Λίγα λόγια...

''Aρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε.
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις.''
Νίκος Σκούτας.

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Ημιτελές παντοτινά

Άνθρωποι σας λέω ψέματα όταν τη συντροφιά σας αποστρέφομαι.
Μη με παρεξηγείται που έτσι νομίζω πως έρχομαι στην καρδιά μου πιο κοντά και ας είμαι ακόμα πολύ μακριά.
Κοντά σας νιώθω γυμνή από πληγές και από χαρίσματα,ενώ μακριά σας ένα τίποτα.
Ώ ύπαρξη δωσμένη στην επίγεια φυλακή θαρρείς ζείς στον κήπο της Εδέμ μα κρατάς της κολάσεως το κλειδί.
Άνθρωποι θέλω να σας πώ την αλήθεια που ξέρω να κρύβω μέσα σας βαθιά σαν το πιο αθώο ψέμα που ειπώθηκε ποτέ.

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Ξημέρωσε

Είναι νύχτα νομίζω...
Το μαξιλάρι βαρύ,μου κλείνει το δρόμο των ονείρων.
Όνειρα...χαμένες υποσχέσεις στον ίδιο μας τον εαυτό για αλλοτινές ζωές.
Φοβάμαι να κλείσω τα μάτια μήπως και το σκοτάδι
γίνει βιός μου...
Και ύστερα ποιο πρωινό θα έχει την τόλμη να με αναζητήσει..;
Κανείς πια δεν ψάχνει κάτω από το μαξιλάρι,
εκεί που κρύβονται τα πάθη και τα δάκρυα των εραστών. Ξημέρωσε....το μαξιλάρι βαρύ,μου κλείνει το δρόμο των ονείρων.

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Σιωπή...


'Hρθε η ώρα της σιωπής...σκέφτομαι όλες αυτές τις μέρες.Πώς θα ήταν ο κόσμος αν ο ήχος απεργούσε έστω για λίγο και τα λόγια έδιναν χώρο στις υπόλοιπες αισθήσεις μας?!Θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε άραγε ή απλά θα περνούσαμε απαρατήρητοι..σχεδόν αόρατοι.Ναι ή όχι?!

Ναι,και όμως ίσως να περνάω από μπροστά σου κάθε πρωί όσο περιμένεις στις αποβάθρες νυσταγμένος,να στέκομαι δίπλα σου όσο περιμένεις να ανάψει κάποιο φανάρι της ζωής σου,να σκουπίζω το δακρυσμένο σύννεφο που προσγειώθηκε στο προσωπό σου...αλλά εσύ με άκουσες ποτέ..?!
Όχι,δεν φταις ξέρω ο χρόνος τρέχει και εσύ πρέπει να προλάβεις να πεις όλα όσα είδες και έζησες,όλα όσα βλέπεις και ζείς...μα την σιωπή δεν μπορείς να την δεις ούτε να την ακούσεις...μπορείς μονάχα να την ζήσεις...να την αφουγγραστείς ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αφουγγράζεσαι τον ήχο. Και έχει τόσα να σου πεί,που ούτε τα φαντάζεσαι,είναι σαν μια αλήθεια μικρή και σαν θυσαυρός μεγάλη.
Η σιωπή είναι σαν ένα μεγάλο μπαλόνι που γεμίζει απο τα βλέμματα,τα αγγίγματα,τις ευωδιές,τις κινήσεις,τους ήχους...και είναι όλα αυτά τόσα πολλά σε αυτή εδώ την μικρή μας επίσκεψη.Ξεκίνα λοιπόν τι κάθεσαι...μην φοβάσαι τη σιωπή...μην φοβάσαι πως οι άνθρωποι θα σε ξεχάσουν αν σωπάσεις για λίγο..έτσι και αλλιώς κάποτε όλοι θα σωπάσουμε μια και καλή...μέχρι τότε κράτησε μου το χέρι χωρίς να μιλάμε..κοίταξέ με χωρίς να μιλάμε...δώσε μου χώρο στη ζωή σου χωρίς να μιλάμε..και θα έρθει ο καιρός που η φωνή σου θα επιστρέψει με λαχτάρα για να με ξανασυναντήσει.Θα είμαι εκεί και δεν θα σε έχω ξεχάσει,όταν θα είσαι αόρατος εγώ θα ξέρω την μορφή σου και χωρίς λόγια θα ξέρω που να σε βρώ.Σώπασε...

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Eπιστρέφοντας στο φώς...

Ποτέ δεν έγραψα για κάτι σκοτεινό φοβούμενη το φώς που κρύβει μέσα του ετούτο το σκοτάδι..
Όταν όμως αιωρήθηκα μέσα στο σκοτάδι πλάι σε ανθρώπους όμοια φοβισμένους με μένα μήτε περισσότερο μήτε λιγότερο,έστω και τυφλή πλέον κατάφερα να περπατήσω... Πώς βρέθηκα να τους συναντήσω δεν ξέρω να στο πώ,δεν το θυμάμαι μέσα σε εκείνο τον υπόγειο χαμό που παραμόνευε στης ψυχής μου τα βάθη....ήταν αγκάθι...δώρο της ζωής για τους πιο γενναίους της ή κατάρα για τους πιο δειλούς της...?αγνοώ.
Το μόνο που ξέρω είναι πως ένιωσα θεότυφλη να ακουμπώ σε εκείνους που ούτε καν με άγγιζαν πραγματικά και είχα την τύχη να δώ μέσα από λόγια ακατανόητα και χέρια αόρατα να γεννιέται ένας κώδικας κοινός...ένα σώμα...μία δέσμη φωτός να πλημμυρίζει το σκοτεινό φεγγίτη που ξαποστένει εδώ και μέρες η ψυχή μου και δεν αφήνει την σκέψη να ακουστεί.
Μέσα λοιπόν από εκείνο το σκοτάδι αναδύθηκά λουσμένη στο φώς πλάι σε κόσμο,σε ανθρώπους πραγματικούς με πάθη προικισμένους...και έτσι όπως άστραφτε η γιορτή το δάκρυ ντράπηκε να φανεί, σκαρφάλωσε ως την καρδιά μετά από καιρό να την δροσίσει...και έτσι το σκοτάδι γέννησε το φώς που βλέπεις τις νύχτες να τρεμοπαίζει στον ουρανό σου,που κρυφοκοιτάζεις στις ξαναμμένες κάφτρες του τσιγάρου σου....το φώς στην άκρη των χεριών σου... Μοιράσου το σκοτάδι σου λοιπόν.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Στοπ καρέ

Σκηνή 18...Μέρος πρώτο....
Μια φράση που ηχεί στο μυαλό μου καθώς τα καρέ της ζωής μου αλλάζουν....Πώς βρέθηκα να αλλάζω έτσι ρόλους?Να προσπαθώ να μάθω τα λόγια μου καλά πριν απο κάθε πράξη σε ένα έργο με άγνωστη πλοκή και περαστικούς συντελεστές...όλοι είναι εδώ για ένα πέρασμα μονάχα..πρέπει να είσαι πειστική...χαμογέλα...κλάψε...νιώσε...σώπασε..
Βρίσκω τον εαυτό μου ανέκφραστο πολλές φορές μπροστά στις αλλαγές και αναρωτιέμαι αν πραγματικά συναισθάνομαι ή όχι...σαν πηγή που έχει στερέψει...σαν λόγια που ψάχνουν να βρούν τη θέση τους στα άγραφα βιβλία του κόσμου...προσπαθώ. Δεν ξέρω τι τελικά είμαστε σε αυτή εδώ τη ζωή πρωταγωνιστές ή θεατές,ηγέτες ή έρμαια,παντοδύναμοι ή αδύναμοι...άνθρωποι ή άτομα..?!Κλεισμένη σε κάποιο βαγόνι,στο παράθυρο κάποιου τρένου χαζεύω την πόλη να καρδιοχτυπά άλλοτε γεμάτη ζωντάνια και άλλοτε μελαγχολικά...δεν θέλω να κατέβω..αποφεύγω την πόρτα που κάθε τόσο ανοίγει λες και αν αποβιβαστώ το φιλμ θα τελειώσει.Το τρένο αδειάζει,οι άνθρωποι έχουν διαφορετικούς προορισμούς...μένω μόνο εγώ και ο οδηγός...αναρωτιέμαι αν κάπου κατεβαίνει και αυτός δουλεύει όλη μέρα..?!Αλήθεια δεν τον έχω δει ποτέ να αποβιβάζεται...δεν κατεβαίνω ούτε εγώ λοιπόν...STOP.Πάμε πάλι..!

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

''Τενεκεδένια όνειρα σε αστικούς καμβάδες''

Είδα παιδιά σου λέω....έπαιζαν σε τενεκεδένιους σταθμούς, μέσα σε κονσερβοκούτια.Στο ταβάνι γκρίζος ουρανός και γύρω γύρω σιδερένιοι τοίχοι.Μα αυτά ακόμα ονειρεύονταν και τρέχανε από δω και από κει μες στους σταθμούς,περιγελώντας τους μεγάλους..
Είδα και μεγάλους δεν σου λέω...να τρέχουν για κάποιο μοντέρνο ραντεβού υπό την επίρροια κάποιας τέχνης,με χαρτοφύλακες βαριούς και στην ματιά τους γλωσσοδέτη.Μονάχα μερικοί λύναν το μυστήριο τους, ενοχλημένοι τάχα από τα παιδιά που τσούλαγαν στις κουπαστές της σκάλας και περνούσαν από αυτούς ξυστά.
Και έτσι άλλοτε oι φωνές γινόντουσαν σιωπές σαν έφευγε το τρένο και έπειτα οι σιωπές γινόντουσαν φωνές σαν έφτανε ένα άλλο.
Στην είσοδο στεκόταν κάποιος άνεμος να γεμίζει την αναμονή και από τα μεγάφωνα κάποια μελωδία να ντύνει τη σκηνή του αποχωρισμού ή της άφιξης.Τα τρένα να περνούν σαν βιαστικοί διαβάτες της υπεκφυγής,μην κοντοσταθούν,μην νιώσουν,μην φυλακιστούν στους σταθμούς ,απλά να ταξιδεύουν.
Μα στάσου τα παιδιά συνεχίζουν..το ίδιο και οι μεγάλοι...μονάχα ένας πλανόδιος έχει μείνει.. ..βγάζει ένα καβαλέτο και από εκεί μέσα τους χαζεύει.
Εικόνα ενός κόσμου που απλά περιφέρεται από παιδί,παραφέρεται σαν μεγάλος.
Επιβίβαση.Κλείνω τώρα.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

O λευκός τοίχος

Το παρόν είναι ένας λευκός τοίχος που κρύβει μέσα του όλα τα χρώματα του κόσμου κλεισμένα σε στιγμές...
Πόσες φορές έχεις σταθεί για να χαζέψεις ένα λευκό τοίχο?
Τις νύχτες που δεν μπορείς να κοιμηθείς,τα πρωινά που παλεύεις να σηκωθείς από το κρεβάτι,τα απογέυματα που πίνεις τον καφέ σου με το βλέμμα στο κενό...
Και είναι τόσο παράξενο που το πιο απλό χρώμα το λευκό σου τραβάει και σου ξεμυαλίζει την σκέψη....αυτή την συννεφούλα που κουβαλάει τόση βροχή μέσα της και ψάχνει μέρος να ξεσπάσει.
Και τι γίνεται όταν ξεσπάσει...?!Ξάφνου εκεί ανάμεσα στο λευκό σκάνε σαν την ίδια τη βροχή και γεννιούνται σαν ουράνια τόξα οι στιγμές που ζήσαμε και που επιθυμούμε να ζήσουμε.
Και εκείνος ο λευκός τοίχος δεν είναι πια τόσο άγχρωμος και χαοτικός,είναι γεμάτος πινελιές από τυχαιές ματιές,μακρινές φωνές,βιαστικές αγκαλιές,ραγισμένες καρδιές,περαστικούς ανθρώπους,προσωπικούς,μουσικές,ταινίες,μοναξιές....όλα είναι χρώματα.
Χρώματα που βλέπεις με τα μάτια ανοιχτά στραμένα μονάχα στο παρόν,αυτό το τόσο εύθραυστο τώρα που κλείνεται ανάμεσα σε δύο συλλαβές τόσο μικρές όσο και οι στιγμές.
Πάρε λοιπόν μικρές στιγμές και φτιάξε όσους πίνακες μπορείς και αντέχεις, τόσους όσους χρειάζεται για να κάνεις τα μικρά να μοιάζουνε μεγάλα,τόσους όσους μπορούν να γεμίσουν έναν λευκό τοίχο από άκρη σε άκρη.

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Η πέτρα,το δέντρο και η σοφία.


Είδα το βρέφος να βηματίζει άτσαλα πάνω σε κάτασπρα κρίνα σε ένα δρόμο που πέτρα δεν φυτρώνει..
Είδα έναν νέο να μαζεύει κόκκινα τριαντάφυλλα και να τρυπιέται άθελα του σε έναν δρόμο που πέτρα δεν φυτρώνει..
Είδα έναν γέρο να κουβαλάει μια πέτρα στωικά σε ένα δρόμο γεμάτο κάτασπρα κρίνα και κατακόκκινα τριαντάφυλλα..
Το βλέμμα μου σταμάτησε σε εκείνη την πέτρα που κουβαλούσε ο γεράκος...
Τον ακολούθησα για λίγο ώσπου τον είδα να την εναποθέτει πλάι στις ρίζες ενός αιωνόβιου δέντρου..
Έπειτα σίμωσε ο νέος γεμάτος αίματα από τα αγκάθια και αγκάλιασε το δεντρό, ώσπου να το γεμίσει κοκκινάδια...
Ακολουθούσε και το βρέφος κουβαλώντας ένα κρίνο από εκείνα που πάνω τους περπατούσε ,το κάρφωσε στον κορμό του δέντρου βαθιά..
Και τότε ανάβλυσε μπροστά στους τρεις η σοφία ντυμένη στα κόκκινα κρατούσε έναν κρίνο και σκάλιζε στην πέτρα με μεγάλα γράμματα τη λέξη ''ζωή΄΄.

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Ο καθρέφτης...


Ο χρόνος είναι σαν ένας καθρέφτης και εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα εικονιζόμενα πρόσωπα... Άλλοτε μας αρέσει να κοιτάμε και να θαυμάζουμε τον εαυτό μας κάποια συγκεκριμένη στιγμή που πρόκειται για το παρόν μας... Καμιά φορά πάλι κοιτάμε περιμένοντας κάτι να διακρίνουμε στο βάθος του καθρέφτη,σαν να περιμένουμε μια λάμψη γεμάτη όνειρα να φωτίσει καθάρια το γυαλί και να μας υποδείξει τα άγνωστα σε μας που τοσο απλά ονομάζουμε μέλλον. Συχνότερα πάλι κοιτάμε στον καθρέφτη για να κάνουμε τη σύγκριση ανάμεσα σε αυτό που είμαστε τώρα και σε αυτό που ήμασταν κάποτε....περιμένουμε με ανυπομονησία να διακρίνουμε εκείνη την ξεθωριασμένη σκιά πίσω απο την μορφή μας,το παρελθόν.
Τρείς χρόνοι εναρμονισμένοι απόλυτα σε μια απλή απεικόνιση.
Της χαμογελάς,σου χαμογελάει...Κλαίς,κλαίει και αυτή μαζί σου....Της κλείνεις το μάτι,στο κλείνει και αυτή.
Δεν μπορείς να ξέρεις λοιπόν ποιος είσαι παρά μόνο όταν κοιτάς τον καθρέφτη περιμένοντας να δεις το παρόν σου,να έχεις αποδεχθεί το παρελθόν σου και να περιμένεις το μέλλον να έρθει από μόνο του έτοιμο να διαδεχθεί κάθε παρόν. Και είναι ένας κύκλος που ποτέ δεν θα κλείσει,ένας καθρέφτης που θα σου υποδεικνύει κάθε φορά και νέες όψεις.
Κανένα σεντόνι δεν μπορεί να φιμώσει τον καθρέφτη ,όπως και κανένα σταματημένο ρολόι δεν εμπόδισε ποτέ το χρόνο να προχωρήσει..

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Λόγια στο σκοτάδι


''Τα δύο μου χέρια είναι η ψυχή,
οι λέξεις είναι το κορμί.
Και αν τα δύο μου χέρια τα χάσω,
θα είμαι κορμί που σε κανέναν δεν θα ανήκει.
Δώσε μου το χέρι σου και γω θα σου ανήκω.''

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

''Η φυγή''


Πάντα αναρωτιόμουν γιατί οι άνθρωποι της πόλης έχουν την ανάγκη να αποδράσουν. Ποιός θέλει να αποδράσει απο μία πόλη που τα προσφέρει όλα?
Γέλιο,δάκρυ,πόνο,θυμό...
Τα πάντα προσφέρονται αραδιασμένα σαν εκλεκτά προιόντα στους δρόμους της πόλης!
Και όμως θέλω ακόμα να φύγω από ολη αυτή τη συναισθηματική αφθονία,καθώς τη νιώθω να μου προσφέρεται συνεχώς και τόσο έτοιμη...προτιμώ να την ανακαλύπτω μόνη μου. Μου φτάνει μια ριγέ ξαπλώστρα σε κάποιο εξώστη με θέα το πέλαγο και ανάλαφρους ήχους από τον παφλασμό των κυμάτων. Μα και μερικά καραβάκια με χαρωπές σημαίες,φώτα από περαστικά αυτοκίνητα να διασχίζουν κάποιο βουνό,αεροπλάνα να ζωγραφίζουν ασπρόμαυρες καμπύλες πλάι στο φεγγάρι. Μόνο έτσι θα πέσουν οι ρυθμοί μου και το μυαλό μου θα αναπνεύσει σε νέο σκηνικό με σκηνοθέτη την ίδια τη φυγή μου....τη φυγή από την πόλη....τη φυγή από τον ίδιο μου τον εαυτό. Έτσι λίγο να μπορέσω και γω να αποστασιοποιηθώ και να με κοιτάξω από μακριά,μακριά από αυτό που είμαι καθημερινά και ίσως πιο κοντά στην καρδιά μου,όπου η φασαρία της πόλης δεν μ'αφήνει να πλησιάσω.
Γι'αυτό στο κάτω κάτω έχω ανάγκη να ετοιμάσω μια βαλίτσα,μικρογραφία του εαυτού μου με όλα όσα με χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο.Από τα πολύχρωμα μπλουζάκια μου μέχρι τα άχρωμα βιβλία μου...τα υλικά για να σκηνοθετήσω το φευγιό μου.
Μην ξεχάσω να φωτογραφίσω την φυγή μου,για να την καμαρώνω όταν θα έχω επιστρέψει!

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

''Η κλειδαρότρυπα''


"Εχε το νου σου στο παιδι...'' ελεγε κάποτε ο Παύλος Σιδηρόπουλος..

Όλοι κάποτε ήμασταν παιδιά μετά μας είπαν έφηβους και μετά μας έντυσαν ενήλικες.Το σημείο αναφοράς μας γύρω από το οποίο στροβυλιζόμαστε όλοι όσο ο χρόνος κυλάει είναι το παίδι που έχουμε μέσα μας...η ευαισθησία και η δυναμή μας μαζί.

Όταν είσαι παιδί χαίρεσαι ανυπόμονα την αλήθεια σου που οι μεγάλοι την μεταφράζουν ως αφέλεια...όταν είσαι έφηβος προσαρμόζεις την αλήθεια σου ανάλογα με την δίψα που έχεις να μεγαλώσεις,δεν θες πια να εισαι το ''μικρό''...όταν ενηλικιώνεσαι η αλήθεια σου έχει κατοικήσει πια μέσα σου σε κάποια γωνια του εαυτού σου που άλλοτε θυμάσαι και άλλοτε ξεχνας.Άλλωστε δεν την λένε τυχαία ενηλικίωση...τι βαριά λέξη?!
Γι'αυτό και γω επειδή δεν αντέχω το βάρος της προσπάθησα να την κάνω πιο ασήμαντη βαφτίζοντάς την κλειδαρότρυπα...ενα σημείο που συμβολίζει το κρυφτό και την αποκάλυψη μαζί!
Εκεί λοιπόν στέκεται το μικρό παιδί,πίσω από την πόρτα και κοιτάει ανυπόμονα την κλειδαρότρυπα...ψάχνει να βρει τον συνένοχο στην σκανταλιά.Όταν τον βρεί βγαίνει έξω για να κλέψουν μαζί το γλυκό από το βάζο και να μοιραστούν τη γλυκιά αλήθεια..Μα όταν το παιδί συνεχίσει να κρύβεται σημαίνει πως κάποιος το πλάνεψε και αυτό έτρεξε να κρυφτεί από το ψέμα...
Θα κοιτάς για πολύ μέσα από την κλειδαρότρυπα ή θα υπερασπιστείς το παιδί που έχεις μέσα σου?




Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

''Τα άρθρα και τα γένη''


Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις στο σχολείο,αφού ξεμπερδέψεις με την αλφάβητο, είναι τα άρθρα και τα γένη.

Η ζωή είναι θηλυκό.

Ο άνθρωπος είναι αρσενικό.

Το όνειρο είναι ουδέτερο.

Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να μάθεις είναι το νόημα τους και αφού το μάθεις να φτιάξεις τη Γραμματική σου με τους δικούς σου κανόνες.

Το τρίτο πράγμα που θα μάθεις είναι πως αν κανόνας σου παραφραστεί και φερθείς ανορθόγραφα σε κάποιο από τα τρία θα μείνεις με τα άλλα δύο.

Ένας άνθρωπος με όνειρα.

Μια ζωή με όνειρα.

Ένας άνθρωπος με μια ζωή.

Το συμπέρασμα δικό σου...

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

''Tα καλοκαίρια μας''


Με μια κιθάρα στο μπαλκόνι

και μια λάμπα για φεγγάρι

πέρναγαν τα καλοκαίρια μας..

Σε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

τα χρόνια μας ξορκίζαμε

όσο τα αστέρια μας έκλειναν

το μάτι με χαμόγελα περιπαιχτικά.

Τα αστεία μας ξεσήκωναν τη γειτονιά

και τα τραγούδια μας διώχναν

τα αηδόνια απ'τα κλαδιά.

Έτσι ήταν τα καλοκαίρια μας

κάθε φορά που ανταμώναμε μαζί

όπως ο έρωτας την άνοιξη

ξαναγεννιόμασταν και εμείς.

Πού μας έβρισκες πού μας έχανες με

απλωμένες τις αρίδες στους εξώστες

φιλικών σπιτιών αράζαμε και συνέχεια

όνειρα σχεδιάζαμε....

Έτσι για να διώχνουμε ανυπόμονα τον

χειμώνα μας.

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

''Ηλεκτρονικο γράμμα''


Αγαπητέ παραλήπτη,

αναγκάστηκα να σου στείλω ηλεκτρονικό γραμμα για να σου εκφράσω με αλγόριθμους και μηδενικά, συναισθήματα αμύθητης αξίας.Ήταν η πιο εύκολη λύση μπροστά σε χάρτινα γράμματα δίχως παραλήπτη που δεν πρόλαβες να ανοίξεις,σε αγχωμένα και άλλοτε βουβά τηλεφωνήματα,σε μία ζωντανή επαφή που οι καταστάσεις δεν σου επέτρεψαν.
Σπάω το κεφάλι μου να βρώ τις λέξεις που θα σε αιχμαλωτίσουν για λίγο μπροστά απο την μικρή οθόνη της ζωής σου που θα με κάνουν και εμένα έναν περαστικό που κοντοστάθηκες λιγάκι να περιεργαστείς.
Και όσο εγώ πασχίζω να σου περάσω ένα συναίσθημα μέσα από καλώδια όλο και κάποια bites χάνονται και μέσα σε όλο το χαμό η αλήθεια που ήθελα μαζί σου να μοιραστώ συρρικνώνεται για να χωρέσει στην επιφάνεια εργασίας σου ή να καταχωνιαστεί απλά σε κάποιο συρτάρι εισερχομένων.
Τελικά ίσως το γράμμα μου να μην είχε και τόσο νόημα, αλλά το ίδιο από μόνο του με έκδηλη την ηλεκτρονική του υπόσταση μου φανέρωσε μια αλήθεια..
Έπρεπε να φτάσω στο υστερόγραφο κάτω κάτω για να σου πώ πως τελικά θέλω να σε δώ,πως μου έλειψες,πως έχω μια αγκαλιά για σένα,ένα χαμόγελο,ένα πείραγμα,ένα δάκρυ,ένα θυμό...που ο μονόλογος δεν ευνοεί.
Σε περιμένω κάθε μέρα με αγωνία στο γωνιακό καφέ με τη διακόσμηση που εσύ προτιμας,να πιούμε έναν καφέ και να τα πούμε....και μην ξεχνάς στην οδό Αλήθειας,κεντρική πλατεία Καρδιάς...θα είμαι εκεί.
Τα λέμε σύντομα,
ο αποστολέας.





Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

''Απροσχεδίαστο''


''Σήμερα δεν έχω κατι στέρεο και καλογραμμένο να εκθέσω ,γιατί πολύ απλά και ο ίδιος μου ο εαυτός είναι ρευστός....όσο και οι ανθρώπινες σκέψεις.Τόσες λέξεις,τόσα συναισθήματα διατρέχουν το μυαλό μας όταν ένα καινούριο άτομο μπαίνει στη ζωή μας...και είναι όλες θετικές..Κανείς δεν είναι σε θέση εκεί στο προπαρασκευαστικό στάδιο της σχέσης να κατανοήσει πως όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις και εμείς ανάλογα από που τα κοιτάμε ερχόμαστε αντιμέτωποι μόνο με την μία...Έτσι γραπωμένοι από την ιδανική όψη νιώθουμε πώς γκρεμιζόμαστε όταν η κορόνα γίνεται γράμματα....και τότε το μυαλό γεμίζει και πάλι λέξεις τόσο αντώνυμες με τις αρχικές.Μετέωροι λοιπόν στο χάσμα που δημιουργούν οι ίδιες μας οι σκέψεις αρνούμαστε να βουτήξουμε στο κενό και να ψάξουμε για την αλήθεια που κάποτε έκανε τα πάντα τόσο ξεκάθαρα....έκανε το ''για πάντα'' να βγαίνει τόσο αβίαστα απευθείας από τα βάθη της καρδιάς δίχως ίχνος λογικής.Πόσο απροσχεδίαστα ο ενεστώτας έγινε αόριστος ούτε και γω δεν το κατάλαβα...όπως ποτέ δεν κατάλαβα τις σκέψεις που έγιναν αναμνήσεις..

Απόψε λοιπόν πίνω εις υγείαν της μνήμης με ένα ποτήρι γεμάτο σχέσεις που αδημονούν να καταναλωθούν και να με μεθύσουν....μέσα σε μια ζάλη πέρα για πέρα αληθινή,διτή και δίχως ίχνος υποκρισίας.''

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

''Ο επαίτης του ονείρου''

''Στέκω πίσω απ'το δακρυσμένο από τη βροχη τζάμι...
Αφουγγράζομαι τη σιωπή και προσπαθώ να νιώσω τον
ήχο του υγρού ετούτου κόσμου..
Απεναντί μου αντικρίζω ένα γεράκο κουρελιασμένο
με μια ξύλινη μαγγούρα που με απλωμένο το χέρι
ζητιανέυει για ευχές...
Νιώθω τόσο ίδιος με ετούτο τον παλιάτσο της ζωής..ενώ εκείνος καρτερά μια δεύτερη ευκαιρία εγώ πασχίζω να χτίσω μια πρώτη.
Βάζω στη μαγγούρα μου ευχές και στην καμπούρα του χρόνου ανύποτες στιγμές...αγέννητες επιθυμίες με άγνωστο τέλος.
Δε βλέπω το φώς στο τέλος του δρόμου...μα νιώθω τη φλόγα στο κέντρο της καρδιάς που φλέγεται από τους πόθους και σωπαίνει στο απόηχο της αδράνειας.
Ίδια ψυχή εγώ και εκείνος,άλλη μορφή εκείνος και γω
και οι δυο επαίτες του ονείρου..ο καθένας στη δική του βροχή,στη δική του καταχνιά απλώνει το χέρι για να βγει στην επιφάνεια...να ζήσει όσα του αρνήθηκε η ζωή και του έκρυψε ο ήλιος.''

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

''το κάπνισμα''

''Ξέρετε δεν καπνίζω..έρχονται στιγμές όμως που θες η ατμόσφαιρα,
θες η ψυχή θέλω να χαθώ μέσα σε απολαυστικούς καπνούς.
Αλλά όπως είπα δεν καπνίζω τσιγάρα...αντ'αυτού τελευταία έχω
αρχίσει να καπνίζω λέξεις και να φτιάχνω σκόρπιες φράσεις στον αέρα.
Έτσι νομίζω πως τυλίγομαι στους δικούς μου καπνούς που και άκρως φιλικοί για το περιβάλλον είναι αλλά πάνω από όλα για τον συνάνθρωπο.
Τώρα καταλαβαίνω τους εθισμένους καπνιστές μιας και γω κάνω πολλά ''πακέτα'' σκέψεις την ημέρα,καθεμιά για έναν άνθρωπο που συναντώ,για μια στιγμή,για μια ζωή...
Και όσο περνάει ο καιρός τόσο νομίζω πως η απεξάρτηση φαντάζει τόσο μακρινή όσο και η νιφάδα καπνού που εξατμίστηκε προ λίγου.
Τουλάχιστον δε χρειάζεται να τρέχω στα περίπτερα και στους ψυχολόγους,γιατί τα τσιγάρα μου καίνε αδιάκοπα στο χρόνο και οι κάφτρες τους μουτζουρώνουν το χαρτί...
Κακιά συνήθεια το ξέρω να βιάζεις το χαρτί αλλά τι να κάνουμε μπροστά στον εθισμό..στον πειρασμό..

Από που να έρχονται αυτοί οι καπνοί??Μάλλον πάλι άφησα κάποιο τσιγάρο αναμμένο άντε να το σβήσω πάλι το καταραμένο...''