Λίγα λόγια...

''Aρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε.
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις.''
Νίκος Σκούτας.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Αντικατοπτρισμοί

-Θες να σε ταξιδέψω;
-Nα με πας πού;
-Πού;Eκεί.
-Εκεί!Πού;
-Εδώ;
-Εδώ!Πού;
-Σε αυτό εδώ το ταξίδι.
-Ε,τότε;
-Σε θέλω μαζί μου.
-Μαζί σου είμαι.
-Είσαι;
-Κοιταξέ με.Μπορείς να μου μιλάς,να με αγγίζεις...
-Κάθε φορά που κάνω να σε δω σκοντάφτω πάνω στο ίδιο μου το σώμα. Λες και είσαι μέσα μου..
-Λες;Μα δες με.
-Προσπαθώ.Σταμάτα να κρύβεσαι πίσω από τον καθρεύτη.
-Καθρεύτης;Σου μοιάζω απο γυαλί;Μα έχω δικό μου σώμα! Δεν το βλέπεις;
-Έχεις;
-Nαι...σε κάθε μας ταξίδι είναι και άλλο.

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Οφειλή

Ολόκληρη η ζωή μας μια ανεκπλήρωτη αλήθεια.
Τι να σου κρύψω και πώς να σου φανερωθώ?
Πόσοι αποχαιρετισμοί μας μάθανε του άλλου κόσμου την οσμή.
Ακάνθινα τα χρόνια μας φορεμένα κατά μέτωπο.
Μπλεγμένοι σταυροί ανάμεσα στα δάχτυλα βαραίνουνε πάντοτε το ίδιο σώμα.
Γεύση πικρή που στο στόμα ακόμα μένει.
Μαύρισε τα ρούχα μας ο πόνος.
Μούσκεψε ο χρόνος την ψυχή.
Και όσοι χάθηκαν ξεμακραίνουν βιαστικά.
Και αν δεν βρεθήκανε πάντοτε θα επιστρέφουν.
Στον κόσμο ετούτο που την αγάπη δεν πόθησε πιότερο.
Στραμένος από άκρη σε άκρη σε μια κόκκινη μοίρα.
Και όταν και εκείνη τελειώσει.Τι μένει?
Εσύ χωρίς εμένα,εγώ χωρίς εσένα.
Και όλα εκείνα που η αλήθεια δεν άγγιξε ποτέ.

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Αμετακίνητοι κόσμοι

Πίσω από το κλειστό στόμα,πλάι στις άκρες των δακτύλων κρύβονται οι λέξεις.
Ο δείκτης γέφυρα όλων των νοημάτων δηλώνει αμετακίνητος.
Τα χείλη λαβωμένα από τους ψίθυρους στάζουν όνειρο.
Με μάτια ερμητικά κλειστά και μια σακατεμένη αφή
κάνω να συλλάβω του κόσμου τη μορφή.Πληγώνομαι.
Ρευστός όπως μια σταγόνα βροχής .
Πυρωμένος σαν την σκέψη του τρελού αντίκρυ στην πανσέληνο.
Με ένα μυαλό μισό και μια λύπη
κάνω να σου μιλήσω για όσα δεν μιλάμε.
Από σιωπή σε σιωπή θα συναντιόμαστε από δω και μπρός.Να εκεί....

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Απαίτηση

''Άδειους δρόμους δίψασες να περπατήσεις.''

Και όλες αυτές οι απαιτήσεις που είχες για εκείνη την μέσα σου πόλη...
Που σε οδήγησαν και που τάχα νομίζεις σε οδηγούν?!
Ατέρμονοι κύκλοι τα χρόνια περνούν για να επιστρέψουν απο κει που ξεκινάνε.Αρνήσε.
Γεννιέσαι προς το τίποτα να περπατάς και το κάτι να γεννάς.
Είσαι και συ μια εποχή σαν όλες τις άλλες, που κάποτε τελειώνει.
Και αυτή η ανάγκη να επιστρέφεις συνεχώς στην ασφάλεια της μεγάλης λεωφόρου με τα φώτα που τωρα πια μονάχα αγγίγματα και σκέψεις συναντάς.
Πέσαν τα φύλλα κιόλας στην μέσα σου πόλη.Παραδέχεσαι.
Έχεις ρίξει τα τείχη.Για βροχή διψάς.
Μέσα στο νέρο να χάνονται τα πρόσωπα σου τα αγαπημένα και όλοι εκείνοι που ακόμα δεν έχεις συναντήσει.
Και να κυλάει η ζωή στην άκρη κάποιου δρόμου.
Η ψυχή σου σαν χάρτινο καραβάκι ακόμα επιπλέει.Ξεκινάς.

''Όταν φυσάει ο άνεμος,τα σταυροδρόμια είναι γεμάτα από κόσμο που περιμένει το φθινόπωρο.''

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

''Γυάλινος άνθρωπος''

Έχει το βλέμμα υπόπτου που από το παράθυρο κρυφοκοιτάζει,
μιας μοναξιάς τα μυστικά να καταλάβει.
Με κινήσεις προσεκτικές το σώμα του κουβαλά
μην τύχει κάποιο από τα κομματια του και σπάσει.
Μην σου αφήσει αναμνήσεις που στο πέρασμα του χρόνου η μνήμη με θράσος θα ξεθάψει.
Ξέρει τι ένιωσες πριν καν το αισθανθείς.
Ακούει ό,τι εσύ ακόμα δεν έχεις ακούσει.
Άγγιζει όσα έχεις αγγίξει και ας μην ήταν εκεί.
Και ας μην άπλωσε το χέρι,γιατί φοβήθηκε την απώλεια κάποιου μέλους.
Το διάφανο κορμί του στα μάτια σου εμπρός προβάλει και φόβο κανένα δεν έχει.
Ξέρει πόσο εύθραυστη είναι η αλήθεια σαν την φοράς για χάρη κάποιου άλλου.
Χρόνια τώρα συστήνεται στα έπιπλα,στους τοίχους,στους ανθρώπους...ως ''γυάλινος άνθρωπος''

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Μετά τη βροχή


Μετά τη βροχή η γη ξεδιψάει.
Το βήμα χάνεται σαν ακουμπάει το υγρό χώμα.
Όλα κυλάνε.
Επιτέλους έμαθα να βάζω τελείες.

Πάντα θα στέκομαι κάτω από την παλιά τέντα τη χιλιοτρυπημένη...
Ακόμα και όταν το νερό στερεύει...
Θα κυλάω μέσα σου....
Δίπλα σου...
Αθόρυβα.

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Αναβολη

Αναβαλεις....
Υποχωρεις....
Αφηνεσαι....
Ο χρονος σε παρασερνει......
Προσπερνας τα γεγονοτα...
Δεν καταλαβαινεις....
Θολωνεις...
Περιμενεις να αναψει πρασινο...
Διασχιζεις το δρομο και αναβει κοκκινο...
Τρεχεις κατι να προλαβεις...
Ο χρονος μενει αταραχος...σε κοιταει αδιαφορα...
Αλλη μια μερα ξεγλυστραει με κροτο...
Σκια του εαυτου σου διαγραφεσαι στους τοιχους
μα παντα στο τελος σβηνεις....
Αναβαλεις...
Παραδινεσαι...

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Πληγή

Μήτε οι μνήμες σου θέλω να μου αποκαλυφθούν
μήτε τα πιο ένοχα μυστικά σου
τα αυτιά μου με ψιθύρους να γεμίσουν.
Φυλαξέ με από τον έξω σου εαυτό....
εκείνον που τη μέρα σπαταλάς και τις νύχτες δεν τον ξεχωρίζεις μέσα στο σκοτάδι.
Μονάχα θέλω στο χέρι μου
να τρέχει το αίμα από τις πληγές σου και γω να σκήβω και να πίνω σα να ήτανε νερό.
Να με ποτίζεις ώσπου άλλο να μην μπορώ
και έτσι τρεκλίζοντας τις συγνώμες αλλωνών
να σου ζητάω.
Και αν κλάψω να ξέρεις δεν έφταιξες εσύ
απλά το σώμα μου δεν άντεξε άλλο την ψυχή
μου,την άφησε και κύλησε μέσα στην πληγή σου.
Χαρισέ με έτσι απλά στον μέσα σου εαυτό...εκείνον
που στο φεγγάρι είναι φτυστός και στον ουρανό
ανεπανάληπτος.

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Στρατιώτης

''Στρατιώτης ντύθηκα στο μέσα μου σκοτάδι
μια ήττα να χαρίσω.
Την ατολμία δίχως άλλο απαρνήθηκα
για της αγάπης τα καρφιά.
Αγάπη κόκκινη όπως το αίμα
που σταλάζει στην άκρη των δαχτύλων.
Και όπως στη μάχη καρτερούσα
ο θάνατος να με βρει,
εκείνος στον ύπνο μου έμελλε να ρθει.
Τον ρώτησα ποια μοναξιά γυρεύει
να μεστώσει και έτσι ύπουλα
τα ονειρά μου γυροφέρνει.
Απάντηση δεν πήρα, μονάχα σαν
εφιάλτη τον θυμάμαι να απομακρύνεται
για άλλη μια φορά.
Καβάλα στο άρμα κάποιας πλάνης ηδονικής,
που κάποιοι ονομαζαν αφελέστατα ζωή
το χρόνο βρέθηκα να πολεμάω μανιασμένα.
Και όταν η μανία με τύφλωσε για τα καλά
δεν αναγνώρισα τη φωνή σου,
εχθρός δεν ήσουν μήτε φίλος.
Ήσουν ο φόβος και εγώ απλά ένας ίσκιος λαβωμένος.''

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Περίπατος

''Βήματα δίχως ίχνη είμαστε στου χρόνου τα στενά.
Καμουφλαρισμένοι διαβάτες του τυχαίου που χρονοτριβούν αδιάφορα.
Απόψε όμως σε είδα να χαζεύεις τους στροβυλισμούς των κίτρινισμένων φύλλων
στα πόδια σου μπροστά και την ψυχή σου να βρέχει απεγνωσμένα για να αναστήσει
το χρώμα της ελπίδας...και τότε κοντοστάθηκε ο χρόνος.''