Λίγα λόγια...

''Aρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε.
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις.''
Νίκος Σκούτας.

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Βρυκόλακας

Νεοέλληνας σαθρός,
μέγας και πρωθυπουργός,
ανασταίνεται συχνά,
και υπερήφανα γλεντά.

Σαν βρυκόλακας σωστός,
ντύνεται πάλλευκος γαμπρός,
στα κουτούκια σεργιανά,
και τα φράγκα του σκορπά.

Τι να κάνει ο δυστυχής,
που γεννήθηκε ευτυχής,
πλάι στην Μόσχα,στην Τουρκιά,
και στης Δύσης της κοιλιά.

Βλέπεις είναι πονηρός,
για τους φίλους συμπονετικός,
παρελθόν έχει βαρύ,
πότε γόης και πότε παιδί.

Την ζήση ετούτη την ποθεί,
μα φοβάται μήπως εκτεθεί,
σαν πρόβατο απολωλό,
που έχει χάσει τον βοσκό.

Αφήστε τον τώρα λοιπόν,
ήσυχο έτσι και μοναχικό,
την φεγγαρόστρατα να ανοίξει
προτού μεσάνυχτα χτυπήσει!


Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Άγριες μέρες

Άνοιξα το παράθυρο
και είδα τα δέντρα όλα γυμνά
από φόβο και από πάθη.

Λες και ήταν έτοιμα από πάντα
μαθημένα να περιμένουν την άνοιξη.

Άνοιξα την ψυχή
και είδα χρώματα ξεθωριασμένα
απ'τον χρόνο και απ'τα λάθη.

Λες και ήταν όνειρο της Κυριακής
τα λόγια της αγάπης.

Έκλεισα θέση πλάι στα άνθη
και είδα το φως να διαπερνά
της ζωής το διάφανο αδράχτι.

Λες και είχα χάσει
της όρασης την αίσθηση 
και η πλάση έμοιαζε παραίσθηση.

'Έκλεισα τον κύκλο
και πέταξα την κιμωλία
πλάι στο περβάζι με την ακακία.

Άγριες μέρες παρελαύνουν
πλάι στα σώματα τα μουσκεμένα
και η άνοιξη καραδοκεί
σαν την καρδιά που βρίσκει η σφαίρα.