Λίγα λόγια...

''Aρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε.
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις.''
Νίκος Σκούτας.

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Αναβολη

Αναβαλεις....
Υποχωρεις....
Αφηνεσαι....
Ο χρονος σε παρασερνει......
Προσπερνας τα γεγονοτα...
Δεν καταλαβαινεις....
Θολωνεις...
Περιμενεις να αναψει πρασινο...
Διασχιζεις το δρομο και αναβει κοκκινο...
Τρεχεις κατι να προλαβεις...
Ο χρονος μενει αταραχος...σε κοιταει αδιαφορα...
Αλλη μια μερα ξεγλυστραει με κροτο...
Σκια του εαυτου σου διαγραφεσαι στους τοιχους
μα παντα στο τελος σβηνεις....
Αναβαλεις...
Παραδινεσαι...

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Πληγή

Μήτε οι μνήμες σου θέλω να μου αποκαλυφθούν
μήτε τα πιο ένοχα μυστικά σου
τα αυτιά μου με ψιθύρους να γεμίσουν.
Φυλαξέ με από τον έξω σου εαυτό....
εκείνον που τη μέρα σπαταλάς και τις νύχτες δεν τον ξεχωρίζεις μέσα στο σκοτάδι.
Μονάχα θέλω στο χέρι μου
να τρέχει το αίμα από τις πληγές σου και γω να σκήβω και να πίνω σα να ήτανε νερό.
Να με ποτίζεις ώσπου άλλο να μην μπορώ
και έτσι τρεκλίζοντας τις συγνώμες αλλωνών
να σου ζητάω.
Και αν κλάψω να ξέρεις δεν έφταιξες εσύ
απλά το σώμα μου δεν άντεξε άλλο την ψυχή
μου,την άφησε και κύλησε μέσα στην πληγή σου.
Χαρισέ με έτσι απλά στον μέσα σου εαυτό...εκείνον
που στο φεγγάρι είναι φτυστός και στον ουρανό
ανεπανάληπτος.