Λίγα λόγια...

''Aρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε.
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις.''
Νίκος Σκούτας.

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

O καρεκλιάς

Πρωί πρωί κάτω απ'τα φύλλα της ιτιάς
ντελάλι βγήκε και συστηνότανε ως καρεκλιάς.
Τέσσερα ξύλα κρατούσε ενωμένα
και ερμήνευε πως σαν καρέκλα ήτανε βαλμένα.
Κάποτε τα πούλησε σε μία με το όνομα Μπερνάρντα
http://ipop.gr/wp-content/uploads/2014/07/karekla-ipop.gr-2.jpgπου από το πολύ γινάτι ποτέ δεν στέργιωσε με άντρα.
Πάνω στο ξύλο της ιτιάς καρφώθηκαν τα δόντια της οχιάς
που χρόνια απ'το φαρμάκι της έπινε ο καρεκλιάς.
Κορμί είχε από ξύλο και το πρωί πήγαινε κόντρα στον ήλιο,
τον ίσκιο του φοβότανε και πήγαινε σκυφτός.
Τάχα σταυρούς πως ξύλωνε σαν ένωνε τα ξύλα με καρφιά
όμως τα δυο του τα χέρια δενόντουσαν ακόμα πιο σφιχτά.

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016

Καραβάνι

Και εκείνα τα δέντρα φαίνονται
να συνοστίζονται στην ράχη του λόφου
σαν καραβάνια.

Κάτω από έναν ουρανό γκρίζο
στου φθινοπώρου την αρχή νομίζω.

Και εκείνη η θάλασσα
να σβήνει στου ορίζοντα τα πλάτη
σαν να την κατάπιε η ομίχλη.

Κάτω από σκέπαστρα μεταλλικά
ακούγεται η βροχή στον τσίγκο σαν βεγγαλικά.

Και έπειτα τα σπίτια χαμηλά
να μοιάζουνε μ'ακίδες
καρφωμένες στο χώμα.

Πάνω από τα λόγια
να γεννιέται ένας Οκτώβρης
αλλιώτικος,λες και τον περίμενες
από χρόνια....

Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

Γκράφιτι


,
Ένα παιδί που προσπαθεί,
να ξεριζώσει γκράφιτι από τοίχο,
μου θύμησε της αφέλειας τον ήχο.

Και ούτε θυμάμαι τις λέξεις
πώς να γράψω,αφού προτίμησα
τους τοίχους να διαγράψω.

Ένα παιδί που ονειροπολεί,
δεν έτυχε να το πετύχω,
και τα όνειρα του φόρεσα σε στίχο.

Και ούτε θυμάμαι τις ρίμες
πώς να αλλάξω,και πώς να απαλλαχτώ
δίχως το βήμα μου να χάσω.

Ένα παιδί μου μεγαλώνει,
που να το κρύψω για να μην τρομάξει,
στου φόβου καβάλα το αμάξι.

Και ούτε ξεχνώ
πώς μοιάζει πότε το σκοτάδι και πότε το φώς,
πώς παύει το πότε,το πού και το ποιός,
πώς γίνεται το χώμα θησαυρός
και η σιωπή αβάσταχτος καρπός.



Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

Παροδικό

Στο άδειο τρένο είναι το παρελθόν
που πέρασε μες στο παρόν
και γέρασε.

Άδειο βαγόνι και άραξε,
στο αμαξοστάσιο τα σωθικά του άδειασε.

Μια γριούλα στέκει χαμογελαστή,
περιμένοντας της αποβάθρας το φιλί,
ποιόν γέλασε και από ποιόν να έχει γελαστεί.

Κάθε τέλος και αρχή,
μία θέση που έχει μείνει αδειανή,
θα γεμίσει πριν το μέλλον μας να'ρθει.

Ξημερώνει,φτάνει η ώρα η εσπερινή
πρώτο το σήμαντρο,μετά και η ανατολή.

Λόγια λόγια,
όλα έχουν ξεχαστεί,
μες στον υπόγειο σταθμό γίνηκαν πια σιωπή.

Μονάχα η επιτάχυνση του τρένου αντηχεί,
σαν τον οχετό προτού στο διάβα ξεχυθεί.