Λίγα λόγια...

''Aρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε.
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις.''
Νίκος Σκούτας.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

O λευκός τοίχος

Το παρόν είναι ένας λευκός τοίχος που κρύβει μέσα του όλα τα χρώματα του κόσμου κλεισμένα σε στιγμές...
Πόσες φορές έχεις σταθεί για να χαζέψεις ένα λευκό τοίχο?
Τις νύχτες που δεν μπορείς να κοιμηθείς,τα πρωινά που παλεύεις να σηκωθείς από το κρεβάτι,τα απογέυματα που πίνεις τον καφέ σου με το βλέμμα στο κενό...
Και είναι τόσο παράξενο που το πιο απλό χρώμα το λευκό σου τραβάει και σου ξεμυαλίζει την σκέψη....αυτή την συννεφούλα που κουβαλάει τόση βροχή μέσα της και ψάχνει μέρος να ξεσπάσει.
Και τι γίνεται όταν ξεσπάσει...?!Ξάφνου εκεί ανάμεσα στο λευκό σκάνε σαν την ίδια τη βροχή και γεννιούνται σαν ουράνια τόξα οι στιγμές που ζήσαμε και που επιθυμούμε να ζήσουμε.
Και εκείνος ο λευκός τοίχος δεν είναι πια τόσο άγχρωμος και χαοτικός,είναι γεμάτος πινελιές από τυχαιές ματιές,μακρινές φωνές,βιαστικές αγκαλιές,ραγισμένες καρδιές,περαστικούς ανθρώπους,προσωπικούς,μουσικές,ταινίες,μοναξιές....όλα είναι χρώματα.
Χρώματα που βλέπεις με τα μάτια ανοιχτά στραμένα μονάχα στο παρόν,αυτό το τόσο εύθραυστο τώρα που κλείνεται ανάμεσα σε δύο συλλαβές τόσο μικρές όσο και οι στιγμές.
Πάρε λοιπόν μικρές στιγμές και φτιάξε όσους πίνακες μπορείς και αντέχεις, τόσους όσους χρειάζεται για να κάνεις τα μικρά να μοιάζουνε μεγάλα,τόσους όσους μπορούν να γεμίσουν έναν λευκό τοίχο από άκρη σε άκρη.

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Η πέτρα,το δέντρο και η σοφία.


Είδα το βρέφος να βηματίζει άτσαλα πάνω σε κάτασπρα κρίνα σε ένα δρόμο που πέτρα δεν φυτρώνει..
Είδα έναν νέο να μαζεύει κόκκινα τριαντάφυλλα και να τρυπιέται άθελα του σε έναν δρόμο που πέτρα δεν φυτρώνει..
Είδα έναν γέρο να κουβαλάει μια πέτρα στωικά σε ένα δρόμο γεμάτο κάτασπρα κρίνα και κατακόκκινα τριαντάφυλλα..
Το βλέμμα μου σταμάτησε σε εκείνη την πέτρα που κουβαλούσε ο γεράκος...
Τον ακολούθησα για λίγο ώσπου τον είδα να την εναποθέτει πλάι στις ρίζες ενός αιωνόβιου δέντρου..
Έπειτα σίμωσε ο νέος γεμάτος αίματα από τα αγκάθια και αγκάλιασε το δεντρό, ώσπου να το γεμίσει κοκκινάδια...
Ακολουθούσε και το βρέφος κουβαλώντας ένα κρίνο από εκείνα που πάνω τους περπατούσε ,το κάρφωσε στον κορμό του δέντρου βαθιά..
Και τότε ανάβλυσε μπροστά στους τρεις η σοφία ντυμένη στα κόκκινα κρατούσε έναν κρίνο και σκάλιζε στην πέτρα με μεγάλα γράμματα τη λέξη ''ζωή΄΄.