Λίγα λόγια...

''Aρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε.
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις.''
Νίκος Σκούτας.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

Παροδικό

Στο άδειο τρένο είναι το παρελθόν
που πέρασε μες στο παρόν
και γέρασε.

Άδειο βαγόνι και άραξε,
στο αμαξοστάσιο τα σωθικά του άδειασε.

Μια γριούλα στέκει χαμογελαστή,
περιμένοντας της αποβάθρας το φιλί,
ποιόν γέλασε και από ποιόν να έχει γελαστεί.

Κάθε τέλος και αρχή,
μία θέση που έχει μείνει αδειανή,
θα γεμίσει πριν το μέλλον μας να'ρθει.

Ξημερώνει,φτάνει η ώρα η εσπερινή
πρώτο το σήμαντρο,μετά και η ανατολή.

Λόγια λόγια,
όλα έχουν ξεχαστεί,
μες στον υπόγειο σταθμό γίνηκαν πια σιωπή.

Μονάχα η επιτάχυνση του τρένου αντηχεί,
σαν τον οχετό προτού στο διάβα ξεχυθεί.