Λίγα λόγια...

''Aρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε.
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις.''
Νίκος Σκούτας.

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

2012 μ.Χ.

Αγάπησα την πόλη μου από τις μυρωδιές της.
Τη δέχτηκα για τη διαφορετικότητά της.
Την ευχάριστη και τη δυσάρεστη.
Όποτε με απογοήτευε η ασχήμια της
πάντα η ίδια γεννούσε κάτι όμορφο
για να με καλοπιάσει.
Και γω δεν ήθελα τίποτα πιότερο
από το να την περπατώ.
Να περπατώ κάθε φορά και άλλη ιστορία.
Και όταν χανόμουν στους βρώμικους της δρόμους
να περιμένω μιαν Ακρόπολη
το δρόμο πάλι να μου δείξει.

Έτσι την κουβαλούσα μέσα μου μέχρι προχτές.
Έπαψε πια η οσμή να μου την θυμίζει.
Σαν να έχασε το παιδί τη μάνα.

Η πόλη μου είχε σκάσει σαν δακρυγόνο
ανάμεσα στα βλεφαρά μου.

Η όραση είχε μουδιάσει τις άλλες μου αισθήσεις.
Μόνο το σώμα μηχανικά συνέχισε το δρόμο του.