Λίγα λόγια...

''Aρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε.
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις.''
Νίκος Σκούτας.

Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

Αστρικοί ταξιδιώτες



Μία γόπα περνούσε αμέριμνη την Πειραιώς
τριγύρω άνεμος φύσαγε ζεστός.

Στο πεζουλάκι κάτω από το δέντρο
μία λέξη,ένα επίθετο:αστρικός.

Πλάι μου ένα γκράφιτι κοιτούσε σκεπτικό
δεν έδωσα σημασία και εκείνο έμεινε βουβό.

Στα παραθύρια των φούρνων των παλιών
αράδες χουχουλιάζανε συμμορίες περιστεριών.

Μια αυγουστιάτικη νύχτα σκέφτηκα
κάτω από τα φώτα μοιάζουν όλα ψεύτικα.

Πλάι μου απλώνονταν οι ουρανοί
και οι σκέψεις έτρεχαν σαν ταξιδιώτες αστρικοί.

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Έρως



Από έρωτα δεν ήξερα
πώς είναι να γράφεις.
Αστέρια είναι που λες
πως με τα δύο σου χέρια πλάθεις.

Από έρωτα δεν ήξερα
πώς είναι να πάθεις.
Αρρώστια είναι λεν
και αν δεν κολλήσεις δεν θα μάθεις.

Από έρωτα σε έρωτα
πώς να πετάξεις.
Φτερά δεν έχεις να σωθείς
με κόπο μονάχος σου πρέπει να τα φτιάξεις.

Από έρωτα τον έρωτα
πρέπει φίλο να τον καλοζυγιάσεις
να δέσει πρώτα το γλυκό
μην φύγει και σαλτάρει.

Από έρωτα τον κόσμο σου
να σιάξεις,στο είναι σου να μπει,
να σε αναταράξει και ώσπου
να γεννηθείς θα έχεις πια γεράσει.

Και ο έρωτας είναι παιδί
και με τα καμώματα του
θέλει να γελάσει,
τον κόσμο να χαλάσει.


Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Η μαύρη γάτα


.

                            
Κόσμος παράλογος,
στραβός και ανάποδος.

Πάνω στο δέντρο μια γαλή 
να νιαουρίζει βράδυ πρωί.

Φεγγάρια όνειρα, 
άτακτα και παμπόνηρα.

Και εκείνο το δέντρο δεν ομιλεί
απλώνει τα κλαδιά λες κι έχει ξεριζωθεί.

Χρώματα σκορπισμένα,
ηλιοκαμένα και τσαλαπατημένα.

Πάνω στο κλαδί και άλλο κλαδί
να πιάσει την μαύρη ουρά που ακροβατεί.

Μπόρα ξενοφερμένη,
ροδαλή και ξυλιασμένη.

Γάτα με εφτά ψυχές η άνοιξη
και όσες φορές και αν πέσει θα σηκωθεί.
Θα σε αναστήσει και μένα μαζί
βγάλε τα μαύρα αρχινάει η γιορτή.






Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Βρυκόλακας

Νεοέλληνας σαθρός,
μέγας και πρωθυπουργός,
ανασταίνεται συχνά,
και υπερήφανα γλεντά.

Σαν βρυκόλακας σωστός,
ντύνεται πάλλευκος γαμπρός,
στα κουτούκια σεργιανά,
και τα φράγκα του σκορπά.

Τι να κάνει ο δυστυχής,
που γεννήθηκε ευτυχής,
πλάι στην Μόσχα,στην Τουρκιά,
και στης Δύσης της κοιλιά.

Βλέπεις είναι πονηρός,
για τους φίλους συμπονετικός,
παρελθόν έχει βαρύ,
πότε γόης και πότε παιδί.

Την ζήση ετούτη την ποθεί,
μα φοβάται μήπως εκτεθεί,
σαν πρόβατο απολωλό,
που έχει χάσει τον βοσκό.

Αφήστε τον τώρα λοιπόν,
ήσυχο έτσι και μοναχικό,
την φεγγαρόστρατα να ανοίξει
προτού μεσάνυχτα χτυπήσει!


Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Άγριες μέρες

Άνοιξα το παράθυρο
και είδα τα δέντρα όλα γυμνά
από φόβο και από πάθη.

Λες και ήταν έτοιμα από πάντα
μαθημένα να περιμένουν την άνοιξη.

Άνοιξα την ψυχή
και είδα χρώματα ξεθωριασμένα
απ'τον χρόνο και απ'τα λάθη.

Λες και ήταν όνειρο της Κυριακής
τα λόγια της αγάπης.

Έκλεισα θέση πλάι στα άνθη
και είδα το φως να διαπερνά
της ζωής το διάφανο αδράχτι.

Λες και είχα χάσει
της όρασης την αίσθηση 
και η πλάση έμοιαζε παραίσθηση.

'Έκλεισα τον κύκλο
και πέταξα την κιμωλία
πλάι στο περβάζι με την ακακία.

Άγριες μέρες παρελαύνουν
πλάι στα σώματα τα μουσκεμένα
και η άνοιξη καραδοκεί
σαν την καρδιά που βρίσκει η σφαίρα.

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

Μικρή ευτυχία

Πού πήγανε οι απαντήσεις
τόσο καλά πλεγμένες
με ζόρια μπόλικα
καταστρωμένες.

Ποιός μπουσουλάει
παρότι ξέρει βήμα
με ώριμη σκέψη
που έχασε το σχήμα.

Στα δυο ματάκια
τα ολοστρόγγυλα
που ούτε δυο μήνες
δεν κοιτάνε.

Εσύ έπλεξες όνειρα
πολλά και ας είναι νωρίς
και ας είναι αφέλεια
στην ύπαρξη να ελπίζεις.

Πού τρέχεις λογισμέ
τα παραμύθια όταν ξεσκονίζεις
με αστέρια λαμπερά
τις λέξεις να φωτίζεις.

Ποιός μίλησε για ομοιοκαταληξία
όταν κάτι είναι ζωντανό
ξεφεύγει απ΄την ανυπαρξία
και παίρνει η ζωή αλλιώτικη ουσία.

Μικρή ευτυχία τα χέρια μου άνοιξα
να σε κρατήσω σαν πυγολαμπίδα
που αγάπησε το φως
και για πάντα δέθηκε μαζί του.