Λίγα λόγια...

''Aρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε.
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις.''
Νίκος Σκούτας.

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

''Ηλεκτρονικο γράμμα''


Αγαπητέ παραλήπτη,

αναγκάστηκα να σου στείλω ηλεκτρονικό γραμμα για να σου εκφράσω με αλγόριθμους και μηδενικά, συναισθήματα αμύθητης αξίας.Ήταν η πιο εύκολη λύση μπροστά σε χάρτινα γράμματα δίχως παραλήπτη που δεν πρόλαβες να ανοίξεις,σε αγχωμένα και άλλοτε βουβά τηλεφωνήματα,σε μία ζωντανή επαφή που οι καταστάσεις δεν σου επέτρεψαν.
Σπάω το κεφάλι μου να βρώ τις λέξεις που θα σε αιχμαλωτίσουν για λίγο μπροστά απο την μικρή οθόνη της ζωής σου που θα με κάνουν και εμένα έναν περαστικό που κοντοστάθηκες λιγάκι να περιεργαστείς.
Και όσο εγώ πασχίζω να σου περάσω ένα συναίσθημα μέσα από καλώδια όλο και κάποια bites χάνονται και μέσα σε όλο το χαμό η αλήθεια που ήθελα μαζί σου να μοιραστώ συρρικνώνεται για να χωρέσει στην επιφάνεια εργασίας σου ή να καταχωνιαστεί απλά σε κάποιο συρτάρι εισερχομένων.
Τελικά ίσως το γράμμα μου να μην είχε και τόσο νόημα, αλλά το ίδιο από μόνο του με έκδηλη την ηλεκτρονική του υπόσταση μου φανέρωσε μια αλήθεια..
Έπρεπε να φτάσω στο υστερόγραφο κάτω κάτω για να σου πώ πως τελικά θέλω να σε δώ,πως μου έλειψες,πως έχω μια αγκαλιά για σένα,ένα χαμόγελο,ένα πείραγμα,ένα δάκρυ,ένα θυμό...που ο μονόλογος δεν ευνοεί.
Σε περιμένω κάθε μέρα με αγωνία στο γωνιακό καφέ με τη διακόσμηση που εσύ προτιμας,να πιούμε έναν καφέ και να τα πούμε....και μην ξεχνάς στην οδό Αλήθειας,κεντρική πλατεία Καρδιάς...θα είμαι εκεί.
Τα λέμε σύντομα,
ο αποστολέας.





Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

''Απροσχεδίαστο''


''Σήμερα δεν έχω κατι στέρεο και καλογραμμένο να εκθέσω ,γιατί πολύ απλά και ο ίδιος μου ο εαυτός είναι ρευστός....όσο και οι ανθρώπινες σκέψεις.Τόσες λέξεις,τόσα συναισθήματα διατρέχουν το μυαλό μας όταν ένα καινούριο άτομο μπαίνει στη ζωή μας...και είναι όλες θετικές..Κανείς δεν είναι σε θέση εκεί στο προπαρασκευαστικό στάδιο της σχέσης να κατανοήσει πως όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις και εμείς ανάλογα από που τα κοιτάμε ερχόμαστε αντιμέτωποι μόνο με την μία...Έτσι γραπωμένοι από την ιδανική όψη νιώθουμε πώς γκρεμιζόμαστε όταν η κορόνα γίνεται γράμματα....και τότε το μυαλό γεμίζει και πάλι λέξεις τόσο αντώνυμες με τις αρχικές.Μετέωροι λοιπόν στο χάσμα που δημιουργούν οι ίδιες μας οι σκέψεις αρνούμαστε να βουτήξουμε στο κενό και να ψάξουμε για την αλήθεια που κάποτε έκανε τα πάντα τόσο ξεκάθαρα....έκανε το ''για πάντα'' να βγαίνει τόσο αβίαστα απευθείας από τα βάθη της καρδιάς δίχως ίχνος λογικής.Πόσο απροσχεδίαστα ο ενεστώτας έγινε αόριστος ούτε και γω δεν το κατάλαβα...όπως ποτέ δεν κατάλαβα τις σκέψεις που έγιναν αναμνήσεις..

Απόψε λοιπόν πίνω εις υγείαν της μνήμης με ένα ποτήρι γεμάτο σχέσεις που αδημονούν να καταναλωθούν και να με μεθύσουν....μέσα σε μια ζάλη πέρα για πέρα αληθινή,διτή και δίχως ίχνος υποκρισίας.''

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

''Ο επαίτης του ονείρου''

''Στέκω πίσω απ'το δακρυσμένο από τη βροχη τζάμι...
Αφουγγράζομαι τη σιωπή και προσπαθώ να νιώσω τον
ήχο του υγρού ετούτου κόσμου..
Απεναντί μου αντικρίζω ένα γεράκο κουρελιασμένο
με μια ξύλινη μαγγούρα που με απλωμένο το χέρι
ζητιανέυει για ευχές...
Νιώθω τόσο ίδιος με ετούτο τον παλιάτσο της ζωής..ενώ εκείνος καρτερά μια δεύτερη ευκαιρία εγώ πασχίζω να χτίσω μια πρώτη.
Βάζω στη μαγγούρα μου ευχές και στην καμπούρα του χρόνου ανύποτες στιγμές...αγέννητες επιθυμίες με άγνωστο τέλος.
Δε βλέπω το φώς στο τέλος του δρόμου...μα νιώθω τη φλόγα στο κέντρο της καρδιάς που φλέγεται από τους πόθους και σωπαίνει στο απόηχο της αδράνειας.
Ίδια ψυχή εγώ και εκείνος,άλλη μορφή εκείνος και γω
και οι δυο επαίτες του ονείρου..ο καθένας στη δική του βροχή,στη δική του καταχνιά απλώνει το χέρι για να βγει στην επιφάνεια...να ζήσει όσα του αρνήθηκε η ζωή και του έκρυψε ο ήλιος.''

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

''το κάπνισμα''

''Ξέρετε δεν καπνίζω..έρχονται στιγμές όμως που θες η ατμόσφαιρα,
θες η ψυχή θέλω να χαθώ μέσα σε απολαυστικούς καπνούς.
Αλλά όπως είπα δεν καπνίζω τσιγάρα...αντ'αυτού τελευταία έχω
αρχίσει να καπνίζω λέξεις και να φτιάχνω σκόρπιες φράσεις στον αέρα.
Έτσι νομίζω πως τυλίγομαι στους δικούς μου καπνούς που και άκρως φιλικοί για το περιβάλλον είναι αλλά πάνω από όλα για τον συνάνθρωπο.
Τώρα καταλαβαίνω τους εθισμένους καπνιστές μιας και γω κάνω πολλά ''πακέτα'' σκέψεις την ημέρα,καθεμιά για έναν άνθρωπο που συναντώ,για μια στιγμή,για μια ζωή...
Και όσο περνάει ο καιρός τόσο νομίζω πως η απεξάρτηση φαντάζει τόσο μακρινή όσο και η νιφάδα καπνού που εξατμίστηκε προ λίγου.
Τουλάχιστον δε χρειάζεται να τρέχω στα περίπτερα και στους ψυχολόγους,γιατί τα τσιγάρα μου καίνε αδιάκοπα στο χρόνο και οι κάφτρες τους μουτζουρώνουν το χαρτί...
Κακιά συνήθεια το ξέρω να βιάζεις το χαρτί αλλά τι να κάνουμε μπροστά στον εθισμό..στον πειρασμό..

Από που να έρχονται αυτοί οι καπνοί??Μάλλον πάλι άφησα κάποιο τσιγάρο αναμμένο άντε να το σβήσω πάλι το καταραμένο...''