Λίγα λόγια...

''Aρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε.
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις.''
Νίκος Σκούτας.

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Απαίτηση

''Άδειους δρόμους δίψασες να περπατήσεις.''

Και όλες αυτές οι απαιτήσεις που είχες για εκείνη την μέσα σου πόλη...
Που σε οδήγησαν και που τάχα νομίζεις σε οδηγούν?!
Ατέρμονοι κύκλοι τα χρόνια περνούν για να επιστρέψουν απο κει που ξεκινάνε.Αρνήσε.
Γεννιέσαι προς το τίποτα να περπατάς και το κάτι να γεννάς.
Είσαι και συ μια εποχή σαν όλες τις άλλες, που κάποτε τελειώνει.
Και αυτή η ανάγκη να επιστρέφεις συνεχώς στην ασφάλεια της μεγάλης λεωφόρου με τα φώτα που τωρα πια μονάχα αγγίγματα και σκέψεις συναντάς.
Πέσαν τα φύλλα κιόλας στην μέσα σου πόλη.Παραδέχεσαι.
Έχεις ρίξει τα τείχη.Για βροχή διψάς.
Μέσα στο νέρο να χάνονται τα πρόσωπα σου τα αγαπημένα και όλοι εκείνοι που ακόμα δεν έχεις συναντήσει.
Και να κυλάει η ζωή στην άκρη κάποιου δρόμου.
Η ψυχή σου σαν χάρτινο καραβάκι ακόμα επιπλέει.Ξεκινάς.

''Όταν φυσάει ο άνεμος,τα σταυροδρόμια είναι γεμάτα από κόσμο που περιμένει το φθινόπωρο.''

3 σχόλια:

  1. Κάτι ξέρω όταν απαιτώ.
    Όμως η πόλη δεν δίνει ποτέ απαντήσεις.
    Γι' αυτό ζούμε τα χρόνια μας στους δρόμους.
    Η πόλη μόνο ερωτήσεις γεννάει.
    Φιλί φθινοπωρινό :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ας γιορτασουμε την ψευδαισθηση λοιπον.
    Στα πρωτοβροχια που θα ερθουν.
    Πεισματικα χωρις ομπρελα.
    Μηπως και βρεξει αγαπη.
    Καλο φθινοπωρο να χουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μυρίζει στον αέρα, έρχεται. Η Γη σου διψά μα εσύ έχεις ρίξει άγκυρα στην έρημο. Κοίτα γύρω σου και άκουσε την μουσική. Φύγε, και αυτη την φορά μην τολμίσεις να φωτογραφίσεις την φυγή σου, ενώσου με τον οχετό και βυθίσου στην θάλασσα. Γίνε ατμός, γίνε το σύννεφο, γίνε η αγάπη που περιμένεις να 'ρθει. και τότε άνθρωπε θα καταλάβεις για μια ακόμα φορά ότι μονάχα το ταξίδι άξιζε.. Οι μαύρες ομπρέλες θα είναι πάντα απο πάνω σου, και εσύ εκεί, σαν σταυροφόρος το χερούλι τους κρατάς περιμένοντας να ρθεί η ώρα που θα γίνει το μπαστούνι σου. Η επιλογή είναι δική σου. Νερό θα γενείς θές δεν θές..

    ΑπάντησηΔιαγραφή