''Τενεκεδένια όνειρα σε αστικούς καμβάδες''

Είδα παιδιά σου λέω....έπαιζαν σε τενεκεδένιους σταθμούς, μέσα σε κονσερβοκούτια.Στο ταβάνι γκρίζος ουρανός και γύρω γύρω σιδερένιοι τοίχοι.Μα αυτά ακόμα ονειρεύονταν και τρέχανε από δω και από κει μες στους σταθμούς,περιγελώντας τους μεγάλους..
Είδα και μεγάλους δεν σου λέω...να τρέχουν για κάποιο μοντέρνο ραντεβού υπό την επίρροια κάποιας τέχνης,με χαρτοφύλακες βαριούς και στην ματιά τους γλωσσοδέτη.Μονάχα μερικοί λύναν το μυστήριο τους, ενοχλημένοι τάχα από τα παιδιά που τσούλαγαν στις κουπαστές της σκάλας και περνούσαν από αυτούς ξυστά.
Και έτσι άλλοτε oι φωνές γινόντουσαν σιωπές σαν έφευγε το τρένο και έπειτα οι σιωπές γινόντουσαν φωνές σαν έφτανε ένα άλλο.
Στην είσοδο στεκόταν κάποιος άνεμος να γεμίζει την αναμονή και από τα μεγάφωνα κάποια μελωδία να ντύνει τη σκηνή του αποχωρισμού ή της άφιξης.Τα τρένα να περνούν σαν βιαστικοί διαβάτες της υπεκφυγής,μην κοντοσταθούν,μην νιώσουν,μην φυλακιστούν στους σταθμούς ,απλά να ταξιδεύουν.
Μα στάσου τα παιδιά συνεχίζουν..το ίδιο και οι μεγάλοι...μονάχα ένας πλανόδιος έχει μείνει.. ..βγάζει ένα καβαλέτο και από εκεί μέσα τους χαζεύει.
Εικόνα ενός κόσμου που απλά περιφέρεται από παιδί,παραφέρεται σαν μεγάλος.
Επιβίβαση.Κλείνω τώρα.