Λίγα λόγια...

''Aρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε.
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις.''
Νίκος Σκούτας.

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Ο καθρέφτης...


Ο χρόνος είναι σαν ένας καθρέφτης και εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα εικονιζόμενα πρόσωπα... Άλλοτε μας αρέσει να κοιτάμε και να θαυμάζουμε τον εαυτό μας κάποια συγκεκριμένη στιγμή που πρόκειται για το παρόν μας... Καμιά φορά πάλι κοιτάμε περιμένοντας κάτι να διακρίνουμε στο βάθος του καθρέφτη,σαν να περιμένουμε μια λάμψη γεμάτη όνειρα να φωτίσει καθάρια το γυαλί και να μας υποδείξει τα άγνωστα σε μας που τοσο απλά ονομάζουμε μέλλον. Συχνότερα πάλι κοιτάμε στον καθρέφτη για να κάνουμε τη σύγκριση ανάμεσα σε αυτό που είμαστε τώρα και σε αυτό που ήμασταν κάποτε....περιμένουμε με ανυπομονησία να διακρίνουμε εκείνη την ξεθωριασμένη σκιά πίσω απο την μορφή μας,το παρελθόν.
Τρείς χρόνοι εναρμονισμένοι απόλυτα σε μια απλή απεικόνιση.
Της χαμογελάς,σου χαμογελάει...Κλαίς,κλαίει και αυτή μαζί σου....Της κλείνεις το μάτι,στο κλείνει και αυτή.
Δεν μπορείς να ξέρεις λοιπόν ποιος είσαι παρά μόνο όταν κοιτάς τον καθρέφτη περιμένοντας να δεις το παρόν σου,να έχεις αποδεχθεί το παρελθόν σου και να περιμένεις το μέλλον να έρθει από μόνο του έτοιμο να διαδεχθεί κάθε παρόν. Και είναι ένας κύκλος που ποτέ δεν θα κλείσει,ένας καθρέφτης που θα σου υποδεικνύει κάθε φορά και νέες όψεις.
Κανένα σεντόνι δεν μπορεί να φιμώσει τον καθρέφτη ,όπως και κανένα σταματημένο ρολόι δεν εμπόδισε ποτέ το χρόνο να προχωρήσει..

5 σχόλια:

  1. Τι θα εβλεπε ο ιδιος χρόνος αν κοιταζε τον εαυτό του στον καθρέφτη σου? Θα έβλεπε άραγε μια ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο? Θα'βλεπε ένα μη χωρικό γραμμικό συνεχές στο οποίο τα γεγονότα συμβαίνουν με εμφανώς μη αναστρέψιμη τάξη? Θα έβλεπε κάτι στην πραγματικότητα ή μονάχα το απύθμενο χάος του ερέβους? Θα ειχε την δυνατότητα να νιώσει την υπαρξη του όπως τη νιώθεις και συ? Θα έβλεπε μηπως λέξεις και γράμματα, εικόνες, μουσικές και αισθησεις που αποτυπώνονται πανω του καθώς τα προσπερνά τρέχοντας δαγκωνοντας την ουρά του?Θα τρόμαζε με τον τροπο που μας τρομάζει?Θα γέλαγε με τον τρόπο που μας αρέσει να βλέπουμε τα πράγματα, πλάθοντας εννοιες μύθους και θεούς κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν μας? Νομίζω οτι θα έβλεπε τη βροχή που λισομανάει στα τσιγκινα ερειπια μιας παρακμάζουσας πραγματικότητας, ψάχνοντας απεγνωσμένα μια αμιχή στην επιφάνεια του μετάλου, της πέτρας, της λάβας... για να αρχίσει το ατελείωτο τραγουδι του... Τικ-Τακ..Τικ-Τακ..Τικ-Τακ..Τικ-Τακ.. Και κατω απο τον τσιγκο η ανάσα του αλόγου ζεστένει το αγόρι που γελά...Τικ-Τακ..Τικ-Τακ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η απεικονιση ειναι στιγμιαια σε ολες τις περιπτωσεις!Αυτα που ο χρονος δεν μπορει να αγγιξει μενουν να μας θυμιζουν πως περασε καποτε απο εκει,αφηνοντας τα αθικτα και ζωντανα.
    Μοναχα εκει οπου συναντα τον ανθρωπο ο χρονος κοντοστεκεται και παραφυλαει ωσπου τη μορφη να του αλλαξει..οσο το αγορι συνεχιζει να γελα μια ζαρα αχνοφαινεται και το αλογο σωπαινει στο ισκιο της σοφιας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τελικά ο χρόνος δεν ειναι τίποτα αλλο απο εναν ανυπόστατο ζηλιάρη ισκιο... Κάθε τι το οποίο αξίζει να "ζησει" (ότι κι αν σημαίνει η ζωή γι'αυτο) γινεται λεία του... Είτε αυτό ειναι μια πεταλούδα είτε ένας μεγάλος έρωτας..παρ'όλα αυτά όμως, δινει νόημα στις δικιές μας ζωές..Μαθαίνουμε να εκτιμούμε αυτά που έχουμε, να πεθιμούμε αυτα που χάσαμε..Άλλωστε τι νοημα θα είχε μια ζωή στήν οποία θα επικρατούσε μέρα ή νύχτα μονάχα?Φώς χωρις σκοτάδι, καλό χωρις κακό, αγγελοι χωρις δαίμονες, ζωή χωρις θάνατο,χαρα χωρις λύπη,ευχή χωρις κατάρα?Έχεις λοιπόν και την απάντησή σου: {{_,_},{_,_},{_,_},{_,_},{_,_},{_,_},{_,_},{_,_},...,}=2

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ενα 2 που παντα εκδηλωνει μονο την μια του πλευρα..την μια απεικονιση απο ολες οσες μπορει να παρει συνολικα!
    Και ετσι ξεχναμε και ο χρονος κανει τη δουλεια του οπως του πρεπει...
    Αλλωστε κανεις ποτε δεν κοιταξε το πισω μερος του καθρεφτη,ολοι μενουμε στην επιφανεια που μας επιτρεπει να δουμε τον εναν μας εαυτο.
    Ο ισκιος ειναι παντα εκει εμεις τον απαρνιομαστε συνειδητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και αν το καλσκευτείς, το φως που προκαλεί τον ίσκιο ειμαστε εμεις..και η μικρή διαφορετικότητά μας απ'τους υπόλοιπους ζωντανους οργανισμούς..

    ΑπάντησηΔιαγραφή