''Η φυγή''

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί οι άνθρωποι της πόλης έχουν την ανάγκη να αποδράσουν. Ποιός θέλει να αποδράσει απο μία πόλη που τα προσφέρει όλα?
Γέλιο,δάκρυ,πόνο,θυμό... Τα πάντα προσφέρονται αραδιασμένα σαν εκλεκτά προιόντα στους δρόμους της πόλης!
Και όμως θέλω ακόμα να φύγω από ολη αυτή τη συναισθηματική αφθονία,καθώς τη νιώθω να μου προσφέρεται συνεχώς και τόσο έτοιμη...προτιμώ να την ανακαλύπτω μόνη μου. Μου φτάνει μια ριγέ ξαπλώστρα σε κάποιο εξώστη με θέα το πέλαγο και ανάλαφρους ήχους από τον παφλασμό των κυμάτων. Μα και μερικά καραβάκια με χαρωπές σημαίες,φώτα από περαστικά αυτοκίνητα να διασχίζουν κάποιο βουνό,αεροπλάνα να ζωγραφίζουν ασπρόμαυρες καμπύλες πλάι στο φεγγάρι. Μόνο έτσι θα πέσουν οι ρυθμοί μου και το μυαλό μου θα αναπνεύσει σε νέο σκηνικό με σκηνοθέτη την ίδια τη φυγή μου....τη φυγή από την πόλη....τη φυγή από τον ίδιο μου τον εαυτό. Έτσι λίγο να μπορέσω και γω να αποστασιοποιηθώ και να με κοιτάξω από μακριά,μακριά από αυτό που είμαι καθημερινά και ίσως πιο κοντά στην καρδιά μου,όπου η φασαρία της πόλης δεν μ'αφήνει να πλησιάσω.
Γι'αυτό στο κάτω κάτω έχω ανάγκη να ετοιμάσω μια βαλίτσα,μικρογραφία του εαυτού μου με όλα όσα με χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο.Από τα πολύχρωμα μπλουζάκια μου μέχρι τα άχρωμα βιβλία μου...τα υλικά για να σκηνοθετήσω το φευγιό μου.
Μην ξεχάσω να φωτογραφίσω την φυγή μου,για να την καμαρώνω όταν θα έχω επιστρέψει!