Στοπ καρέ

Σκηνή 18...Μέρος πρώτο....
Μια φράση που ηχεί στο μυαλό μου καθώς τα καρέ της ζωής μου αλλάζουν....Πώς βρέθηκα να αλλάζω έτσι ρόλους?Να προσπαθώ να μάθω τα λόγια μου καλά πριν απο κάθε πράξη σε ένα έργο με άγνωστη πλοκή και περαστικούς συντελεστές...όλοι είναι εδώ για ένα πέρασμα μονάχα..πρέπει να είσαι πειστική...χαμογέλα...κλάψε...νιώσε...σώπασε.. Βρίσκω τον εαυτό μου ανέκφραστο πολλές φορές μπροστά στις αλλαγές και αναρωτιέμαι αν πραγματικά συναισθάνομαι ή όχι...σαν πηγή που έχει στερέψει...σαν λόγια που ψάχνουν να βρούν τη θέση τους στα άγραφα βιβλία του κόσμου...προσπαθώ. Δεν ξέρω τι τελικά είμαστε σε αυτή εδώ τη ζωή πρωταγωνιστές ή θεατές,ηγέτες ή έρμαια,παντοδύναμοι ή αδύναμοι...άνθρωποι ή άτομα..?!Κλεισμένη σε κάποιο βαγόνι,στο παράθυρο κάποιου τρένου χαζεύω την πόλη να καρδιοχτυπά άλλοτε γεμάτη ζωντάνια και άλλοτε μελαγχολικά...δεν θέλω να κατέβω..αποφεύγω την πόρτα που κάθε τόσο ανοίγει λες και αν αποβιβαστώ το φιλμ θα τελειώσει.Το τρένο αδειάζει,οι άνθρωποι έχουν διαφορετικούς προορισμούς...μένω μόνο εγώ και ο οδηγός...αναρωτιέμαι αν κάπου κατεβαίνει και αυτός δουλεύει όλη μέρα..?!Αλήθεια δεν τον έχω δει ποτέ να αποβιβάζεται...δεν κατεβαίνω ούτε εγώ λοιπόν...STOP.Πάμε πάλι..!

''Τενεκεδένια όνειρα σε αστικούς καμβάδες''

Είδα παιδιά σου λέω....έπαιζαν σε τενεκεδένιους σταθμούς, μέσα σε κονσερβοκούτια.Στο ταβάνι γκρίζος ουρανός και γύρω γύρω σιδερένιοι τοίχοι.Μα αυτά ακόμα ονειρεύονταν και τρέχανε από δω και από κει μες στους σταθμούς,περιγελώντας τους μεγάλους..
Είδα και μεγάλους δεν σου λέω...να τρέχουν για κάποιο μοντέρνο ραντεβού υπό την επίρροια κάποιας τέχνης,με χαρτοφύλακες βαριούς και στην ματιά τους γλωσσοδέτη.Μονάχα μερικοί λύναν το μυστήριο τους, ενοχλημένοι τάχα από τα παιδιά που τσούλαγαν στις κουπαστές της σκάλας και περνούσαν από αυτούς ξυστά.
Και έτσι άλλοτε oι φωνές γινόντουσαν σιωπές σαν έφευγε το τρένο και έπειτα οι σιωπές γινόντουσαν φωνές σαν έφτανε ένα άλλο.
Στην είσοδο στεκόταν κάποιος άνεμος να γεμίζει την αναμονή και από τα μεγάφωνα κάποια μελωδία να ντύνει τη σκηνή του αποχωρισμού ή της άφιξης.Τα τρένα να περνούν σαν βιαστικοί διαβάτες της υπεκφυγής,μην κοντοσταθούν,μην νιώσουν,μην φυλακιστούν στους σταθμούς ,απλά να ταξιδεύουν.
Μα στάσου τα παιδιά συνεχίζουν..το ίδιο και οι μεγάλοι...μονάχα ένας πλανόδιος έχει μείνει.. ..βγάζει ένα καβαλέτο και από εκεί μέσα τους χαζεύει.
Εικόνα ενός κόσμου που απλά περιφέρεται από παιδί,παραφέρεται σαν μεγάλος.
Επιβίβαση.Κλείνω τώρα.

O λευκός τοίχος

Το παρόν είναι ένας λευκός τοίχος που κρύβει μέσα του όλα τα χρώματα του κόσμου κλεισμένα σε στιγμές...
Πόσες φορές έχεις σταθεί για να χαζέψεις ένα λευκό τοίχο?
Τις νύχτες που δεν μπορείς να κοιμηθείς,τα πρωινά που παλεύεις να σηκωθείς από το κρεβάτι,τα απογέυματα που πίνεις τον καφέ σου με το βλέμμα στο κενό...
Και είναι τόσο παράξενο που το πιο απλό χρώμα το λευκό σου τραβάει και σου ξεμυαλίζει την σκέψη....αυτή την συννεφούλα που κουβαλάει τόση βροχή μέσα της και ψάχνει μέρος να ξεσπάσει.
Και τι γίνεται όταν ξεσπάσει...?!Ξάφνου εκεί ανάμεσα στο λευκό σκάνε σαν την ίδια τη βροχή και γεννιούνται σαν ουράνια τόξα οι στιγμές που ζήσαμε και που επιθυμούμε να ζήσουμε.
Και εκείνος ο λευκός τοίχος δεν είναι πια τόσο άγχρωμος και χαοτικός,είναι γεμάτος πινελιές από τυχαιές ματιές,μακρινές φωνές,βιαστικές αγκαλιές,ραγισμένες καρδιές,περαστικούς ανθρώπους,προσωπικούς,μουσικές,ταινίες,μοναξιές....όλα είναι χρώματα.
Χρώματα που βλέπεις με τα μάτια ανοιχτά στραμένα μονάχα στο παρόν,αυτό το τόσο εύθραυστο τώρα που κλείνεται ανάμεσα σε δύο συλλαβές τόσο μικρές όσο και οι στιγμές.
Πάρε λοιπόν μικρές στιγμές και φτιάξε όσους πίνακες μπορείς και αντέχεις, τόσους όσους χρειάζεται για να κάνεις τα μικρά να μοιάζουνε μεγάλα,τόσους όσους μπορούν να γεμίσουν έναν λευκό τοίχο από άκρη σε άκρη.

Η πέτρα,το δέντρο και η σοφία.

Είδα το βρέφος να βηματίζει άτσαλα πάνω σε κάτασπρα κρίνα σε ένα δρόμο που πέτρα δεν φυτρώνει..
Είδα έναν νέο να μαζεύει κόκκινα τριαντάφυλλα και να τρυπιέται άθελα του σε έναν δρόμο που πέτρα δεν φυτρώνει..
Είδα έναν γέρο να κουβαλάει μια πέτρα στωικά σε ένα δρόμο γεμάτο κάτασπρα κρίνα και κατακόκκινα τριαντάφυλλα..
Το βλέμμα μου σταμάτησε σε εκείνη την πέτρα που κουβαλούσε ο γεράκος...
Τον ακολούθησα για λίγο ώσπου τον είδα να την εναποθέτει πλάι στις ρίζες ενός αιωνόβιου δέντρου..
Έπειτα σίμωσε ο νέος γεμάτος αίματα από τα αγκάθια και αγκάλιασε το δεντρό, ώσπου να το γεμίσει κοκκινάδια...
Ακολουθούσε και το βρέφος κουβαλώντας ένα κρίνο από εκείνα που πάνω τους περπατούσε ,το κάρφωσε στον κορμό του δέντρου βαθιά..
Και τότε ανάβλυσε μπροστά στους τρεις η σοφία ντυμένη στα κόκκινα κρατούσε έναν κρίνο και σκάλιζε στην πέτρα με μεγάλα γράμματα τη λέξη ''ζωή΄΄.

Ο καθρέφτης...

Ο χρόνος είναι σαν ένας καθρέφτης και εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα εικονιζόμενα πρόσωπα... Άλλοτε μας αρέσει να κοιτάμε και να θαυμάζουμε τον εαυτό μας κάποια συγκεκριμένη στιγμή που πρόκειται για το παρόν μας... Καμιά φορά πάλι κοιτάμε περιμένοντας κάτι να διακρίνουμε στο βάθος του καθρέφτη,σαν να περιμένουμε μια λάμψη γεμάτη όνειρα να φωτίσει καθάρια το γυαλί και να μας υποδείξει τα άγνωστα σε μας που τοσο απλά ονομάζουμε μέλλον. Συχνότερα πάλι κοιτάμε στον καθρέφτη για να κάνουμε τη σύγκριση ανάμεσα σε αυτό που είμαστε τώρα και σε αυτό που ήμασταν κάποτε....περιμένουμε με ανυπομονησία να διακρίνουμε εκείνη την ξεθωριασμένη σκιά πίσω απο την μορφή μας,το παρελθόν.
Τρείς χρόνοι εναρμονισμένοι απόλυτα σε μια απλή απεικόνιση.
Της χαμογελάς,σου χαμογελάει...Κλαίς,κλαίει και αυτή μαζί σου....Της κλείνεις το μάτι,στο κλείνει και αυτή. Δεν μπορείς να ξέρεις λοιπόν ποιος είσαι παρά μόνο όταν κοιτάς τον καθρέφτη περιμένοντας να δεις το παρόν σου,να έχεις αποδεχθεί το παρελθόν σου και να περιμένεις το μέλλον να έρθει από μόνο του έτοιμο να διαδεχθεί κάθε παρόν. Και είναι ένας κύκλος που ποτέ δεν θα κλείσει,ένας καθρέφτης που θα σου υποδεικνύει κάθε φορά και νέες όψεις.
Κανένα σεντόνι δεν μπορεί να φιμώσει τον καθρέφτη ,όπως και κανένα σταματημένο ρολόι δεν εμπόδισε ποτέ το χρόνο να προχωρήσει..

Λόγια στο σκοτάδι

''Τα δύο μου χέρια είναι η ψυχή,
οι λέξεις είναι το κορμί.
Και αν τα δύο μου χέρια τα χάσω,
θα είμαι κορμί που σε κανέναν δεν θα ανήκει.
Δώσε μου το χέρι σου και γω θα σου ανήκω.''

''Η φυγή''

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί οι άνθρωποι της πόλης έχουν την ανάγκη να αποδράσουν. Ποιός θέλει να αποδράσει απο μία πόλη που τα προσφέρει όλα?
Γέλιο,δάκρυ,πόνο,θυμό... Τα πάντα προσφέρονται αραδιασμένα σαν εκλεκτά προιόντα στους δρόμους της πόλης!
Και όμως θέλω ακόμα να φύγω από ολη αυτή τη συναισθηματική αφθονία,καθώς τη νιώθω να μου προσφέρεται συνεχώς και τόσο έτοιμη...προτιμώ να την ανακαλύπτω μόνη μου. Μου φτάνει μια ριγέ ξαπλώστρα σε κάποιο εξώστη με θέα το πέλαγο και ανάλαφρους ήχους από τον παφλασμό των κυμάτων. Μα και μερικά καραβάκια με χαρωπές σημαίες,φώτα από περαστικά αυτοκίνητα να διασχίζουν κάποιο βουνό,αεροπλάνα να ζωγραφίζουν ασπρόμαυρες καμπύλες πλάι στο φεγγάρι. Μόνο έτσι θα πέσουν οι ρυθμοί μου και το μυαλό μου θα αναπνεύσει σε νέο σκηνικό με σκηνοθέτη την ίδια τη φυγή μου....τη φυγή από την πόλη....τη φυγή από τον ίδιο μου τον εαυτό. Έτσι λίγο να μπορέσω και γω να αποστασιοποιηθώ και να με κοιτάξω από μακριά,μακριά από αυτό που είμαι καθημερινά και ίσως πιο κοντά στην καρδιά μου,όπου η φασαρία της πόλης δεν μ'αφήνει να πλησιάσω.
Γι'αυτό στο κάτω κάτω έχω ανάγκη να ετοιμάσω μια βαλίτσα,μικρογραφία του εαυτού μου με όλα όσα με χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο.Από τα πολύχρωμα μπλουζάκια μου μέχρι τα άχρωμα βιβλία μου...τα υλικά για να σκηνοθετήσω το φευγιό μου.
Μην ξεχάσω να φωτογραφίσω την φυγή μου,για να την καμαρώνω όταν θα έχω επιστρέψει!