Μπορεί άραγε να φτάσει κάποιος στο Πορί,
δίχως να απορεί για εκείνα που δεν μπορεί;
Μπορεί άραγε ο άνεμος μπορεί,
το Ικάριο πέλαγος να απαρνηθεί και
από άλλες θάλασσες να παραπλανηθεί;
Μπορεί άραγε το μαζί να’ ρθει,
δίχως σαν το μικρό παιδί να φοβηθεί και
σαν πορθημένο κάστρο να λεηλατηθεί;
Μπορεί άραγε η νύχτα την αυγή να διαδεχθεί,
με την ψευδαίσθηση ότι το φεγγάρι ποτέ του
δεν θα την απαρνηθεί;
Και ετούτη η διερώτηση η εσπερινή
μπορεί αστεία να φανεί
όπως εκείνο το πρωί που το εγώ με το εσύ
πάλευε με το εμείς να ευθυγραμμιστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου