Σαν το φύλλωμα των δέντρων
που σκύβει να φιλήσει
τις ψιχάλες της βροχής
πριν συντριβούν στο χώμα
φάνηκε ο έρωτας μες στην ντροπή.
Σαν της αψίδας τον θρίαμβο
που αντηχεί μες στις μαρμάρινες καμάρες
μετά από μία μάχη άνιση
σφάλισαν τα μάτια εκείνη τη βραδιά.
Μια καντίνα ξεπρόβαλε στη δημοσιά
με τις στιγμές να πνίγονται
ανάμεσα σε καφέδες και λόγια μετά την δουλειά,
ξεροστάλιασε να περιμένει τη συμφορά.
Λόγια της στιγμής,
σε κάνουν να παραφερθείς,
και σε κράσπεδα υγρά καταμεσής,
στης μνήμης την ανηφοριά να αναρριχηθείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου