Όψεις

Υπάρχουνε μέρες
που κρατάς τον ήλιο στα χέρια
λέξεις τρέχουν σαν σφαίρες
με στόχο τα αστέρια.

Υπάρχουν και άλλες
που σκάνε με κρότο
βαριές σαν ψιχάλες
με γνώριμο τρόπο.

Υπάρχουν και εκείνοι
που ακούνε το βήμα
το χρόνο που σβήνει
και δείχνει το θύμα.

Υπάρχουν και άλλοι
που κλείνουν το στόμα
το φόβο που πάλι
φυτρώνει στο χώμα.








                    

2012 μ.Χ.

Αγάπησα την πόλη μου από τις μυρωδιές της.
Τη δέχτηκα για τη διαφορετικότητά της.
Την ευχάριστη και τη δυσάρεστη.
Όποτε με απογοήτευε η ασχήμια της
πάντα η ίδια γεννούσε κάτι όμορφο
για να με καλοπιάσει.
Και γω δεν ήθελα τίποτα πιότερο
από το να την περπατώ.
Να περπατώ κάθε φορά και άλλη ιστορία.
Και όταν χανόμουν στους βρώμικους της δρόμους
να περιμένω μιαν Ακρόπολη
το δρόμο πάλι να μου δείξει.

Έτσι την κουβαλούσα μέσα μου μέχρι προχτές.
Έπαψε πια η οσμή να μου την θυμίζει.
Σαν να έχασε το παιδί τη μάνα.

Η πόλη μου είχε σκάσει σαν δακρυγόνο
ανάμεσα στα βλεφαρά μου.

Η όραση είχε μουδιάσει τις άλλες μου αισθήσεις.
Μόνο το σώμα μηχανικά συνέχισε το δρόμο του.

Παιχνίδι.

Όταν κάτι έχει
σηκώνεται και τρέχει.
Και μούσκεμα γυρνάει
γιατί βρέχει.

Βρέχει δειλά μουσικές
πλάι σε σώματα στεγνά.
Τρέχει στους δρόμους
με τα μάτια χαμηλά.
Έχει το σώμα μάτια
τις μουσικές των δρόμων
για να βλέπει.

Βρέχει γέλια και χαρές
πλάι σε στόματα κλειστά.
Τρέχει στα δάση
με τα χέρια ανοιχτά.
Έχει το στόμα χέρια
τις χαρές με γέλια
να τις ραίνει.

Βρέχει στην έρημο φωτιές
πλάι σε πρόσωπα μουντά.
Τρέχει στις θάλασσες
με τα όνειρα ξανά.
Έχει το πρόσωπο όνειρα
την έρημο με θάλασσες να καίει.

Και όταν ξάφνου βρέχει,
την ομπρέλα ξεχασμένη κάπου έχει,
λες και κάτι τρέχει....

Αντικατοπτρισμοί

-Θες να σε ταξιδέψω;
-Nα με πας πού;
-Πού;Eκεί.
-Εκεί!Πού;
-Εδώ;
-Εδώ!Πού;
-Σε αυτό εδώ το ταξίδι.
-Ε,τότε;
-Σε θέλω μαζί μου.
-Μαζί σου είμαι.
-Είσαι;
-Κοιταξέ με.Μπορείς να μου μιλάς,να με αγγίζεις...
-Κάθε φορά που κάνω να σε δω σκοντάφτω πάνω στο ίδιο μου το σώμα. Λες και είσαι μέσα μου..
-Λες;Μα δες με.
-Προσπαθώ.Σταμάτα να κρύβεσαι πίσω από τον καθρεύτη.
-Καθρεύτης;Σου μοιάζω απο γυαλί;Μα έχω δικό μου σώμα! Δεν το βλέπεις;
-Έχεις;
-Nαι...σε κάθε μας ταξίδι είναι και άλλο.

Οφειλή

Ολόκληρη η ζωή μας μια ανεκπλήρωτη αλήθεια.
Τι να σου κρύψω και πώς να σου φανερωθώ?
Πόσοι αποχαιρετισμοί μας μάθανε του άλλου κόσμου την οσμή.
Ακάνθινα τα χρόνια μας φορεμένα κατά μέτωπο.
Μπλεγμένοι σταυροί ανάμεσα στα δάχτυλα βαραίνουνε πάντοτε το ίδιο σώμα.
Γεύση πικρή που στο στόμα ακόμα μένει.
Μαύρισε τα ρούχα μας ο πόνος.
Μούσκεψε ο χρόνος την ψυχή.
Και όσοι χάθηκαν ξεμακραίνουν βιαστικά.
Και αν δεν βρεθήκανε πάντοτε θα επιστρέφουν.
Στον κόσμο ετούτο που την αγάπη δεν πόθησε πιότερο.
Στραμένος από άκρη σε άκρη σε μια κόκκινη μοίρα.
Και όταν και εκείνη τελειώσει.Τι μένει?
Εσύ χωρίς εμένα,εγώ χωρίς εσένα.
Και όλα εκείνα που η αλήθεια δεν άγγιξε ποτέ.

Αμετακίνητοι κόσμοι

Πίσω από το κλειστό στόμα,πλάι στις άκρες των δακτύλων κρύβονται οι λέξεις.
Ο δείκτης γέφυρα όλων των νοημάτων δηλώνει αμετακίνητος.
Τα χείλη λαβωμένα από τους ψίθυρους στάζουν όνειρο.
Με μάτια ερμητικά κλειστά και μια σακατεμένη αφή
κάνω να συλλάβω του κόσμου τη μορφή.Πληγώνομαι.
Ρευστός όπως μια σταγόνα βροχής .
Πυρωμένος σαν την σκέψη του τρελού αντίκρυ στην πανσέληνο.
Με ένα μυαλό μισό και μια λύπη
κάνω να σου μιλήσω για όσα δεν μιλάμε.
Από σιωπή σε σιωπή θα συναντιόμαστε από δω και μπρός.Να εκεί....

Απαίτηση

''Άδειους δρόμους δίψασες να περπατήσεις.''

Και όλες αυτές οι απαιτήσεις που είχες για εκείνη την μέσα σου πόλη...
Που σε οδήγησαν και που τάχα νομίζεις σε οδηγούν?!
Ατέρμονοι κύκλοι τα χρόνια περνούν για να επιστρέψουν απο κει που ξεκινάνε.Αρνήσε.
Γεννιέσαι προς το τίποτα να περπατάς και το κάτι να γεννάς.
Είσαι και συ μια εποχή σαν όλες τις άλλες, που κάποτε τελειώνει.
Και αυτή η ανάγκη να επιστρέφεις συνεχώς στην ασφάλεια της μεγάλης λεωφόρου με τα φώτα που τωρα πια μονάχα αγγίγματα και σκέψεις συναντάς.
Πέσαν τα φύλλα κιόλας στην μέσα σου πόλη.Παραδέχεσαι.
Έχεις ρίξει τα τείχη.Για βροχή διψάς.
Μέσα στο νέρο να χάνονται τα πρόσωπα σου τα αγαπημένα και όλοι εκείνοι που ακόμα δεν έχεις συναντήσει.
Και να κυλάει η ζωή στην άκρη κάποιου δρόμου.
Η ψυχή σου σαν χάρτινο καραβάκι ακόμα επιπλέει.Ξεκινάς.

''Όταν φυσάει ο άνεμος,τα σταυροδρόμια είναι γεμάτα από κόσμο που περιμένει το φθινόπωρο.''