Αμετακίνητοι κόσμοι

Πίσω από το κλειστό στόμα,πλάι στις άκρες των δακτύλων κρύβονται οι λέξεις.
Ο δείκτης γέφυρα όλων των νοημάτων δηλώνει αμετακίνητος.
Τα χείλη λαβωμένα από τους ψίθυρους στάζουν όνειρο.
Με μάτια ερμητικά κλειστά και μια σακατεμένη αφή
κάνω να συλλάβω του κόσμου τη μορφή.Πληγώνομαι.
Ρευστός όπως μια σταγόνα βροχής .
Πυρωμένος σαν την σκέψη του τρελού αντίκρυ στην πανσέληνο.
Με ένα μυαλό μισό και μια λύπη
κάνω να σου μιλήσω για όσα δεν μιλάμε.
Από σιωπή σε σιωπή θα συναντιόμαστε από δω και μπρός.Να εκεί....

Απαίτηση

''Άδειους δρόμους δίψασες να περπατήσεις.''

Και όλες αυτές οι απαιτήσεις που είχες για εκείνη την μέσα σου πόλη...
Που σε οδήγησαν και που τάχα νομίζεις σε οδηγούν?!
Ατέρμονοι κύκλοι τα χρόνια περνούν για να επιστρέψουν απο κει που ξεκινάνε.Αρνήσε.
Γεννιέσαι προς το τίποτα να περπατάς και το κάτι να γεννάς.
Είσαι και συ μια εποχή σαν όλες τις άλλες, που κάποτε τελειώνει.
Και αυτή η ανάγκη να επιστρέφεις συνεχώς στην ασφάλεια της μεγάλης λεωφόρου με τα φώτα που τωρα πια μονάχα αγγίγματα και σκέψεις συναντάς.
Πέσαν τα φύλλα κιόλας στην μέσα σου πόλη.Παραδέχεσαι.
Έχεις ρίξει τα τείχη.Για βροχή διψάς.
Μέσα στο νέρο να χάνονται τα πρόσωπα σου τα αγαπημένα και όλοι εκείνοι που ακόμα δεν έχεις συναντήσει.
Και να κυλάει η ζωή στην άκρη κάποιου δρόμου.
Η ψυχή σου σαν χάρτινο καραβάκι ακόμα επιπλέει.Ξεκινάς.

''Όταν φυσάει ο άνεμος,τα σταυροδρόμια είναι γεμάτα από κόσμο που περιμένει το φθινόπωρο.''

''Γυάλινος άνθρωπος''

Έχει το βλέμμα υπόπτου που από το παράθυρο κρυφοκοιτάζει,
μιας μοναξιάς τα μυστικά να καταλάβει.
Με κινήσεις προσεκτικές το σώμα του κουβαλά
μην τύχει κάποιο από τα κομματια του και σπάσει.
Μην σου αφήσει αναμνήσεις που στο πέρασμα του χρόνου η μνήμη με θράσος θα ξεθάψει.
Ξέρει τι ένιωσες πριν καν το αισθανθείς.
Ακούει ό,τι εσύ ακόμα δεν έχεις ακούσει.
Άγγιζει όσα έχεις αγγίξει και ας μην ήταν εκεί.
Και ας μην άπλωσε το χέρι,γιατί φοβήθηκε την απώλεια κάποιου μέλους.
Το διάφανο κορμί του στα μάτια σου εμπρός προβάλει και φόβο κανένα δεν έχει.
Ξέρει πόσο εύθραυστη είναι η αλήθεια σαν την φοράς για χάρη κάποιου άλλου.
Χρόνια τώρα συστήνεται στα έπιπλα,στους τοίχους,στους ανθρώπους...ως ''γυάλινος άνθρωπος''

Μετά τη βροχή

Μετά τη βροχή η γη ξεδιψάει.
Το βήμα χάνεται σαν ακουμπάει το υγρό χώμα.
Όλα κυλάνε.
Επιτέλους έμαθα να βάζω τελείες.

Πάντα θα στέκομαι κάτω από την παλιά τέντα τη χιλιοτρυπημένη...
Ακόμα και όταν το νερό στερεύει...
Θα κυλάω μέσα σου....
Δίπλα σου...
Αθόρυβα.

Αναβολη

Αναβαλεις....
Υποχωρεις....
Αφηνεσαι....
Ο χρονος σε παρασερνει......
Προσπερνας τα γεγονοτα...
Δεν καταλαβαινεις....
Θολωνεις...
Περιμενεις να αναψει πρασινο...
Διασχιζεις το δρομο και αναβει κοκκινο...
Τρεχεις κατι να προλαβεις...
Ο χρονος μενει αταραχος...σε κοιταει αδιαφορα...
Αλλη μια μερα ξεγλυστραει με κροτο...
Σκια του εαυτου σου διαγραφεσαι στους τοιχους
μα παντα στο τελος σβηνεις....
Αναβαλεις...
Παραδινεσαι...

Πληγή

Μήτε οι μνήμες σου θέλω να μου αποκαλυφθούν
μήτε τα πιο ένοχα μυστικά σου
τα αυτιά μου με ψιθύρους να γεμίσουν.
Φυλαξέ με από τον έξω σου εαυτό....
εκείνον που τη μέρα σπαταλάς και τις νύχτες δεν τον ξεχωρίζεις μέσα στο σκοτάδι.
Μονάχα θέλω στο χέρι μου
να τρέχει το αίμα από τις πληγές σου και γω να σκήβω και να πίνω σα να ήτανε νερό.
Να με ποτίζεις ώσπου άλλο να μην μπορώ
και έτσι τρεκλίζοντας τις συγνώμες αλλωνών
να σου ζητάω.
Και αν κλάψω να ξέρεις δεν έφταιξες εσύ
απλά το σώμα μου δεν άντεξε άλλο την ψυχή
μου,την άφησε και κύλησε μέσα στην πληγή σου.
Χαρισέ με έτσι απλά στον μέσα σου εαυτό...εκείνον
που στο φεγγάρι είναι φτυστός και στον ουρανό
ανεπανάληπτος.

Στρατιώτης

''Στρατιώτης ντύθηκα στο μέσα μου σκοτάδι
μια ήττα να χαρίσω.
Την ατολμία δίχως άλλο απαρνήθηκα
για της αγάπης τα καρφιά.
Αγάπη κόκκινη όπως το αίμα
που σταλάζει στην άκρη των δαχτύλων.
Και όπως στη μάχη καρτερούσα
ο θάνατος να με βρει,
εκείνος στον ύπνο μου έμελλε να ρθει.
Τον ρώτησα ποια μοναξιά γυρεύει
να μεστώσει και έτσι ύπουλα
τα ονειρά μου γυροφέρνει.
Απάντηση δεν πήρα, μονάχα σαν
εφιάλτη τον θυμάμαι να απομακρύνεται
για άλλη μια φορά.
Καβάλα στο άρμα κάποιας πλάνης ηδονικής,
που κάποιοι ονομαζαν αφελέστατα ζωή
το χρόνο βρέθηκα να πολεμάω μανιασμένα.
Και όταν η μανία με τύφλωσε για τα καλά
δεν αναγνώρισα τη φωνή σου,
εχθρός δεν ήσουν μήτε φίλος.
Ήσουν ο φόβος και εγώ απλά ένας ίσκιος λαβωμένος.''