2.Το χαμένο καπέλο

 Φύσηξε αέρας και στο πέταγμα της μέρας, ήρθες εσύ.

Τραγούδι αντηχεί όπως το πέρασμα μιας σφαίρας, ήσουν εσύ.

Κύλησε με το πέρας εκεί στου Κάστρου την κορδιλιέρα, φάνηκες εσύ.

Καπέλο χαμένο από τον άνεμο κατατρεγμένο, πέταξες εσύ.

Τύλιξε σαν σάβανο ο ουρανός το Αιγαίο, ανέτειλες εσύ.

Και όταν μια μέρα ξαναγυρίσω για να σε αναζητήσω,

τα ρέστα για τον αποχωρισμό δεν θα σου ζητήσω,

στο πέρασμα του χρόνου θα αποφασίσω,

εάν μου το έκλεψες εσύ.

Κύκλος πρώτος:1.Του γυρισμού

Έρωτας αψύς,

όπως όταν στην πέτρα πέφτεις καταγής,

προτού αναφλεγείς και στο απέραντο γαλάζιο πέσεις να σβηστείς.

Αυτολεξεί,

όπως ο τόνος της ψυχής δευτερευόντως θα αποσυρθείς,

και σαν σκουριά θα ανασυρθείς.

Απρεπής,

όπως το σκίσιμο ραφής εν μία νυκτί θα παρασυρθείς,

και σαν βότσαλο στην θάλασσα θα ανατραπείς.

Ασκεπής,

όπως ο ουρανός χωρίς φεγγάρι, παντέρημος θα περιπλανηθείς

και σαν πανσέληνος τόπο ξένο θα στεφανωθείς.

Ανασφαλής,

όπως ο μαθητής χωρίς αλφαβητάρι, ανέτοιμος να διδαχθείς

και σαν άγραφο χαρτί στη δίνη του ανέμου να παραδοθείς.

Αναφανδόν

Διατείνοντας τα δάχτυλα

σε απόλυτη έκταση 

ένας πίδακας από ασήμι 

κυκλωμένος, εξόρμησε.

Γέμισαν τα αλλεπάλληλα

ρυάκια της παλάμης

ανενεργούς κρατήρες

με όσα δεν ειπώθηκαν.

Επιρρήματα που προηγήθηκαν

του υποκειμένου.

Μπλεχτήκανε οι δείκτες

με τους παράμεσους

και οι αντίχειρες με τις

φλεβικές απολήξεις.

Το κράτημα αιωρούνταν

ρυθμικά, ενώ στην χαραμάδα

των χεριών αναδυόταν

η Σελήνη, αναφανδόν.

Υποκείμενα στραμμένα

ενάντια του κατηγορουμένου.

Το ασήμαντο

Δυο χέρια σκίζανε τον άνεμο
σαν το χαρτί το φως.
Και ο άνεμος δεν ρώταγε
μέσα στα στενά κρυβότανε.

Δυο χρόνια τρέχανε στης μάνας την αγκάλη
σαν το παιδί στο πάρκο.
Και ο χρόνος δεν κόταγε
μέσα από το γυαλί διαστρεβλωνότανε.

Δυο πιόνια παίζανε την βασίλισσα όλα για όλα
σαν αξιωματικοί σε διαμάχη.
Και ο βασιλιάς δεν σωζότανε
μέσα στην πλάνη του χανότανε.

Το ασήμαντο κοιτούσε περιπαιχτικά το σημαντικό
όπως το δυο σκόνταφτε στο εγώ του ενός.

O καρεκλιάς

Πρωί πρωί κάτω απ'τα φύλλα της ιτιάς
ντελάλι βγήκε και συστηνότανε ως καρεκλιάς.
Τέσσερα ξύλα κρατούσε ενωμένα
και ερμήνευε πως σαν καρέκλα ήτανε βαλμένα.
Κάποτε τα πούλησε σε μία με το όνομα Μπερνάρντα
που από το πολύ γινάτι ποτέ δεν στέργιωσε με άντρα.
Πάνω στο ξύλο της ιτιάς καρφώθηκαν τα δόντια της οχιάς
που χρόνια απ'το φαρμάκι της έπινε ο καρεκλιάς.
Κορμί είχε από ξύλο και το πρωί πήγαινε κόντρα στον ήλιο,
τον ίσκιο του φοβότανε και πήγαινε σκυφτός.
Τάχα σταυρούς πως ξύλωνε σαν ένωνε τα ξύλα με καρφιά
όμως τα δυο του τα χέρια δενόντουσαν ακόμα πιο σφιχτά.

Καραβάνι

Και εκείνα τα δέντρα φαίνονται
να συνοστίζονται στην ράχη του λόφου
σαν καραβάνια.

Κάτω από έναν ουρανό γκρίζο
στου φθινοπώρου την αρχή νομίζω.

Και εκείνη η θάλασσα
να σβήνει στου ορίζοντα τα πλάτη
σαν να την κατάπιε η ομίχλη.

Κάτω από σκέπαστρα μεταλλικά
ακούγεται η βροχή στον τσίγκο σαν βεγγαλικά.

Και έπειτα τα σπίτια χαμηλά
να μοιάζουνε μ'ακίδες
καρφωμένες στο χώμα.

Πάνω από τα λόγια
να γεννιέται ένας Οκτώβρης
αλλιώτικος,λες και τον περίμενες
από χρόνια....

Γκράφιτι

,

Ένα παιδί που προσπαθεί,
να ξεριζώσει γκράφιτι από τοίχο,
μου θύμησε της αφέλειας τον ήχο.

Και ούτε θυμάμαι τις λέξεις
πώς να γράψω,αφού προτίμησα
τους τοίχους να διαγράψω.

Ένα παιδί που ονειροπολεί,
δεν έτυχε να το πετύχω,
και τα όνειρα του φόρεσα σε στίχο.

Και ούτε θυμάμαι τις ρίμες
πώς να αλλάξω,και πώς να απαλλαχτώ
δίχως το βήμα μου να χάσω.

Ένα παιδί μου μεγαλώνει,
που να το κρύψω για να μην τρομάξει,
στου φόβου καβάλα το αμάξι.

Και ούτε ξεχνώ
πώς μοιάζει πότε το σκοτάδι και πότε το φώς,
πώς παύει το πότε,το πού και το ποιός,
πώς γίνεται το χώμα θησαυρός
και η σιωπή αβάσταχτος καρπός.