Το ασήμαντο

Δυο χέρια σκίζανε τον άνεμο
σαν το χαρτί το φως.
Και ο άνεμος δεν ρώταγε
μέσα στα στενά κρυβότανε.

Δυο χρόνια τρέχανε στης μάνας την αγκάλη
σαν το παιδί στο πάρκο.
Και ο χρόνος δεν κόταγε
μέσα από το γυαλί διαστρεβλωνότανε.

Δυο πιόνια παίζανε την βασίλισσα όλα για όλα
σαν αξιωματικοί σε διαμάχη.
Και ο βασιλιάς δεν σωζότανε
μέσα στην πλάνη του χανότανε.

Το ασήμαντο κοιτούσε περιπαιχτικά το σημαντικό
όπως το δυο σκόνταφτε στο εγώ του ενός.