Καντηλάκι

Εκεί που αρχίζει η φωτιά,
εκεί είναι που τελειώνει.

Σε αρπάζει,σε λυτρώνει
και ύστερα το μετανιώνει.

Σαν το φυτίλι που ανάβει
και στο τέλος μαραζώνει.

Καντηλάκι ξεχασμένο
όνειρο μου αλλοπαρμένο.

Εκεί που αρχίζει η φωτιά,
εκεί είναι που τελειώνει.

Σε κλέβει,σε φυμώνει
και τον χρόνο τον παγώνει.

Σαν την κάφτρα που ξεμένει
και ως το τέλος υπομένει.

Καντηλάκι πια σβησμένο
στους αιώνες χαρισμένο.

Άτροπος

Σήκωσε τα μάτια σου να δείς.
Φοβισμένος,κατατρεγμένος,απαιχθής.
Να δείς του ουρανού τα χαρισμένα.
Πληγωμένος,νάρκισσος,αδαής.
Ρίξε το βλέμμα χαμηλά.
Αλλοπαρμένος,φτωχός,ξενιστής.
Να αγγίξουνε τα βλέφαρα το χώμα που πατάς.
Ξεριζωμένος,μικροαστικός,εραστής.
Θυμήσου τη μνήμη να ξυπνάς.
Τσακισμένος,άπραγος,ταξιδευτής.
Να αρπάξουνε φωτιά οι σκιές
να γίνουν πυροφάνι.
Οι αρχαίοι οι χρησμοί
να γίνουνε λιμάνι
και όσοι δεν ζήσαν να το δούν
σου πλέκουνε στεφάνι.
Τα στόματα πώς βρέθηκαν
με επίθετα κλεισμένα
μες των ρημάτων το χορό
τα πεπραγμένα.

Ώσπου

Τρόπους έψαχνα να ταξιδεύω στο άπειρο.
Ώσπου ήρθες εσύ να εκμηδενίσεις όλες τις αποστάσεις.

Δικαιολογίες πρόβαλλα σε έναν καθρεύτη άδειο.
Ώσπου έγειρες και φάνηκε η εικόνα σου.

Δρόμους άνοιγα να μπορώ να δραπετεύω.
Ώσπου έγινες η έξοδος κινδύνου.

Σιωπές έχτιζα να λέω πως δεν σε ξέρω.
΄Ωσπου ήξερα.

Μορφές άλλαζα να μην δείς πως σε πιστεύω.
Ώσπου με πίστεψα.

Λόγια σπατάλησα να σταματήσω τον χρόνο.
Ώσπου άργησα.

Λιμάνια διάλεγα να ξαποσταίνει το ψέμα.
Ώσπου έγινες αλήθεια.

Αθήνα 2013

Γέμισανε μέλι τα άνθη σου
και που'σαι να τα δείς.
Σου σάλεψε ο νούς
από πολύ νωρίς.

Γέμισανε τρεχαλητά τα στενοσόκακά σου
και δεν ακούς που παίζουν τα παιδιά σου.
Τους ήχους ελησμόνησες
αποβραδίς.

Γεμίσανε ρυτίδες τα χίλια προσωπά σου
χιόνι λευκό να ντύνει τα μαλλιά σου.
Σα γριά ξεμοραμένη
θυμάσαι τα μεγαλεία τα παλιά σου.

Τελειώσανε τα χρόνια που
έδινες και έλεγες ''χαρισμά σου''.
Χιλιές σκοτούρες απέκτησες
και κρύβεσαι μες στα λευκά σου.

Βαρκούλες αρμενίζουνε στο Πειραιά σου
μιλιούνια φεύγουνε τα αποδημητικά σου.
Μετανάστες παντώς καιρού
τα όνειρα σου.

Πέρνα να σε κεράσω δυο βιολέτες
τα μπουπούκια τα αγνοούν μέχρι και οι κλέφτες.
Αθήνα πόλη του καημού
σ'αγάπησα και ας είσαι αλλουνού.

Ανθρωπόμορφο

Τα χρώματα χορεύουν ζαλισμένα
στο άκουσμα της βροχής.
Ο ουρανός αναβοσβήνει
σαν να ζητάει για βοήθεια.

Κάποιος κρυφοκοιτάει
πίσω από το κλειστό τζάμι.

Οι σκέψεις χτυπούν
στην παγωμένη γυάλινη επιφάνεια.
Εξατμισμένες αλήθειες
διαστρευλώνουν τις σκιές απ'τους διαβάτες.

Κάποιος τρέχει χωρίς ομπρέλα
παραδωμένος στην καταιγίδα.

Τα φώτα λάμπουν ασθενικά
για χάρη των βρεγμένων δρόμων.
Ξεχασμένο το σκοτάδι ψάχνει
τρόπο να αναστηθεί.

Κάποιος κλείνει τα μάτια
και αφουγγράζεται.

Οι σιωπές μπλέκονται
με το βρόχινο νερό.
Ο ουρανός μοιάζει
με παραμελημένο εγώ.

Μύθος.

''Στην κόψη του χρόνου
θυσιάζω τα φεγγάρια μου.
Κυκλικές διαδρομές
σημαίνουν τις ατέρμονες επαναλήψεις.
Και όλες εκείνες οι ελλείψεις
παρατεταμένες  εκλείψεις των εαυτών μου.
Ασυνάρτητα κυλούν οι ώρες 
μπροστά στην ολοκλήρωση του φωτός.
Με φόντο το απόλυτο σκοτάδι του ουρανού
γεννιέται μια στάλα ευτυχίας.
Δειλά ξεπροβάλλει για άλλη μια φορά
η  ίδια και απαράλακτη μορφή.
Μείον ένα φεγγάρι και αυτό το μήνα.
Μηδέν εις το πηλίκο του ουρανού.''
Είπε ο ταξιδιώτης με την ασημένια
κάπα και το ρυτιδιασμένο πρόσωπο,
αφού πρώτα ανακάτεψε τους μύθους
που έφερε στο δισάκι του.

Τα κυάλια

Φέρνω τα μαύρα κυάλια του πατέρα
στα μάτια μου εμπρός.
Βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο.
Μα δεν μπορώ να σε δώ.
Που είσαι?
Πώς γίνεται να μην σε βλέπω και να είσαι εδώ...

Η μεγέθυνση έχει θολώσει το είδωλο.
Και όμως στάσου.
Βλέπω θαρρώ τα μάτια σου.
Πιο πέρα απ'το χρώμα.
Από τόσο μακριά.Είμαι τόσο κοντά.
Μ'αυτά τα μαραφέτια που εκμηδενίζουν τις αποστάσεις
και φέρουνε το είδωλο τόσο κοντά λες και είναι απάτη.