Μύθος.

''Στην κόψη του χρόνου
θυσιάζω τα φεγγάρια μου.
Κυκλικές διαδρομές
σημαίνουν τις ατέρμονες επαναλήψεις.
Και όλες εκείνες οι ελλείψεις
παρατεταμένες  εκλείψεις των εαυτών μου.
Ασυνάρτητα κυλούν οι ώρες 
μπροστά στην ολοκλήρωση του φωτός.
Με φόντο το απόλυτο σκοτάδι του ουρανού
γεννιέται μια στάλα ευτυχίας.
Δειλά ξεπροβάλλει για άλλη μια φορά
η  ίδια και απαράλακτη μορφή.
Μείον ένα φεγγάρι και αυτό το μήνα.
Μηδέν εις το πηλίκο του ουρανού.''
Είπε ο ταξιδιώτης με την ασημένια
κάπα και το ρυτιδιασμένο πρόσωπο,
αφού πρώτα ανακάτεψε τους μύθους
που έφερε στο δισάκι του.

Τα κυάλια

Φέρνω τα μαύρα κυάλια του πατέρα
στα μάτια μου εμπρός.
Βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο.
Μα δεν μπορώ να σε δώ.
Που είσαι?
Πώς γίνεται να μην σε βλέπω και να είσαι εδώ...

Η μεγέθυνση έχει θολώσει το είδωλο.
Και όμως στάσου.
Βλέπω θαρρώ τα μάτια σου.
Πιο πέρα απ'το χρώμα.
Από τόσο μακριά.Είμαι τόσο κοντά.
Μ'αυτά τα μαραφέτια που εκμηδενίζουν τις αποστάσεις
και φέρουνε το είδωλο τόσο κοντά λες και είναι απάτη.