Σιωπή...

'Hρθε η ώρα της σιωπής...σκέφτομαι όλες αυτές τις μέρες.Πώς θα ήταν ο κόσμος αν ο ήχος απεργούσε έστω για λίγο και τα λόγια έδιναν χώρο στις υπόλοιπες αισθήσεις μας?!Θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε άραγε ή απλά θα περνούσαμε απαρατήρητοι..σχεδόν αόρατοι.Ναι ή όχι?!

Ναι,και όμως ίσως να περνάω από μπροστά σου κάθε πρωί όσο περιμένεις στις αποβάθρες νυσταγμένος,να στέκομαι δίπλα σου όσο περιμένεις να ανάψει κάποιο φανάρι της ζωής σου,να σκουπίζω το δακρυσμένο σύννεφο που προσγειώθηκε στο προσωπό σου...αλλά εσύ με άκουσες ποτέ..?!
Όχι,δεν φταις ξέρω ο χρόνος τρέχει και εσύ πρέπει να προλάβεις να πεις όλα όσα είδες και έζησες,όλα όσα βλέπεις και ζείς...μα την σιωπή δεν μπορείς να την δεις ούτε να την ακούσεις...μπορείς μονάχα να την ζήσεις...να την αφουγγραστείς ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αφουγγράζεσαι τον ήχο. Και έχει τόσα να σου πεί,που ούτε τα φαντάζεσαι,είναι σαν μια αλήθεια μικρή και σαν θυσαυρός μεγάλη.
Η σιωπή είναι σαν ένα μεγάλο μπαλόνι που γεμίζει απο τα βλέμματα,τα αγγίγματα,τις ευωδιές,τις κινήσεις,τους ήχους...και είναι όλα αυτά τόσα πολλά σε αυτή εδώ την μικρή μας επίσκεψη.Ξεκίνα λοιπόν τι κάθεσαι...μην φοβάσαι τη σιωπή...μην φοβάσαι πως οι άνθρωποι θα σε ξεχάσουν αν σωπάσεις για λίγο..έτσι και αλλιώς κάποτε όλοι θα σωπάσουμε μια και καλή...μέχρι τότε κράτησε μου το χέρι χωρίς να μιλάμε..κοίταξέ με χωρίς να μιλάμε...δώσε μου χώρο στη ζωή σου χωρίς να μιλάμε..και θα έρθει ο καιρός που η φωνή σου θα επιστρέψει με λαχτάρα για να με ξανασυναντήσει.Θα είμαι εκεί και δεν θα σε έχω ξεχάσει,όταν θα είσαι αόρατος εγώ θα ξέρω την μορφή σου και χωρίς λόγια θα ξέρω που να σε βρώ.Σώπασε...