Ο καθρέφτης...

Ο χρόνος είναι σαν ένας καθρέφτης και εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα εικονιζόμενα πρόσωπα... Άλλοτε μας αρέσει να κοιτάμε και να θαυμάζουμε τον εαυτό μας κάποια συγκεκριμένη στιγμή που πρόκειται για το παρόν μας... Καμιά φορά πάλι κοιτάμε περιμένοντας κάτι να διακρίνουμε στο βάθος του καθρέφτη,σαν να περιμένουμε μια λάμψη γεμάτη όνειρα να φωτίσει καθάρια το γυαλί και να μας υποδείξει τα άγνωστα σε μας που τοσο απλά ονομάζουμε μέλλον. Συχνότερα πάλι κοιτάμε στον καθρέφτη για να κάνουμε τη σύγκριση ανάμεσα σε αυτό που είμαστε τώρα και σε αυτό που ήμασταν κάποτε....περιμένουμε με ανυπομονησία να διακρίνουμε εκείνη την ξεθωριασμένη σκιά πίσω απο την μορφή μας,το παρελθόν.
Τρείς χρόνοι εναρμονισμένοι απόλυτα σε μια απλή απεικόνιση.
Της χαμογελάς,σου χαμογελάει...Κλαίς,κλαίει και αυτή μαζί σου....Της κλείνεις το μάτι,στο κλείνει και αυτή. Δεν μπορείς να ξέρεις λοιπόν ποιος είσαι παρά μόνο όταν κοιτάς τον καθρέφτη περιμένοντας να δεις το παρόν σου,να έχεις αποδεχθεί το παρελθόν σου και να περιμένεις το μέλλον να έρθει από μόνο του έτοιμο να διαδεχθεί κάθε παρόν. Και είναι ένας κύκλος που ποτέ δεν θα κλείσει,ένας καθρέφτης που θα σου υποδεικνύει κάθε φορά και νέες όψεις.
Κανένα σεντόνι δεν μπορεί να φιμώσει τον καθρέφτη ,όπως και κανένα σταματημένο ρολόι δεν εμπόδισε ποτέ το χρόνο να προχωρήσει..

Λόγια στο σκοτάδι

''Τα δύο μου χέρια είναι η ψυχή,
οι λέξεις είναι το κορμί.
Και αν τα δύο μου χέρια τα χάσω,
θα είμαι κορμί που σε κανέναν δεν θα ανήκει.
Δώσε μου το χέρι σου και γω θα σου ανήκω.''

''Η φυγή''

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί οι άνθρωποι της πόλης έχουν την ανάγκη να αποδράσουν. Ποιός θέλει να αποδράσει απο μία πόλη που τα προσφέρει όλα?
Γέλιο,δάκρυ,πόνο,θυμό... Τα πάντα προσφέρονται αραδιασμένα σαν εκλεκτά προιόντα στους δρόμους της πόλης!
Και όμως θέλω ακόμα να φύγω από ολη αυτή τη συναισθηματική αφθονία,καθώς τη νιώθω να μου προσφέρεται συνεχώς και τόσο έτοιμη...προτιμώ να την ανακαλύπτω μόνη μου. Μου φτάνει μια ριγέ ξαπλώστρα σε κάποιο εξώστη με θέα το πέλαγο και ανάλαφρους ήχους από τον παφλασμό των κυμάτων. Μα και μερικά καραβάκια με χαρωπές σημαίες,φώτα από περαστικά αυτοκίνητα να διασχίζουν κάποιο βουνό,αεροπλάνα να ζωγραφίζουν ασπρόμαυρες καμπύλες πλάι στο φεγγάρι. Μόνο έτσι θα πέσουν οι ρυθμοί μου και το μυαλό μου θα αναπνεύσει σε νέο σκηνικό με σκηνοθέτη την ίδια τη φυγή μου....τη φυγή από την πόλη....τη φυγή από τον ίδιο μου τον εαυτό. Έτσι λίγο να μπορέσω και γω να αποστασιοποιηθώ και να με κοιτάξω από μακριά,μακριά από αυτό που είμαι καθημερινά και ίσως πιο κοντά στην καρδιά μου,όπου η φασαρία της πόλης δεν μ'αφήνει να πλησιάσω.
Γι'αυτό στο κάτω κάτω έχω ανάγκη να ετοιμάσω μια βαλίτσα,μικρογραφία του εαυτού μου με όλα όσα με χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο.Από τα πολύχρωμα μπλουζάκια μου μέχρι τα άχρωμα βιβλία μου...τα υλικά για να σκηνοθετήσω το φευγιό μου.
Μην ξεχάσω να φωτογραφίσω την φυγή μου,για να την καμαρώνω όταν θα έχω επιστρέψει!