''Η κλειδαρότρυπα''

"Εχε το νου σου στο παιδι...'' ελεγε κάποτε ο Παύλος Σιδηρόπουλος..

Όλοι κάποτε ήμασταν παιδιά μετά μας είπαν έφηβους και μετά μας έντυσαν ενήλικες.Το σημείο αναφοράς μας γύρω από το οποίο στροβυλιζόμαστε όλοι όσο ο χρόνος κυλάει είναι το παίδι που έχουμε μέσα μας...η ευαισθησία και η δυναμή μας μαζί.

Όταν είσαι παιδί χαίρεσαι ανυπόμονα την αλήθεια σου που οι μεγάλοι την μεταφράζουν ως αφέλεια...όταν είσαι έφηβος προσαρμόζεις την αλήθεια σου ανάλογα με την δίψα που έχεις να μεγαλώσεις,δεν θες πια να εισαι το ''μικρό''...όταν ενηλικιώνεσαι η αλήθεια σου έχει κατοικήσει πια μέσα σου σε κάποια γωνια του εαυτού σου που άλλοτε θυμάσαι και άλλοτε ξεχνας.Άλλωστε δεν την λένε τυχαία ενηλικίωση...τι βαριά λέξη?!

Γι'αυτό και γω επειδή δεν αντέχω το βάρος της προσπάθησα να την κάνω πιο ασήμαντη βαφτίζοντάς την κλειδαρότρυπα...ενα σημείο που συμβολίζει το κρυφτό και την αποκάλυψη μαζί!

Εκεί λοιπόν στέκεται το μικρό παιδί,πίσω από την πόρτα και κοιτάει ανυπόμονα την κλειδαρότρυπα...ψάχνει να βρει τον συνένοχο στην σκανταλιά.Όταν τον βρεί βγαίνει έξω για να κλέψουν μαζί το γλυκό από το βάζο και να μοιραστούν τη γλυκιά αλήθεια..Μα όταν το παιδί συνεχίσει να κρύβεται σημαίνει πως κάποιος το πλάνεψε και αυτό έτρεξε να κρυφτεί από το ψέμα...

Θα κοιτάς για πολύ μέσα από την κλειδαρότρυπα ή θα υπερασπιστείς το παιδί που έχεις μέσα σου?

''Τα άρθρα και τα γένη''

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις στο σχολείο,αφού ξεμπερδέψεις με την αλφάβητο, είναι τα άρθρα και τα γένη.

Η ζωή είναι θηλυκό.

Ο άνθρωπος είναι αρσενικό.

Το όνειρο είναι ουδέτερο.

Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να μάθεις είναι το νόημα τους και αφού το μάθεις να φτιάξεις τη Γραμματική σου με τους δικούς σου κανόνες.

Το τρίτο πράγμα που θα μάθεις είναι πως αν κανόνας σου παραφραστεί και φερθείς ανορθόγραφα σε κάποιο από τα τρία θα μείνεις με τα άλλα δύο.

Ένας άνθρωπος με όνειρα.

Μια ζωή με όνειρα.

Ένας άνθρωπος με μια ζωή.

Το συμπέρασμα δικό σου...

''Tα καλοκαίρια μας''

Με μια κιθάρα στο μπαλκόνι

και μια λάμπα για φεγγάρι

πέρναγαν τα καλοκαίρια μας..

Σε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

τα χρόνια μας ξορκίζαμε

όσο τα αστέρια μας έκλειναν

το μάτι με χαμόγελα περιπαιχτικά.

Τα αστεία μας ξεσήκωναν τη γειτονιά

και τα τραγούδια μας διώχναν

τα αηδόνια απ'τα κλαδιά.

Έτσι ήταν τα καλοκαίρια μας

κάθε φορά που ανταμώναμε μαζί

όπως ο έρωτας την άνοιξη

ξαναγεννιόμασταν και εμείς.

Πού μας έβρισκες πού μας έχανες με

απλωμένες τις αρίδες στους εξώστες

φιλικών σπιτιών αράζαμε και συνέχεια

όνειρα σχεδιάζαμε....

Έτσι για να διώχνουμε ανυπόμονα τον

χειμώνα μας.