Φώς

Απ'την ανατολή ως και τη δύση
τρέχει το φως πρωτού ραγίσει.

Παίρνει μαζί και σένανε και μένα
και όλα κείνα που μοιάζουνε ειπωμένα.

Από τα έγκατα έως τη ζήση
διάφανο είναι από τη φύση.

Παίρνει τα χρώματα και τα φοράει
και τα οικεία για ξένα τα πουλάει.

Από την άγνοια έως την κρίση
όλα τα χάνει πρωτού κερδίσει.

Δίνει στα μάτια τα ανοιγμένα
μορφές και σχήματα ολανθισμένα.

Και απ'την ψυχή καθώς περνά
τα διάφανα φαντάζουν ορατά.

Εκεί που σώνεται το σκότος
γεννιέται ο ήλιος ο πρώτος.

Απόβαση

Για μιαν απόβαση στερνή

μιλάει όλη η ανθρωπότης.

Και να σου υψώνεται

του πολέμου το κατάρτι

να πλέει ανατολικά

στης Μεσογείου τα νερά.

Για μιαν απόφαση τρελή

μιλάει μια ξύλινη εκπομπή.

Και να σου ορμάνε

της ειρήνης τα αρπακτικά

το μαύρο γάλα της Γης

να κόψουν σε λεφτά.

Για μιαν απόρθητη σιγή

που από άκρο σ'άκρο έχει σταθεί.

Και να σου τώρα το παιδί

στης Αλεξάνδρειας την αυλή

μαζεύει στάχτες και ψωμί

για κείνο το αύριο που αργεί.

Για μιαν αγάπη ειπωμένη

που ανάξια τώρα αργοπεθαίνει.

Και να σου μια μάνα

στης Δαμασκού το ασκέρι

να ψάχνει χρόνια το παιδί

την ώρα που υποφέρει.

Για κείνη τη νύχτα την φθινοπωρινή

που σαν φύλλο έπεσε η ψυχή.

 

Αίσιο

Κάποιος ζωγράφισε μια θάλασσα
έξω από το παράθυρό σου
και όσο τα πράγματα και αν άλλαξαν
γαλάζιο ντύνει το όνειρό σου.

Έβγα λοιπόν στο παραθύρι σου
τον ήλιο για να διαφεντέψεις
και ετσί γοργά ως την ανατολή
σαν το μικρό παιδί να παίξεις.

Κάπου σου κρύψανε ένα θησαυρό
που μάτι ανθρώπινο δεν πιάνει
βαθιά μες της ψυχής το ρημαδιό
να βρίσκεται όποιος το δρόμο χάνει.

Έβγα λοιπόν στο παραθύρι σου
τα άστρα για να κυριέψεις
και ετσί δειλά ώσπου η δύση να φανεί
του ήλιου τη φυγή να ανατρέψεις.

Γιατί σωπαίνετε?

Στη γειτονιά μου ζει ένας τρελός
που περιφέρεται
με ένα βλέμμα απλανές
δεν υποφέρεται.

Κανείς δεν ένδιαφέρεται
για όσα λέει και κάνει
όταν παραφέρεται
τα λογικά του χάνει.

Ψυχή είναι που φλέγεται
και όσα κάποτε γνώριζε
τώρα τα απόστρεφεται
σαν τη ζωή που όριζε.

Στη γειτόνια μου ζει ένας τρελός
που αποδέχεται
στα μάτια να τον κοιτάς
δεν επιτρέπεται.

Μονάχος του πορεύεται
γιατί μεσα στην τρέλα
μπορεί να ονειρεύεται
μακριά από το ψέμα.

Στη γειτονιά μου ζει ένας τρελός.
Γιατί σωπαίνετε?

Φωνή βωόντος

Σηκώνει ανάστημα και
από τα χείλη λόγια σαν ορδές ξεβράζει.
Άλλοτε ζωές για να διχάσει
και άλλοτε τους αναστεναγμούς για να ξεχάσει.

Στέκει εμπρός και
τα στήθη της προτάσει σαν αγρίμι που καρτερεί.
Άλλοτε το άδικο να υποτάξει
και άλλοτε τους φόβους στη φωτιά να κάψει.

Φωνή βωόντος εν τη ερήμω
του παιδιού η αφοβιά.
Ζωή που θε να'ρθει
το τέλος να πατάξει.

Αναθαρρεί και
στέρεψε ο κάμπος λες και έκλαιγε οληνυχτίς.
Πιότερο θέλει να ξεχάσει,
δίχως άλλοθι να παραπλανηθεί.

Σκύβει το βήμα το λειψό να σιάξει
τούτο τον κόσμο με φευγιό να τον αδράξει.
Πιότερο θέλει να υψωθεί,
κείνα τα λόγια σαν προσευχή να τα φυλάξει.

Φωνή βωόντος εν τη ερήμω
του παιδιού η αφοβιά.
Ζωή που θε να'ρθει
αρχή για να σημάνει.

Καντηλάκι

Εκεί που αρχίζει η φωτιά,
εκεί είναι που τελειώνει.

Σε αρπάζει,σε λυτρώνει
και ύστερα το μετανιώνει.

Σαν το φυτίλι που ανάβει
και στο τέλος μαραζώνει.

Καντηλάκι ξεχασμένο
όνειρο μου αλλοπαρμένο.

Εκεί που αρχίζει η φωτιά,
εκεί είναι που τελειώνει.

Σε κλέβει,σε φυμώνει
και τον χρόνο τον παγώνει.

Σαν την κάφτρα που ξεμένει
και ως το τέλος υπομένει.

Καντηλάκι πια σβησμένο
στους αιώνες χαρισμένο.

Άτροπος

Σήκωσε τα μάτια σου να δείς.
Φοβισμένος,κατατρεγμένος,απαιχθής.
Να δείς του ουρανού τα χαρισμένα.
Πληγωμένος,νάρκισσος,αδαής.
Ρίξε το βλέμμα χαμηλά.
Αλλοπαρμένος,φτωχός,ξενιστής.
Να αγγίξουνε τα βλέφαρα το χώμα που πατάς.
Ξεριζωμένος,μικροαστικός,εραστής.
Θυμήσου τη μνήμη να ξυπνάς.
Τσακισμένος,άπραγος,ταξιδευτής.
Να αρπάξουνε φωτιά οι σκιές
να γίνουν πυροφάνι.
Οι αρχαίοι οι χρησμοί
να γίνουνε λιμάνι
και όσοι δεν ζήσαν να το δούν
σου πλέκουνε στεφάνι.
Τα στόματα πώς βρέθηκαν
με επίθετα κλεισμένα
μες των ρημάτων το χορό
τα πεπραγμένα.