Αναβολη

Αναβαλεις....
Υποχωρεις....
Αφηνεσαι....
Ο χρονος σε παρασερνει......
Προσπερνας τα γεγονοτα...
Δεν καταλαβαινεις....
Θολωνεις...
Περιμενεις να αναψει πρασινο...
Διασχιζεις το δρομο και αναβει κοκκινο...
Τρεχεις κατι να προλαβεις...
Ο χρονος μενει αταραχος...σε κοιταει αδιαφορα...
Αλλη μια μερα ξεγλυστραει με κροτο...
Σκια του εαυτου σου διαγραφεσαι στους τοιχους
μα παντα στο τελος σβηνεις....
Αναβαλεις...
Παραδινεσαι...

Πληγή

Μήτε οι μνήμες σου θέλω να μου αποκαλυφθούν
μήτε τα πιο ένοχα μυστικά σου
τα αυτιά μου με ψιθύρους να γεμίσουν.
Φυλαξέ με από τον έξω σου εαυτό....
εκείνον που τη μέρα σπαταλάς και τις νύχτες δεν τον ξεχωρίζεις μέσα στο σκοτάδι.
Μονάχα θέλω στο χέρι μου
να τρέχει το αίμα από τις πληγές σου και γω να σκήβω και να πίνω σα να ήτανε νερό.
Να με ποτίζεις ώσπου άλλο να μην μπορώ
και έτσι τρεκλίζοντας τις συγνώμες αλλωνών
να σου ζητάω.
Και αν κλάψω να ξέρεις δεν έφταιξες εσύ
απλά το σώμα μου δεν άντεξε άλλο την ψυχή
μου,την άφησε και κύλησε μέσα στην πληγή σου.
Χαρισέ με έτσι απλά στον μέσα σου εαυτό...εκείνον
που στο φεγγάρι είναι φτυστός και στον ουρανό
ανεπανάληπτος.

Στρατιώτης

''Στρατιώτης ντύθηκα στο μέσα μου σκοτάδι
μια ήττα να χαρίσω.
Την ατολμία δίχως άλλο απαρνήθηκα
για της αγάπης τα καρφιά.
Αγάπη κόκκινη όπως το αίμα
που σταλάζει στην άκρη των δαχτύλων.
Και όπως στη μάχη καρτερούσα
ο θάνατος να με βρει,
εκείνος στον ύπνο μου έμελλε να ρθει.
Τον ρώτησα ποια μοναξιά γυρεύει
να μεστώσει και έτσι ύπουλα
τα ονειρά μου γυροφέρνει.
Απάντηση δεν πήρα, μονάχα σαν
εφιάλτη τον θυμάμαι να απομακρύνεται
για άλλη μια φορά.
Καβάλα στο άρμα κάποιας πλάνης ηδονικής,
που κάποιοι ονομαζαν αφελέστατα ζωή
το χρόνο βρέθηκα να πολεμάω μανιασμένα.
Και όταν η μανία με τύφλωσε για τα καλά
δεν αναγνώρισα τη φωνή σου,
εχθρός δεν ήσουν μήτε φίλος.
Ήσουν ο φόβος και εγώ απλά ένας ίσκιος λαβωμένος.''

Περίπατος

''Βήματα δίχως ίχνη είμαστε στου χρόνου τα στενά.
Καμουφλαρισμένοι διαβάτες του τυχαίου που χρονοτριβούν αδιάφορα.
Απόψε όμως σε είδα να χαζεύεις τους στροβυλισμούς των κίτρινισμένων φύλλων
στα πόδια σου μπροστά και την ψυχή σου να βρέχει απεγνωσμένα για να αναστήσει
το χρώμα της ελπίδας...και τότε κοντοστάθηκε ο χρόνος.''

Ημιτελές παντοτινά

Άνθρωποι σας λέω ψέματα όταν τη συντροφιά σας αποστρέφομαι.
Μη με παρεξηγείται που έτσι νομίζω πως έρχομαι στην καρδιά μου πιο κοντά και ας είμαι ακόμα πολύ μακριά.
Κοντά σας νιώθω γυμνή από πληγές και από χαρίσματα,ενώ μακριά σας ένα τίποτα.
Ώ ύπαρξη δωσμένη στην επίγεια φυλακή θαρρείς ζείς στον κήπο της Εδέμ μα κρατάς της κολάσεως το κλειδί.
Άνθρωποι θέλω να σας πώ την αλήθεια που ξέρω να κρύβω μέσα σας βαθιά σαν το πιο αθώο ψέμα που ειπώθηκε ποτέ.

Ξημέρωσε

Είναι νύχτα νομίζω...
Το μαξιλάρι βαρύ,μου κλείνει το δρόμο των ονείρων.
Όνειρα...χαμένες υποσχέσεις στον ίδιο μας τον εαυτό για αλλοτινές ζωές.
Φοβάμαι να κλείσω τα μάτια μήπως και το σκοτάδι γίνει βιός μου...
Και ύστερα ποιο πρωινό θα έχει την τόλμη να με αναζητήσει..;
Κανείς πια δεν ψάχνει κάτω από το μαξιλάρι, εκεί που κρύβονται τα πάθη και τα δάκρυα των εραστών. Ξημέρωσε....το μαξιλάρι βαρύ,μου κλείνει το δρόμο των ονείρων.

Σιωπή...

'Hρθε η ώρα της σιωπής...σκέφτομαι όλες αυτές τις μέρες.Πώς θα ήταν ο κόσμος αν ο ήχος απεργούσε έστω για λίγο και τα λόγια έδιναν χώρο στις υπόλοιπες αισθήσεις μας?!Θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε άραγε ή απλά θα περνούσαμε απαρατήρητοι..σχεδόν αόρατοι.Ναι ή όχι?!

Ναι,και όμως ίσως να περνάω από μπροστά σου κάθε πρωί όσο περιμένεις στις αποβάθρες νυσταγμένος,να στέκομαι δίπλα σου όσο περιμένεις να ανάψει κάποιο φανάρι της ζωής σου,να σκουπίζω το δακρυσμένο σύννεφο που προσγειώθηκε στο προσωπό σου...αλλά εσύ με άκουσες ποτέ..?!
Όχι,δεν φταις ξέρω ο χρόνος τρέχει και εσύ πρέπει να προλάβεις να πεις όλα όσα είδες και έζησες,όλα όσα βλέπεις και ζείς...μα την σιωπή δεν μπορείς να την δεις ούτε να την ακούσεις...μπορείς μονάχα να την ζήσεις...να την αφουγγραστείς ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αφουγγράζεσαι τον ήχο. Και έχει τόσα να σου πεί,που ούτε τα φαντάζεσαι,είναι σαν μια αλήθεια μικρή και σαν θυσαυρός μεγάλη.
Η σιωπή είναι σαν ένα μεγάλο μπαλόνι που γεμίζει απο τα βλέμματα,τα αγγίγματα,τις ευωδιές,τις κινήσεις,τους ήχους...και είναι όλα αυτά τόσα πολλά σε αυτή εδώ την μικρή μας επίσκεψη.Ξεκίνα λοιπόν τι κάθεσαι...μην φοβάσαι τη σιωπή...μην φοβάσαι πως οι άνθρωποι θα σε ξεχάσουν αν σωπάσεις για λίγο..έτσι και αλλιώς κάποτε όλοι θα σωπάσουμε μια και καλή...μέχρι τότε κράτησε μου το χέρι χωρίς να μιλάμε..κοίταξέ με χωρίς να μιλάμε...δώσε μου χώρο στη ζωή σου χωρίς να μιλάμε..και θα έρθει ο καιρός που η φωνή σου θα επιστρέψει με λαχτάρα για να με ξανασυναντήσει.Θα είμαι εκεί και δεν θα σε έχω ξεχάσει,όταν θα είσαι αόρατος εγώ θα ξέρω την μορφή σου και χωρίς λόγια θα ξέρω που να σε βρώ.Σώπασε...