Δύο εποχές

Λες και πατάς με το ένα πόδι
χειμώνα και τ'άλλο καλοκαίρι.
Δύο σπουργίτια δα μικρά
μαλώνουν για να βρουν ταίρι.

Λες την μια σε κυνηγούν
την άλλη πως σου στήνουνε καρτέρι.
Μια Κυριακή κοντή γιορτή
κατέβηκε ολάκερο το ασκέρι.

Λες μια το ναι
την άλλη όχι.
Οι γνωστικοί σε πιάσανε στην απόχη
και οι λωλοί σε έχουν στο κατόπι.

Λες προχωράς
την άλλη μέρα δεν χωράς.
Στου τόπου σου τα σύνορα
όνειρα που έμειναν αγίνωτα.

Δυο εκδοχές,
όλο αποδοχές και αρνήσεις.
Μια εικόνα άνιση
καθ'εικόνα και ομοίωση μιας κρίσης.

Ποιες υποτροπές
και ποιες ανατροπές;
Σε ποιες κορφές της κτίσης
πρέπει ψυχή να υψωθείς
για να βρεις λύσεις;

Πλατεία Βικτωρίας

Το τρένο φτάνει με ένα θόρυβο βουβό
σαν το πετάρισμα της μέλισσας
που δειλά σέρνει την άνοιξη.
Μόνο που εδώ είναι χειμώνας.
Ένας χειμώνας βαρύς που θαρρείς
καμία άνοιξη δεν θα καταδεχθεί.
Κάποιος πλησιάζει το παγκάκι
της αποβάθρας διστακτικά για τις
προθέσεις θέλει πρώτα να σιγουρευτεί.
Όλοι σε ετούτο τον σταθμό ψάχνουμε
έναν αόρατο εχθρό.
Όλοι κάτι ψάχνουν,
όλοι κάτι έχουν χάσει.

Αποσκευές

Είναι και εκείνες οι εποχές

που δεν παραλύει ο κόσμος από ενοχές.

Φτάνει μονάχα να έχει επιταγές

να γεμίζει ως τον πάτο τις αποσκευές.

Σε κάποιες άλλες περιοχές

που το φαΐ δεν έφτανε από χθες.

Φτάνει μονάχα να δίνεις εντολές

και να σου χτίζουν οι ασθενείς τις προτομές.

Και θα μου πεις τι είναι αυτά που λες

ομοιοκατάληκτες υπερβολές.

Βγες στην ζωή όμως και δες

όλα εκείνα που δεν ξέρεις και όμως φταις.

Εκατομμύρια χαμμένες αποσκευές

σε αερολιμένες που αναπαύονται ψυχές.

Ταξίδια συμβολές

σε διεφθαρμένες πολιτικές.

Γενέθλια

Ήταν και εκείνες οι μέρες

που τρέχαμε να πιάσουμε το πρωτοβρόχι.

Μοιάζανε μουντές σαν Δευτέρες

όμως στην βροχή βγαίναμε πρώτοι.

Ήταν και εκείνες οι σφαίρες

που δεν ακούγονταν ποτέ οι κρότοι.

Μοιάζανε αργά να κυλούν οι μέρες

όμως δεν έπιαναν σε μας οι φοβέρες.

Είναι και τούτο το μπαλκόνι

στενό σαν να'σαι κλεισμένος σε απόχη.

Και να που ο ουρανός όλο ένα και βουρκώνει 

η κάθαρση νερό το σώμα να λυτρώνει.

Είναι και τούτο το λαμπιόνι

θαμπό σαν άσφαλτος στο χιόνι.

Και να που η μπόρα ξεφουσκώνει

και να σου το όνειρο όλο ένα και φουντώνει.

Υπαιτιότητα

Κλειδώνω τις πέντε μου αισθήσεις
νομίζοντας πως έχω παραισθήσεις.
Μα γίνανε υψηλές οι απαιτήσεις
δεν υπάρχει χρόνος για ερωτήσεις.

Ανθρώπους φοβισμένους
σε ρόλους ανεστραμμένους.
Με στόχους διεστραμμένους
απολυταρχικά δεμένους.

Ανοίγω θέματα ερμητικά κλειστά
κι αυτά που καταλαβαίνω λιγοστά.
Μα γίνανε οι λέξεις εκατοστά
ζωή δίχως μέτρα και σταθμά.

Αξίες ξεχαρβαλωμένες
σε θέσεις ερειπωμένες.
Με αλήθειες ειπωμένες
στο άπειρο παραδομένες.

Κλείνοντας μην ξεχαστώ
στον ύπνο μου να κοιμηθώ.
Τον κόσμο ιδανικό να ονειρευτώ
μήπως και ξαναγεννηθώ.

Ιδομενέας

Πολλές οι εκδοχές
για να είναι αληθινές.
Νομίσματα που κατρακυλούν

από τρύπιες τσέπες.

Όψεις διπλές
τα λόγια που λες.
Υποσχέσεις που σβήνουν
από το χθες.

Δεισιδαιμονίες
και υπεκφυγές.
Βήματα που θα αφεθούν
σαν ενοχές.

Επιστροφές αλαργινές
για να τιμάς τις αλλαγές.
Θυσίες που θα πλεχτούν
σαν θηλιές.

Στα δυο σου χέρια
υψώνονται βουνά από άμμο.
Ίχνος να μην φανεί
σαν πέφτεις χάμω.

Στα δυο σου βλέφαρα
απλώνεται η στάχτη.
Μιαν εξορία διάλεξε
σαν σηκωθείς επάνω.

Στον επόμενο τόνο

Ξεκινάς και είσαι τόσο δα μικρό,
στο ένα χέρι σε κρατώ,
να περάσουμε το δρόμο,
να γλιτώσεις απ'τον πόνο.

Στον επόμενο τον τόνο,
όλα όσα αγαπάς θα στα λυτρώνω.
Έλα να προλάβουμε το χρόνο,
δως μου μόνο προσμονή.

Προχωράς και είσαι πια παιδί,
στο ένα χέρι παγωτό στο άλλο ευχή,
να μαλώνεις με το σκύλο,
να στεριώνεις με το φίλο.

Στον επόμενο τον τόνο,
όλα όσα πια μισείς θα τα σηκώνω,
έλα να γυρίσουμε πίσω το χρόνο,
δως μου μόνο υπομονή.

Τώρα πια δεν σε αντέχεις,
είσαι ενήλικας με θέσεις.
Μια ζωή που όλο τρέχεις,
για όλα εκείνα που δεν έχεις.

Στον επόμενο τον τόνο,
τώρα πια δεν σε γλιτώνω.
Ένα ξέρω όμως μόνο,
σ'αγαπώ και το δηλώνω.

Αγάπη

Σηκώστε με να δω
μέχρις εκεί που η θάλασσα ματώνει

από όλα εκείνα
που η μνήμη δεν σηκώνει.

Πολλά ταξίδια
μα κανένα δεν στεργιώνει
και εκεί που αρχίζει το όνειρο
όλο και τελειώνει.

Ρωτήστε να σας πω
ποιά άνοιξη γλιτώνει
μέσα σε τούτους τους καιρούς
που μέλια δεν σηκώνει.

Πολλά τα λόγια
και η λαλιά δεν πρόφτασε να σβήσει
όλα εκείνα τα πρωινά
που πάλευαν ενάντια στη δύση.

Αφήστε με τώρα λοιπόν
στη θάλασσα να υψώσω
όλο εκείνον τον καιρό
που έκανα να νιώσω.

Άνοιξε άνοιξη

Μια άνοιξη στο χείλος των κλαδιών

σαν όνειρο που πρόβαλε εμπρός.

Και οι άνθρωποι μόνοι στο ίδιο σαλόνι
τσιγάρο βαρύ η υπόθεση σηκώνει.

Πουλάκι μικρό για πέρνα από δω
αυτί να στήσω να ακούσω το μύστικο.

Και εκείνος που κρυώνει με μόνο σεντόνι
την ελπίδα που ποτέ δε σε σκοτώνει.

Τραγούδι χαμένο στον ήλιο δωσμένο
του κόσμου τούτου πια το πεπρωμένο.

Και εσένα και μένα τα χέρια απλωμένα
σε αόρατους κόσμους με μάτια κλεισμένα.

Αγάπη μου πρώτη για πες μου εσύ
ποιά λόγια να αφήσω πριν χαθείς.

Και εκείνοι που λένε πως ποτέ δεν κλαίνε
στης πρώτης άνοιξης το βήμα,πάντα φταίνε.