''Άδειους δρόμους δίψασες να περπατήσεις.''
Και όλες αυτές οι απαιτήσεις που είχες για εκείνη την μέσα σου πόλη...
Που σε οδήγησαν και που τάχα νομίζεις σε οδηγούν?!
Ατέρμονοι κύκλοι τα χρόνια περνούν για να επιστρέψουν απο κει που ξεκινάνε.Αρνήσε.
Γεννιέσαι προς το τίποτα να περπατάς και το κάτι να γεννάς.
Είσαι και συ μια εποχή σαν όλες τις άλλες, που κάποτε τελειώνει.
Και αυτή η ανάγκη να επιστρέφεις συνεχώς στην ασφάλεια της μεγάλης λεωφόρου με τα φώτα που τωρα πια μονάχα αγγίγματα και σκέψεις συναντάς.
Πέσαν τα φύλλα κιόλας στην μέσα σου πόλη.Παραδέχεσαι.
Έχεις ρίξει τα τείχη.Για βροχή διψάς.
Μέσα στο νέρο να χάνονται τα πρόσωπα σου τα αγαπημένα και όλοι εκείνοι που ακόμα δεν έχεις συναντήσει.
Και να κυλάει η ζωή στην άκρη κάποιου δρόμου.
Η ψυχή σου σαν χάρτινο καραβάκι ακόμα επιπλέει.Ξεκινάς.
''Όταν φυσάει ο άνεμος,τα σταυροδρόμια είναι γεμάτα από κόσμο που περιμένει το φθινόπωρο.''
