Έχει το βλέμμα υπόπτου που από το παράθυρο κρυφοκοιτάζει,μιας μοναξιάς τα μυστικά να καταλάβει.
Με κινήσεις προσεκτικές το σώμα του κουβαλά
μην τύχει κάποιο από τα κομματια του και σπάσει.
Μην σου αφήσει αναμνήσεις που στο πέρασμα του χρόνου η μνήμη με θράσος θα ξεθάψει.
Ξέρει τι ένιωσες πριν καν το αισθανθείς.
Ακούει ό,τι εσύ ακόμα δεν έχεις ακούσει.
Άγγιζει όσα έχεις αγγίξει και ας μην ήταν εκεί.
Και ας μην άπλωσε το χέρι,γιατί φοβήθηκε την απώλεια κάποιου μέλους.
Το διάφανο κορμί του στα μάτια σου εμπρός προβάλει και φόβο κανένα δεν έχει.
Ξέρει πόσο εύθραυστη είναι η αλήθεια σαν την φοράς για χάρη κάποιου άλλου.
Χρόνια τώρα συστήνεται στα έπιπλα,στους τοίχους,στους ανθρώπους...ως ''γυάλινος άνθρωπος''
