Σιωπή...

'Hρθε η ώρα της σιωπής...σκέφτομαι όλες αυτές τις μέρες.Πώς θα ήταν ο κόσμος αν ο ήχος απεργούσε έστω για λίγο και τα λόγια έδιναν χώρο στις υπόλοιπες αισθήσεις μας?!Θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε άραγε ή απλά θα περνούσαμε απαρατήρητοι..σχεδόν αόρατοι.Ναι ή όχι?!

Ναι,και όμως ίσως να περνάω από μπροστά σου κάθε πρωί όσο περιμένεις στις αποβάθρες νυσταγμένος,να στέκομαι δίπλα σου όσο περιμένεις να ανάψει κάποιο φανάρι της ζωής σου,να σκουπίζω το δακρυσμένο σύννεφο που προσγειώθηκε στο προσωπό σου...αλλά εσύ με άκουσες ποτέ..?!
Όχι,δεν φταις ξέρω ο χρόνος τρέχει και εσύ πρέπει να προλάβεις να πεις όλα όσα είδες και έζησες,όλα όσα βλέπεις και ζείς...μα την σιωπή δεν μπορείς να την δεις ούτε να την ακούσεις...μπορείς μονάχα να την ζήσεις...να την αφουγγραστείς ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αφουγγράζεσαι τον ήχο. Και έχει τόσα να σου πεί,που ούτε τα φαντάζεσαι,είναι σαν μια αλήθεια μικρή και σαν θυσαυρός μεγάλη.
Η σιωπή είναι σαν ένα μεγάλο μπαλόνι που γεμίζει απο τα βλέμματα,τα αγγίγματα,τις ευωδιές,τις κινήσεις,τους ήχους...και είναι όλα αυτά τόσα πολλά σε αυτή εδώ την μικρή μας επίσκεψη.Ξεκίνα λοιπόν τι κάθεσαι...μην φοβάσαι τη σιωπή...μην φοβάσαι πως οι άνθρωποι θα σε ξεχάσουν αν σωπάσεις για λίγο..έτσι και αλλιώς κάποτε όλοι θα σωπάσουμε μια και καλή...μέχρι τότε κράτησε μου το χέρι χωρίς να μιλάμε..κοίταξέ με χωρίς να μιλάμε...δώσε μου χώρο στη ζωή σου χωρίς να μιλάμε..και θα έρθει ο καιρός που η φωνή σου θα επιστρέψει με λαχτάρα για να με ξανασυναντήσει.Θα είμαι εκεί και δεν θα σε έχω ξεχάσει,όταν θα είσαι αόρατος εγώ θα ξέρω την μορφή σου και χωρίς λόγια θα ξέρω που να σε βρώ.Σώπασε...

Eπιστρέφοντας στο φώς...

Ποτέ δεν έγραψα για κάτι σκοτεινό φοβούμενη το φώς που κρύβει μέσα του ετούτο το σκοτάδι..
Όταν όμως αιωρήθηκα μέσα στο σκοτάδι πλάι σε ανθρώπους όμοια φοβισμένους με μένα μήτε περισσότερο μήτε λιγότερο,έστω και τυφλή πλέον κατάφερα να περπατήσω... Πώς βρέθηκα να τους συναντήσω δεν ξέρω να στο πώ,δεν το θυμάμαι μέσα σε εκείνο τον υπόγειο χαμό που παραμόνευε στης ψυχής μου τα βάθη....ήταν αγκάθι...δώρο της ζωής για τους πιο γενναίους της ή κατάρα για τους πιο δειλούς της...?αγνοώ.
Το μόνο που ξέρω είναι πως ένιωσα θεότυφλη να ακουμπώ σε εκείνους που ούτε καν με άγγιζαν πραγματικά και είχα την τύχη να δώ μέσα από λόγια ακατανόητα και χέρια αόρατα να γεννιέται ένας κώδικας κοινός...ένα σώμα...μία δέσμη φωτός να πλημμυρίζει το σκοτεινό φεγγίτη που ξαποστένει εδώ και μέρες η ψυχή μου και δεν αφήνει την σκέψη να ακουστεί. Μέσα λοιπόν από εκείνο το σκοτάδι αναδύθηκά λουσμένη στο φώς πλάι σε κόσμο,σε ανθρώπους πραγματικούς με πάθη προικισμένους...και έτσι όπως άστραφτε η γιορτή το δάκρυ ντράπηκε να φανεί, σκαρφάλωσε ως την καρδιά μετά από καιρό να την δροσίσει...και έτσι το σκοτάδι γέννησε το φώς που βλέπεις τις νύχτες να τρεμοπαίζει στον ουρανό σου,που κρυφοκοιτάζεις στις ξαναμμένες κάφτρες του τσιγάρου σου....το φώς στην άκρη των χεριών σου... Μοιράσου το σκοτάδι σου λοιπόν.