Η μαύρη γάτα

.

                            

Κόσμος παράλογος,

στραβός και ανάποδος.

Πάνω στο δέντρο μια γαλή 

να νιαουρίζει βράδυ πρωί.

Φεγγάρια όνειρα, 

άτακτα και παμπόνηρα.

Και εκείνο το δέντρο δεν ομιλεί

απλώνει τα κλαδιά λες κι έχει ξεριζωθεί.

Χρώματα σκορπισμένα,

ηλιοκαμένα και τσαλαπατημένα.

Πάνω στο κλαδί και άλλο κλαδί

να πιάσει την μαύρη ουρά που ακροβατεί.

Μπόρα ξενοφερμένη,

ροδαλή και ξυλιασμένη.

Γάτα με εφτά ψυχές η άνοιξη

και όσες φορές και αν πέσει θα σηκωθεί.

Θα σε αναστήσει και μένα μαζί

βγάλε τα μαύρα αρχινάει η γιορτή.

Βρυκόλακας

Νεοέλληνας σαθρός,
μέγας και πρωθυπουργός,
ανασταίνεται συχνά,
και υπερήφανα γλεντά.

Σαν βρυκόλακας σωστός,
ντύνεται πάλλευκος γαμπρός,
στα κουτούκια σεργιανά,
και τα φράγκα του σκορπά.

Τι να κάνει ο δυστυχής,
που γεννήθηκε ευτυχής,
πλάι στην Μόσχα,στην Τουρκιά,
και στης Δύσης της κοιλιά.

Βλέπεις είναι πονηρός,
για τους φίλους συμπονετικός,
παρελθόν έχει βαρύ,
πότε γόης και πότε παιδί.

Την ζήση ετούτη την ποθεί,
μα φοβάται μήπως εκτεθεί,
σαν πρόβατο απολωλό,
που έχει χάσει τον βοσκό.

Αφήστε τον τώρα λοιπόν,
ήσυχο έτσι και μοναχικό,
την φεγγαρόστρατα να ανοίξει
προτού μεσάνυχτα χτυπήσει!

Άγριες μέρες

Άνοιξα το παράθυρο

και είδα τα δέντρα όλα γυμνά

από φόβο και από πάθη.

Λες και ήταν έτοιμα από πάντα

μαθημένα να περιμένουν την άνοιξη.

Άνοιξα την ψυχή

και είδα χρώματα ξεθωριασμένα

απ'τον χρόνο και απ'τα λάθη.

Λες και ήταν όνειρο της Κυριακής

τα λόγια της αγάπης.

Έκλεισα θέση πλάι στα άνθη

και είδα το φως να διαπερνά

της ζωής το διάφανο αδράχτι.

Λες και είχα χάσει

της όρασης την αίσθηση 

και η πλάση έμοιαζε παραίσθηση.

'Έκλεισα τον κύκλο

και πέταξα την κιμωλία

πλάι στο περβάζι με την ακακία.

Άγριες μέρες παρελαύνουν

πλάι στα σώματα τα μουσκεμένα

και η άνοιξη καραδοκεί

σαν την καρδιά που βρίσκει η σφαίρα.

Μικρή ευτυχία

Πού πήγανε οι απαντήσεις
τόσο καλά πλεγμένες
με ζόρια μπόλικα
καταστρωμένες.

Ποιός μπουσουλάει
παρότι ξέρει βήμα
με ώριμη σκέψη
που έχασε το σχήμα.

Στα δυο ματάκια
τα ολοστρόγγυλα
που ούτε δυο μήνες
δεν κοιτάνε.

Εσύ έπλεξες όνειρα
πολλά και ας είναι νωρίς
και ας είναι αφέλεια
στην ύπαρξη να ελπίζεις.

Πού τρέχεις λογισμέ
τα παραμύθια όταν ξεσκονίζεις
με αστέρια λαμπερά
τις λέξεις να φωτίζεις.

Ποιός μίλησε για ομοιοκαταληξία
όταν κάτι είναι ζωντανό
ξεφεύγει απ΄την ανυπαρξία
και παίρνει η ζωή αλλιώτικη ουσία.

Μικρή ευτυχία τα χέρια μου άνοιξα
να σε κρατήσω σαν πυγολαμπίδα
που αγάπησε το φως
και για πάντα δέθηκε μαζί του.

Δύο εποχές

Λες και πατάς με το ένα πόδι
χειμώνα και τ'άλλο καλοκαίρι.
Δύο σπουργίτια δα μικρά
μαλώνουν για να βρουν ταίρι.

Λες την μια σε κυνηγούν
την άλλη πως σου στήνουνε καρτέρι.
Μια Κυριακή κοντή γιορτή
κατέβηκε ολάκερο το ασκέρι.

Λες μια το ναι
την άλλη όχι.
Οι γνωστικοί σε πιάσανε στην απόχη
και οι λωλοί σε έχουν στο κατόπι.

Λες προχωράς
την άλλη μέρα δεν χωράς.
Στου τόπου σου τα σύνορα
όνειρα που έμειναν αγίνωτα.

Δυο εκδοχές,
όλο αποδοχές και αρνήσεις.
Μια εικόνα άνιση
καθ'εικόνα και ομοίωση μιας κρίσης.

Ποιες υποτροπές
και ποιες ανατροπές;
Σε ποιες κορφές της κτίσης
πρέπει ψυχή να υψωθείς
για να βρεις λύσεις;

Πλατεία Βικτωρίας

Το τρένο φτάνει με ένα θόρυβο βουβό
σαν το πετάρισμα της μέλισσας
που δειλά σέρνει την άνοιξη.
Μόνο που εδώ είναι χειμώνας.
Ένας χειμώνας βαρύς που θαρρείς
καμία άνοιξη δεν θα καταδεχθεί.
Κάποιος πλησιάζει το παγκάκι
της αποβάθρας διστακτικά για τις
προθέσεις θέλει πρώτα να σιγουρευτεί.
Όλοι σε ετούτο τον σταθμό ψάχνουμε
έναν αόρατο εχθρό.
Όλοι κάτι ψάχνουν,
όλοι κάτι έχουν χάσει.

Αποσκευές

Είναι και εκείνες οι εποχές

που δεν παραλύει ο κόσμος από ενοχές.

Φτάνει μονάχα να έχει επιταγές

να γεμίζει ως τον πάτο τις αποσκευές.

Σε κάποιες άλλες περιοχές

που το φαΐ δεν έφτανε από χθες.

Φτάνει μονάχα να δίνεις εντολές

και να σου χτίζουν οι ασθενείς τις προτομές.

Και θα μου πεις τι είναι αυτά που λες

ομοιοκατάληκτες υπερβολές.

Βγες στην ζωή όμως και δες

όλα εκείνα που δεν ξέρεις και όμως φταις.

Εκατομμύρια χαμμένες αποσκευές

σε αερολιμένες που αναπαύονται ψυχές.

Ταξίδια συμβολές

σε διεφθαρμένες πολιτικές.