Αγάπη

Σηκώστε με να δω
μέχρις εκεί που η θάλασσα ματώνει

από όλα εκείνα
που η μνήμη δεν σηκώνει.

Πολλά ταξίδια
μα κανένα δεν στεργιώνει
και εκεί που αρχίζει το όνειρο
όλο και τελειώνει.

Ρωτήστε να σας πω
ποιά άνοιξη γλιτώνει
μέσα σε τούτους τους καιρούς
που μέλια δεν σηκώνει.

Πολλά τα λόγια
και η λαλιά δεν πρόφτασε να σβήσει
όλα εκείνα τα πρωινά
που πάλευαν ενάντια στη δύση.

Αφήστε με τώρα λοιπόν
στη θάλασσα να υψώσω
όλο εκείνον τον καιρό
που έκανα να νιώσω.

Άνοιξε άνοιξη

Μια άνοιξη στο χείλος των κλαδιών

σαν όνειρο που πρόβαλε εμπρός.

Και οι άνθρωποι μόνοι στο ίδιο σαλόνι
τσιγάρο βαρύ η υπόθεση σηκώνει.

Πουλάκι μικρό για πέρνα από δω
αυτί να στήσω να ακούσω το μύστικο.

Και εκείνος που κρυώνει με μόνο σεντόνι
την ελπίδα που ποτέ δε σε σκοτώνει.

Τραγούδι χαμένο στον ήλιο δωσμένο
του κόσμου τούτου πια το πεπρωμένο.

Και εσένα και μένα τα χέρια απλωμένα
σε αόρατους κόσμους με μάτια κλεισμένα.

Αγάπη μου πρώτη για πες μου εσύ
ποιά λόγια να αφήσω πριν χαθείς.

Και εκείνοι που λένε πως ποτέ δεν κλαίνε
στης πρώτης άνοιξης το βήμα,πάντα φταίνε.

Τα ναυάγια

Για να σβηστεί αυτό
που γράφτηκε στο σώμα
πρέπει  κάποιος κάπου κάποτε
μια νέα ιστορία να του πει.

Σαν τα ναυάγια
που στέριωσαν στο χώμα
έτσι σκουριάζει η ανάμνηση
που έμεινε νωπή.

Έρωτας είπανε
πως ήτανε ακόμα
προτού στης θάλασσας
το κύμα βαφτιστεί.

Σαν τα ναυάγια
που δεν έφτασαν ακόμα
σε ποια στεριά,σε ποια αγκαλιά
να χάνεσαι εσύ.

Χτυπάει ο άνεμος
και σπέρνεται στα βράχια
μια ιαχή που πάλλεται τα βράδια
μέσα στο θράψαλο που βάφτισαν κορμί..

Φώς

Απ'την ανατολή ως και τη δύση
τρέχει το φως πρωτού ραγίσει.

Παίρνει μαζί και σένανε και μένα
και όλα κείνα που μοιάζουνε ειπωμένα.

Από τα έγκατα έως τη ζήση
διάφανο είναι από τη φύση.

Παίρνει τα χρώματα και τα φοράει
και τα οικεία για ξένα τα πουλάει.

Από την άγνοια έως την κρίση
όλα τα χάνει πρωτού κερδίσει.

Δίνει στα μάτια τα ανοιγμένα
μορφές και σχήματα ολανθισμένα.

Και απ'την ψυχή καθώς περνά
τα διάφανα φαντάζουν ορατά.

Εκεί που σώνεται το σκότος
γεννιέται ο ήλιος ο πρώτος.

Απόβαση

Για μιαν απόβαση στερνή

μιλάει όλη η ανθρωπότης.

Και να σου υψώνεται

του πολέμου το κατάρτι

να πλέει ανατολικά

στης Μεσογείου τα νερά.

Για μιαν απόφαση τρελή

μιλάει μια ξύλινη εκπομπή.

Και να σου ορμάνε

της ειρήνης τα αρπακτικά

το μαύρο γάλα της Γης

να κόψουν σε λεφτά.

Για μιαν απόρθητη σιγή

που από άκρο σ'άκρο έχει σταθεί.

Και να σου τώρα το παιδί

στης Αλεξάνδρειας την αυλή

μαζεύει στάχτες και ψωμί

για κείνο το αύριο που αργεί.

Για μιαν αγάπη ειπωμένη

που ανάξια τώρα αργοπεθαίνει.

Και να σου μια μάνα

στης Δαμασκού το ασκέρι

να ψάχνει χρόνια το παιδί

την ώρα που υποφέρει.

Για κείνη τη νύχτα την φθινοπωρινή

που σαν φύλλο έπεσε η ψυχή.

 

Αίσιο

Κάποιος ζωγράφισε μια θάλασσα
έξω από το παράθυρό σου
και όσο τα πράγματα και αν άλλαξαν
γαλάζιο ντύνει το όνειρό σου.

Έβγα λοιπόν στο παραθύρι σου
τον ήλιο για να διαφεντέψεις
και ετσί γοργά ως την ανατολή
σαν το μικρό παιδί να παίξεις.

Κάπου σου κρύψανε ένα θησαυρό
που μάτι ανθρώπινο δεν πιάνει
βαθιά μες της ψυχής το ρημαδιό
να βρίσκεται όποιος το δρόμο χάνει.

Έβγα λοιπόν στο παραθύρι σου
τα άστρα για να κυριέψεις
και ετσί δειλά ώσπου η δύση να φανεί
του ήλιου τη φυγή να ανατρέψεις.

Γιατί σωπαίνετε?

Στη γειτονιά μου ζει ένας τρελός
που περιφέρεται
με ένα βλέμμα απλανές
δεν υποφέρεται.

Κανείς δεν ένδιαφέρεται
για όσα λέει και κάνει
όταν παραφέρεται
τα λογικά του χάνει.

Ψυχή είναι που φλέγεται
και όσα κάποτε γνώριζε
τώρα τα απόστρεφεται
σαν τη ζωή που όριζε.

Στη γειτόνια μου ζει ένας τρελός
που αποδέχεται
στα μάτια να τον κοιτάς
δεν επιτρέπεται.

Μονάχος του πορεύεται
γιατί μεσα στην τρέλα
μπορεί να ονειρεύεται
μακριά από το ψέμα.

Στη γειτονιά μου ζει ένας τρελός.
Γιατί σωπαίνετε?