Στενογραφία

Με μια υποψία,
πως των ανθρώπων οι στιγμές
θυμίζουν συντομογραφία.
Λέξεις που δεν χώρεσαν.

Με μια απορία,
πώς των στιγμών οι αφορμές
γράφουν ιστορία...
Αγάπες που δεν μπόρεσαν.

Επιθυμίες και αρνήσεις.
Τελείες και κόμματα.
Και όλη η ζωή μια ακατάπαυστη στενογραφία.

Υπολείπεσαι

Συνεχόμενες διασπάσεις μορίων

αποσυνθέτουν το πεπερασμένο.
Αδιάκοπες ανακατατάξεις ατόμων
συνθέτουν το άπειρο.

Υπολείπεσαι.

Ανυπεράσπιστες αγάπες
ηλεκτρίζουν το χρόνο.
Ένοχες σκέψεις
διαπερνούν το παρόν.

Υπολείπεσαι.

Αλλεπάλληλες κινήσεις χεριών
κραδένουν το μέλλον.
Πάγιες αντιλήψεις μυαλών
ανασκαλεύουν το παρελθόν.

Υπολείπεσαι.

Ανυπεράσπιστος να αγαπάς
ωσπού να σταματήσει ο χρόνος.
Με την ενοχή
το σκοτάδι να γίνει φώς.

Το κουκούτσι.

Είσαι μικρός και στο άνθος της ελιάς
ούτε που φαντάζεσαι κουκούτσι.
Δαγκώνεις αργά και επιφυλακτικά
αποφεύγοντας τον βέβαιο πνιγμό σου.

Είσαι μεγάλος και στο άνθος της ελιάς
καταπίνεις το κουκούτσι.
Δαγκώνεις γοργά και αδίστακτα
περιμένοντας τον αβέβαιο πνιγμό σου.

''Παιδί μου,πρόσεχε την ελίτσα σαν δαγκάνεις
αίμα δικό σου χύνεται και σύ τη βγάζεις λάδι.
Σαν ήσουνα μικρό το κουκούτσι σου μάθαινα
να βγάνεις..
Σαν έγινες μεγάλο σου μάθαινα να χάνεις..''

Όψεις

Υπάρχουνε μέρες
που κρατάς τον ήλιο στα χέρια
λέξεις τρέχουν σαν σφαίρες
με στόχο τα αστέρια.

Υπάρχουν και άλλες
που σκάνε με κρότο
βαριές σαν ψιχάλες
με γνώριμο τρόπο.

Υπάρχουν και εκείνοι
που ακούνε το βήμα
το χρόνο που σβήνει
και δείχνει το θύμα.

Υπάρχουν και άλλοι
που κλείνουν το στόμα
το φόβο που πάλι
φυτρώνει στο χώμα.








                    

2012 μ.Χ.

Αγάπησα την πόλη μου από τις μυρωδιές της.
Τη δέχτηκα για τη διαφορετικότητά της.
Την ευχάριστη και τη δυσάρεστη.
Όποτε με απογοήτευε η ασχήμια της
πάντα η ίδια γεννούσε κάτι όμορφο
για να με καλοπιάσει.
Και γω δεν ήθελα τίποτα πιότερο
από το να την περπατώ.
Να περπατώ κάθε φορά και άλλη ιστορία.
Και όταν χανόμουν στους βρώμικους της δρόμους
να περιμένω μιαν Ακρόπολη
το δρόμο πάλι να μου δείξει.

Έτσι την κουβαλούσα μέσα μου μέχρι προχτές.
Έπαψε πια η οσμή να μου την θυμίζει.
Σαν να έχασε το παιδί τη μάνα.

Η πόλη μου είχε σκάσει σαν δακρυγόνο
ανάμεσα στα βλεφαρά μου.

Η όραση είχε μουδιάσει τις άλλες μου αισθήσεις.
Μόνο το σώμα μηχανικά συνέχισε το δρόμο του.

Παιχνίδι.

Όταν κάτι έχει
σηκώνεται και τρέχει.
Και μούσκεμα γυρνάει
γιατί βρέχει.

Βρέχει δειλά μουσικές
πλάι σε σώματα στεγνά.
Τρέχει στους δρόμους
με τα μάτια χαμηλά.
Έχει το σώμα μάτια
τις μουσικές των δρόμων
για να βλέπει.

Βρέχει γέλια και χαρές
πλάι σε στόματα κλειστά.
Τρέχει στα δάση
με τα χέρια ανοιχτά.
Έχει το στόμα χέρια
τις χαρές με γέλια
να τις ραίνει.

Βρέχει στην έρημο φωτιές
πλάι σε πρόσωπα μουντά.
Τρέχει στις θάλασσες
με τα όνειρα ξανά.
Έχει το πρόσωπο όνειρα
την έρημο με θάλασσες να καίει.

Και όταν ξάφνου βρέχει,
την ομπρέλα ξεχασμένη κάπου έχει,
λες και κάτι τρέχει....

Αντικατοπτρισμοί

-Θες να σε ταξιδέψω;
-Nα με πας πού;
-Πού;Eκεί.
-Εκεί!Πού;
-Εδώ;
-Εδώ!Πού;
-Σε αυτό εδώ το ταξίδι.
-Ε,τότε;
-Σε θέλω μαζί μου.
-Μαζί σου είμαι.
-Είσαι;
-Κοιταξέ με.Μπορείς να μου μιλάς,να με αγγίζεις...
-Κάθε φορά που κάνω να σε δω σκοντάφτω πάνω στο ίδιο μου το σώμα. Λες και είσαι μέσα μου..
-Λες;Μα δες με.
-Προσπαθώ.Σταμάτα να κρύβεσαι πίσω από τον καθρεύτη.
-Καθρεύτης;Σου μοιάζω απο γυαλί;Μα έχω δικό μου σώμα! Δεν το βλέπεις;
-Έχεις;
-Nαι...σε κάθε μας ταξίδι είναι και άλλο.