Μετά τη βροχή

Μετά τη βροχή η γη ξεδιψάει.
Το βήμα χάνεται σαν ακουμπάει το υγρό χώμα.
Όλα κυλάνε.
Επιτέλους έμαθα να βάζω τελείες.

Πάντα θα στέκομαι κάτω από την παλιά τέντα τη χιλιοτρυπημένη...
Ακόμα και όταν το νερό στερεύει...
Θα κυλάω μέσα σου....
Δίπλα σου...
Αθόρυβα.

Αναβολη

Αναβαλεις....
Υποχωρεις....
Αφηνεσαι....
Ο χρονος σε παρασερνει......
Προσπερνας τα γεγονοτα...
Δεν καταλαβαινεις....
Θολωνεις...
Περιμενεις να αναψει πρασινο...
Διασχιζεις το δρομο και αναβει κοκκινο...
Τρεχεις κατι να προλαβεις...
Ο χρονος μενει αταραχος...σε κοιταει αδιαφορα...
Αλλη μια μερα ξεγλυστραει με κροτο...
Σκια του εαυτου σου διαγραφεσαι στους τοιχους
μα παντα στο τελος σβηνεις....
Αναβαλεις...
Παραδινεσαι...

Πληγή

Μήτε οι μνήμες σου θέλω να μου αποκαλυφθούν
μήτε τα πιο ένοχα μυστικά σου
τα αυτιά μου με ψιθύρους να γεμίσουν.
Φυλαξέ με από τον έξω σου εαυτό....
εκείνον που τη μέρα σπαταλάς και τις νύχτες δεν τον ξεχωρίζεις μέσα στο σκοτάδι.
Μονάχα θέλω στο χέρι μου
να τρέχει το αίμα από τις πληγές σου και γω να σκήβω και να πίνω σα να ήτανε νερό.
Να με ποτίζεις ώσπου άλλο να μην μπορώ
και έτσι τρεκλίζοντας τις συγνώμες αλλωνών
να σου ζητάω.
Και αν κλάψω να ξέρεις δεν έφταιξες εσύ
απλά το σώμα μου δεν άντεξε άλλο την ψυχή
μου,την άφησε και κύλησε μέσα στην πληγή σου.
Χαρισέ με έτσι απλά στον μέσα σου εαυτό...εκείνον
που στο φεγγάρι είναι φτυστός και στον ουρανό
ανεπανάληπτος.

Στρατιώτης

''Στρατιώτης ντύθηκα στο μέσα μου σκοτάδι
μια ήττα να χαρίσω.
Την ατολμία δίχως άλλο απαρνήθηκα
για της αγάπης τα καρφιά.
Αγάπη κόκκινη όπως το αίμα
που σταλάζει στην άκρη των δαχτύλων.
Και όπως στη μάχη καρτερούσα
ο θάνατος να με βρει,
εκείνος στον ύπνο μου έμελλε να ρθει.
Τον ρώτησα ποια μοναξιά γυρεύει
να μεστώσει και έτσι ύπουλα
τα ονειρά μου γυροφέρνει.
Απάντηση δεν πήρα, μονάχα σαν
εφιάλτη τον θυμάμαι να απομακρύνεται
για άλλη μια φορά.
Καβάλα στο άρμα κάποιας πλάνης ηδονικής,
που κάποιοι ονομαζαν αφελέστατα ζωή
το χρόνο βρέθηκα να πολεμάω μανιασμένα.
Και όταν η μανία με τύφλωσε για τα καλά
δεν αναγνώρισα τη φωνή σου,
εχθρός δεν ήσουν μήτε φίλος.
Ήσουν ο φόβος και εγώ απλά ένας ίσκιος λαβωμένος.''

Περίπατος

''Βήματα δίχως ίχνη είμαστε στου χρόνου τα στενά.
Καμουφλαρισμένοι διαβάτες του τυχαίου που χρονοτριβούν αδιάφορα.
Απόψε όμως σε είδα να χαζεύεις τους στροβυλισμούς των κίτρινισμένων φύλλων
στα πόδια σου μπροστά και την ψυχή σου να βρέχει απεγνωσμένα για να αναστήσει
το χρώμα της ελπίδας...και τότε κοντοστάθηκε ο χρόνος.''

Ημιτελές παντοτινά

Άνθρωποι σας λέω ψέματα όταν τη συντροφιά σας αποστρέφομαι.
Μη με παρεξηγείται που έτσι νομίζω πως έρχομαι στην καρδιά μου πιο κοντά και ας είμαι ακόμα πολύ μακριά.
Κοντά σας νιώθω γυμνή από πληγές και από χαρίσματα,ενώ μακριά σας ένα τίποτα.
Ώ ύπαρξη δωσμένη στην επίγεια φυλακή θαρρείς ζείς στον κήπο της Εδέμ μα κρατάς της κολάσεως το κλειδί.
Άνθρωποι θέλω να σας πώ την αλήθεια που ξέρω να κρύβω μέσα σας βαθιά σαν το πιο αθώο ψέμα που ειπώθηκε ποτέ.

Ξημέρωσε

Είναι νύχτα νομίζω...
Το μαξιλάρι βαρύ,μου κλείνει το δρόμο των ονείρων.
Όνειρα...χαμένες υποσχέσεις στον ίδιο μας τον εαυτό για αλλοτινές ζωές.
Φοβάμαι να κλείσω τα μάτια μήπως και το σκοτάδι γίνει βιός μου...
Και ύστερα ποιο πρωινό θα έχει την τόλμη να με αναζητήσει..;
Κανείς πια δεν ψάχνει κάτω από το μαξιλάρι, εκεί που κρύβονται τα πάθη και τα δάκρυα των εραστών. Ξημέρωσε....το μαξιλάρι βαρύ,μου κλείνει το δρόμο των ονείρων.