Βρυκόλακας

Νεοέλληνας σαθρός,
μέγας και πρωθυπουργός,
ανασταίνεται συχνά,
και υπερήφανα γλεντά.

Σαν βρυκόλακας σωστός,
ντύνεται πάλλευκος γαμπρός,
στα κουτούκια σεργιανά,
και τα φράγκα του σκορπά.

Τι να κάνει ο δυστυχής,
που γεννήθηκε ευτυχής,
πλάι στην Μόσχα,στην Τουρκιά,
και στης Δύσης της κοιλιά.

Βλέπεις είναι πονηρός,
για τους φίλους συμπονετικός,
παρελθόν έχει βαρύ,
πότε γόης και πότε παιδί.

Την ζήση ετούτη την ποθεί,
μα φοβάται μήπως εκτεθεί,
σαν πρόβατο απολωλό,
που έχει χάσει τον βοσκό.

Αφήστε τον τώρα λοιπόν,
ήσυχο έτσι και μοναχικό,
την φεγγαρόστρατα να ανοίξει
προτού μεσάνυχτα χτυπήσει!

Άγριες μέρες

Άνοιξα το παράθυρο

και είδα τα δέντρα όλα γυμνά

από φόβο και από πάθη.

Λες και ήταν έτοιμα από πάντα

μαθημένα να περιμένουν την άνοιξη.

Άνοιξα την ψυχή

και είδα χρώματα ξεθωριασμένα

απ'τον χρόνο και απ'τα λάθη.

Λες και ήταν όνειρο της Κυριακής

τα λόγια της αγάπης.

Έκλεισα θέση πλάι στα άνθη

και είδα το φως να διαπερνά

της ζωής το διάφανο αδράχτι.

Λες και είχα χάσει

της όρασης την αίσθηση 

και η πλάση έμοιαζε παραίσθηση.

'Έκλεισα τον κύκλο

και πέταξα την κιμωλία

πλάι στο περβάζι με την ακακία.

Άγριες μέρες παρελαύνουν

πλάι στα σώματα τα μουσκεμένα

και η άνοιξη καραδοκεί

σαν την καρδιά που βρίσκει η σφαίρα.