Ώσπου

Τρόπους έψαχνα να ταξιδεύω στο άπειρο.
Ώσπου ήρθες εσύ να εκμηδενίσεις όλες τις αποστάσεις.

Δικαιολογίες πρόβαλλα σε έναν καθρεύτη άδειο.
Ώσπου έγειρες και φάνηκε η εικόνα σου.

Δρόμους άνοιγα να μπορώ να δραπετεύω.
Ώσπου έγινες η έξοδος κινδύνου.

Σιωπές έχτιζα να λέω πως δεν σε ξέρω.
΄Ωσπου ήξερα.

Μορφές άλλαζα να μην δείς πως σε πιστεύω.
Ώσπου με πίστεψα.

Λόγια σπατάλησα να σταματήσω τον χρόνο.
Ώσπου άργησα.

Λιμάνια διάλεγα να ξαποσταίνει το ψέμα.
Ώσπου έγινες αλήθεια.

Αθήνα 2013

Γέμισανε μέλι τα άνθη σου
και που'σαι να τα δείς.
Σου σάλεψε ο νούς
από πολύ νωρίς.

Γέμισανε τρεχαλητά τα στενοσόκακά σου
και δεν ακούς που παίζουν τα παιδιά σου.
Τους ήχους ελησμόνησες
αποβραδίς.

Γεμίσανε ρυτίδες τα χίλια προσωπά σου
χιόνι λευκό να ντύνει τα μαλλιά σου.
Σα γριά ξεμοραμένη
θυμάσαι τα μεγαλεία τα παλιά σου.

Τελειώσανε τα χρόνια που
έδινες και έλεγες ''χαρισμά σου''.
Χιλιές σκοτούρες απέκτησες
και κρύβεσαι μες στα λευκά σου.

Βαρκούλες αρμενίζουνε στο Πειραιά σου
μιλιούνια φεύγουνε τα αποδημητικά σου.
Μετανάστες παντώς καιρού
τα όνειρα σου.

Πέρνα να σε κεράσω δυο βιολέτες
τα μπουπούκια τα αγνοούν μέχρι και οι κλέφτες.
Αθήνα πόλη του καημού
σ'αγάπησα και ας είσαι αλλουνού.