Αρχαίο δράμα.
Εκείνος που φέρει την φωτιά.
Δεσμώτης. Φυλακισμένος.
Ακροπατούσε στων βουνών τις κορυφές.
Προστάτης. Άνθρωπος.
Εκείνος από Έρωτα σπαρμένος.
Ατρόμητος. Τρομοκράτης.
Αγάπησε περισσότερο από ότι αγαπήθηκε.
Λυτρωτής. Ξεχασμένος.
Εκείνος που του έδεσαν τα χέρια.
Νικητής. Χαμένος.
Της Θέμιδας ο γιος ο πιο αγαπημένος.
Μονάκριβος. Πυρωμένος.
Ομολόγησε τα κρίματα των ανθρώπων.
Και κλαίνε τα ποτάμια. Τρέχοντας μονάχα εμπρός.
Πένθος παλιό. Ζωή ορμητική.
Διάταση αισθήσεων, ωδή παραισθήσεων.
Αγγίζω τα μάτια σου.
Ανοίγω το κορμί σου.
Ακούω την ψυχή σου.
Ενστικτωδώς, πυρετωδώς.
Βρίσκω τις λέξεις μου.
Βασανίζω τις σκέψεις μου.
Βυθίζω το πάθος μου.
Απευθείας ανάδυση, ακαριαία παράλυση.
Γραφώ από υπερβολή.
Γυρίζω από προσμονή.
Γιατρεύω την πληγή.
Καταρρακτωδώς, μανιωδώς.
Διαλέγω το άγγιγμα σου.
Διαλύομαι στην φωτιά σου.
Δραπετεύω κοντά σου.
Ο ουρανός στα χέρια της
έμοιαζε σαν μισοφέγγαρο
στεφανωμένο με αστέρια
και δυο ρωγμές στη μέση.
Το σώμα της είχε εκείνη
την σφοδρότητα όπως
οι Αυγουστιάτικες μπόρες
που μυρίζουν αιωνιότητα.
Και όπως μετρούσε τα κόκαλα
στην πλάτη της ήτανε λες
και σκαρφάλωνε στην γειτονιά
του ονείρου.
Η σάρκα αναφλεγότανε αργά
από εκείνα τα φιλιά
που διαπερνούσαν σαν κομήτες
την τροπόσφαιρα της ύπαρξης.
Εγκατάσταση σε ξένη γη
μοιάζει ετούτο το σεργιάνι
σε λέξεις και εικόνες δίχως συνοχή
ο έρωτας τρυπώνει πάλι.
Επιστροφή στην παιδική ηλικία
χωρίς ενοχή καμία,
με μία έκδηλη υπεροψία,
έτοιμη σαν το παιδί να παραπονεθεί.
Για όλα εκείνα που ενώ έχουν εννοηθεί,
δεν έχουν ειπωθεί,
όπως το χιόνι προτού στην υγρή άσφαλτο,
τους κρυστάλλους του απλώσει
και αφεθεί να λιώσει.
με ατέρμονους κύκλους καταφανείς,
χωρίς συνοχή καμία,
έτοιμη σαν αστέρι να εκραγεί.
Για όλα εκείνα τα πρέπει και τα μη
που στον αιώνα τον άπαντα έχουν ξεχαστεί,
όπως ο φοίνικας γεννιέται από τις στάχτες του
αφού στο παρελθόν καεί.
Σώματα, ναοί στραμμένοι προς Ανατολάς.
Εξορίες δίχως τελειωμό με αφορισμούς εξ΄ορισμού σπαρμένους.
Άγγιγμα, σαν μύρο που κυλάει το χάδι.
Στάχτες δίχως φλόγα οι ψυχές που ανάβλυσαν κρυμμένες στης
νύχτας την αγκάλη.
Εξομολόγηση, των εραστών οι ανάσες που μπλέκονταν και ξεμπλέκονταν
στην αιωνιότητα να φτιάξουν κομποσκοίνι.
Την τελευταία νύχτα εκείνη,
ο θάνατος έμοιαζε ετούτη τη Γη
για άλλη να αφήνει και στεφάνι νικητήριο
στον έρωτα να δίνει.
Λευκό και ατέλειωτο,
άπλωνε τα κλωναράκια του,
ο τόπος να μοσχοβολήσει.
Γιασεμί στην πόρτα μου μπροστά,
φύτρωσε και την ψυχή μου λύτρωσε
στης καρδιάς τα ανοιχτά.
Λευκό και ταπεινό,
γέμιζε πέταλα τους ανυποψίαστους περαστικούς,
για να τους ανησυχήσει.
Γιασεμί που σε έκοβα
κάθε βραδιά, καθώς στα μάτια μου
σε έφερνα μπροστά.
Λευκό και αγέραστο,
στριμωχνόσουν σε έναν βασιλικό κοντά
και ο λόγος μου στο πέρασμά σου
σιωπούσε.
Ένας ποιητής καθότανε μαρμαρωμένος,
βαθιά υποψιασμένος.
Εκεί στης Βόρειας Θάλασσας τις εκβολές,
σαλταρισμένος.
Με το μυαλό ταξίδευε
και η άμπωτη του ονείρου καραδοκούσε.
Μία-μία τις αμμοθίνες μετρούσε
με έναν απροσδόκητο φόβο
για εκείνα τα αυλάκια που άνοιγε
κάθε δάκρυ που κυλούσε.
Εκεί που ο ήλιος δύει εξαγριωμένος
στα βάθη της θάλασσας και τα σύννεφα
μαίνονται να τον κατασπαράξουν αν κάνει
να εξαπλωθεί.
Με τις καταιγίδες που στην καρδιά του ζύγωναν,
άρχισαν σαν υγρασία οι περασμένες του πληγές
τα κόκκαλα του να τρυπούν.
Ένα-ένα τα κύματα γλιστρούσαν
με θράσος κάμποσο
για να εναποθέσουν άδεια κελύφη
κάθε χρόνο που περνούσε.
Εκεί που οι σταθμοί των τρένων δεν είχαν βαγόνια
για να επιστρέψει, δρομολόγια για να επιβιβαστεί,
