Λίγα λόγια...

''Aρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε.
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις.''
Νίκος Σκούτας.

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Ημιτελές παντοτινά

Άνθρωποι σας λέω ψέματα όταν τη συντροφιά σας αποστρέφομαι.
Μη με παρεξηγείται που έτσι νομίζω πως έρχομαι στην καρδιά μου πιο κοντά και ας είμαι ακόμα πολύ μακριά.
Κοντά σας νιώθω γυμνή από πληγές και από χαρίσματα,ενώ μακριά σας ένα τίποτα.
Ώ ύπαρξη δωσμένη στην επίγεια φυλακή θαρρείς ζείς στον κήπο της Εδέμ μα κρατάς της κολάσεως το κλειδί.
Άνθρωποι θέλω να σας πώ την αλήθεια που ξέρω να κρύβω μέσα σας βαθιά σαν το πιο αθώο ψέμα που ειπώθηκε ποτέ.

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Ξημέρωσε

Είναι νύχτα νομίζω...
Το μαξιλάρι βαρύ,μου κλείνει το δρόμο των ονείρων.
Όνειρα...χαμένες υποσχέσεις στον ίδιο μας τον εαυτό για αλλοτινές ζωές.
Φοβάμαι να κλείσω τα μάτια μήπως και το σκοτάδι
γίνει βιός μου...
Και ύστερα ποιο πρωινό θα έχει την τόλμη να με αναζητήσει..;
Κανείς πια δεν ψάχνει κάτω από το μαξιλάρι,
εκεί που κρύβονται τα πάθη και τα δάκρυα των εραστών. Ξημέρωσε....το μαξιλάρι βαρύ,μου κλείνει το δρόμο των ονείρων.