Διάταση αισθήσεων, ωδή παραισθήσεων.
Αγγίζω τα μάτια σου.
Ανοίγω το κορμί σου.
Ακούω την ψυχή σου.
Ενστικτωδώς, πυρετωδώς.
Βρίσκω τις λέξεις μου.
Βασανίζω τις σκέψεις μου.
Βυθίζω το πάθος μου.
Απευθείας ανάδυση, ακαριαία παράλυση.
Γραφώ από υπερβολή.
Γυρίζω από προσμονή.
Γιατρεύω την πληγή.
Καταρρακτωδώς, μανιωδώς.
Διαλέγω το άγγιγμα σου.
Διαλύομαι στην φωτιά σου.
Δραπετεύω κοντά σου.
Ο ουρανός στα χέρια της
έμοιαζε σαν μισοφέγγαρο
στεφανωμένο με αστέρια
και δυο ρωγμές στη μέση.
Το σώμα της είχε εκείνη
την σφοδρότητα όπως
οι Αυγουστιάτικες μπόρες
που μυρίζουν αιωνιότητα.
Και όπως μετρούσε τα κόκαλα
στην πλάτη της ήτανε λες
και σκαρφάλωνε στην γειτονιά
του ονείρου.
Η σάρκα αναφλεγότανε αργά
από εκείνα τα φιλιά
που διαπερνούσαν σαν κομήτες
την τροπόσφαιρα της ύπαρξης.
Εγκατάσταση σε ξένη γη
μοιάζει ετούτο το σεργιάνι
σε λέξεις και εικόνες δίχως συνοχή
ο έρωτας τρυπώνει πάλι.
Επιστροφή στην παιδική ηλικία
χωρίς ενοχή καμία,
με μία έκδηλη υπεροψία,
έτοιμη σαν το παιδί να παραπονεθεί.
Για όλα εκείνα που ενώ έχουν εννοηθεί,
δεν έχουν ειπωθεί,
όπως το χιόνι προτού στην υγρή άσφαλτο,
τους κρυστάλλους του απλώσει
και αφεθεί να λιώσει.
με ατέρμονους κύκλους καταφανείς,
χωρίς συνοχή καμία,
έτοιμη σαν αστέρι να εκραγεί.
Για όλα εκείνα τα πρέπει και τα μη
που στον αιώνα τον άπαντα έχουν ξεχαστεί,
όπως ο φοίνικας γεννιέται από τις στάχτες του
αφού στο παρελθόν καεί.
