Για μιαν απόβαση στερνή
μιλάει όλη η ανθρωπότης.
του πολέμου το κατάρτι
να πλέει ανατολικά
στης Μεσογείου τα νερά.
Για μιαν απόφαση τρελή
μιλάει μια ξύλινη εκπομπή.
Και να σου ορμάνε
της ειρήνης τα αρπακτικά
το μαύρο γάλα της Γης
να κόψουν σε λεφτά.
Για μιαν απόρθητη σιγή
που από άκρο σ'άκρο έχει σταθεί.
Και να σου τώρα το παιδί
στης Αλεξάνδρειας την αυλή
μαζεύει στάχτες και ψωμί
για κείνο το αύριο που αργεί.
Για μιαν αγάπη ειπωμένη
που ανάξια τώρα αργοπεθαίνει.
Και να σου μια μάνα
στης Δαμασκού το ασκέρι
να ψάχνει χρόνια το παιδί
την ώρα που υποφέρει.
Για κείνη τη νύχτα την φθινοπωρινή
που σαν φύλλο έπεσε η ψυχή.
Οσο ακομα μου επιτρεπει το σαρκιο μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήπαω να μαζεψω πεσμενα φυλλα....ψυχες.
Καλησπερα.
Ανταποδίδω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου!